สวัสดี คือเราเครียดมากเหมือนกับว่าตัวเองมีชีวิตที่ไร้ค่ามากๆ เราเคยโดนบูลลี่หนักมากตั้งแต่มัธยมต้น จนมัธยมปลายต้องย้านโรงเรียน เพื่อนที่เราคิดว่าเราสนิทที่สุดในตอนนั้น พอมาถึงวัยมหาลัยกลับมองแบบเดิม เป็นคนชอบถูกกลั่นแกล้ง ไม่สู้คน ไม่เถียง เราไม่อยากต่อปากต่อคำอะไรมาก หลายครั้งเราก็ไม่พอใจที่เพื่อนเหล่านั้นหัวเราะตอนที่เราจริงจัง เรารู้สึกว่าทำอะไรก็เป็นตัวตลกอยู่ตลอด คือจะเลิกคบก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนมันตัดไม่ขาดสักที เพราะในชีวิตเราเพื่อนน้อยมาก และมีไม่กี่คนจริงๆ ที่เข้าใจเรา และถึงตอนนี้ในวัยมหาลัยเรารู้สึกว่าเป็นวัยที่ทุกคนจะเปลี่ยนแปลงตนเอง และมองคนอื่นเปลี่ยนไป เราก็เช่นกัน เรามองคนอื่นเปลี่ยนไปมาก.. แต่ว่าเพื่อนบางคนที่เป็นเพื่อนเรานั้นไม่เคยมองเราเปลี่ยนเลย ทั้งๆที่เราพยายามพัฒนาตัวเองตลอด 
และวันหนึ่งเราไปกินเลี้ยงกับเพื่อนเหล่านี้ที่ไม่เคยให้ความเคารพเรา พวกเขาพูดมุขเล่นๆเกี่ยวกับครอบครัวเรา (ประมาณว่าเอาแม่เรามานั่งดริงค์สิ จะได้มีอารมณ์) เราโกรธมากในใจจนเราพูดออกไปว่า  " เล่นเราได้ แต่อย่าเล่นครอบครัวเราสิ ให้ความเคารพหน่อย " เพื่อนบางคน ตลกกับสิ่งที่เราพูด และพูดข้อความนี้ซ้ำๆ จนเราคิดว่าทั้งๆ ที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ เล่นมุขอะไรถึงครอบครัว พ่อ,แม่ เราก็ยอมมาตลอด แต่ครั้งนี้ไม่ไหวจริงๆ ทั้งๆที่ทุกคนก็โตกันหมดแล้ว อายุ 22+ กันหมด ทำไมไม่รุ้จักเข้าใจความรุ้สึกกันเลย เราได้แต่โกรธตัวเองที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่กลับโดนเพื่อนนินทาต่อจากการกินเลี้ยง ว่าทำเป็นจริงจัง หรือบางคนบอกแค่เล่นๆ เอง ..
      
      ... แต่เราเสียใจมาก ร้องไห้หลังจากที่พูดไป คิดอยู่ในหัวซ้ำๆตลอดว่า ทั้งๆทีเราไม่ได้ทำผิดอะไร แต่ทำไมต้องเป็นเราที่โดนว่า โดนด่า โดนนินทา เป็นตัวตลกของกลุ่มเพื่อนๆ กลุ่มนี้ตลอด บางคนเรียนมหาลัยเดียวกับเรายากที่จะตัดความสัมพันธ์ เราเลยอยากจะปรึกษาว่า คนๆหนึ่งมีชีวิตจิตใจ ทำไมคนเหล่านั้นถึงมองไม่เห็นมันบ้าง เราเสียใจทุกวันแต่ก็ยังมี หมา แมว และครอบครัว แต่พอนึกถึงเรื่องพวกนี้และเจอหน้าเพื่อนเหล่านี้ทีไร ชีวิตเรามักจะเป็นตัวตลกสำหรับพวกเขาเสมอ .....