ความทุกข์อันสุดแสนทรมานใจนั้นเกิดจาก ความรู้ไม่เท่าทัน - นึกถึงอดีตที่เคยผูกพัน - ปรุงแต่งเตลิดไปต่างๆนาๆ = เศร้าเสียใจ 
ตามหลักการเราจักต้องรู้เท่าทันเสมอเพื่อตัดวงจรกระบวนการที่ก่อให้เกิดทุกข์ 

สงสัยว่า คนรักที่รักกันมาดูแลกันมาไมาว่าจะสามีภรรยา พ่อแม่ลูก เมื่อถึงคราที่ต้องตายจากกันโดยกระทันหันการที่เราตัดวงจรนี้คือไม่นึกถึงอดีตไม่นึกถึงความหลังไม่นึกถึงความสุขความรักความผูกพันที่แบ่งปันกันมาแล้วอยู่กับปัจจุบันขณะ 

ในนัยยะหนึ่งมันเหมือนเราเป็นคนไม่มีหัวใจเป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึกหรือเปล่าครับ? 
ในสังคมคนอาจจะมองเราอีกแบบเช่นไม่ร้องไห้ในงานศพ ไม่แสดงออกถึงความทุกข์หรือความเสียใจในงานศพ เป็นต้น?