โอกาสมาถึงเมื่อชีวิตดำเนินมาถึงช่วงเปลี่ยนผ่านงาน  และเป็นช่วงใกล้ๆ สงกรานต์พอดี  จึงเป็นช่วงที่ผมจะมีเวลาว่างพอที่จะได้ลองทำสิ่งที่เก็บไว้ในใจซะที  ทว่าก็มีเงื่อนไขที่เพิ่มเข้ามา  เมื่อที่บ้านต่างนัดแนะกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าเดี๋ยวจะขับรถไปเที่ยวกัน  ทำให้ผมมีเวลาเพียงแค่ 2 วันเท่านั้นสำหรับการปั่นจักรยานจากกรุงเทพฯ กลับไปให้ถึงบ้านที่พิษณุโลก
          ณ ตอนนั้น  ผมใช้จักรยานเดินทางอยู่แล้ว  แต่ก็เพียงแค่ปั่นไปทำงานและไปแค่ที่ใกล้ๆ เท่านั้น  ยังไม่เคยปั่นทางไกลแบบข้ามหลายจังหวัดมาก่อน  แต่ถ้าจะให้รอโอกาสอื่นแล้วค่อยทำก็ไม่รู้จะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่  แม้จะมีเวลาแค่ 2 วัน  แต่ผมก็คิดว่าก็น่าจะเป็นไปได้  เพราะจากที่เคยนั่งรถไปมากรุงเทพฯ - พิษณุโลก  ก็มีแต่ทางราบเรียบ  ไม่ได้มีทางขึ้นเขาอะไร  ผมจึงยังคงเลือกที่จะทำตามแผนเดิมต่อไป  แต่ก็เพราะมีเวลาจำกัดนั้นแหละครับ  เส้นทางที่ผมใช้จึงต้องสั้นที่สุด  ไม่มีเวลาให้แวะเรื่อยเฉื่อย  ไม่สามารถเลี่ยงไปทางรองได้  นั่นก็คือต้องปั่นไปทางถนนหลักสายเอเชีย
          แล้ววันเดินทางจริงก็มาถึง  แต่ก่อนจะไป  มีงานสำคัญที่ผมตัดสินใจที่จะไปร่วมก่อน  ด้วยว่ามีพี่ที่เคยทำงานด้วยกันกำลังจะเข้ารับการผ่าตัด  กลุ่มเพื่อนๆ พี่ๆ จึงช่วยกันจัดงานเพื่อรวบรวมทุนสำหรับพี่คนนั้นและครอบครัว  เพราะหลังจากผ่าตัดก็ยังต้องมีช่วงพักฟื้นรักษาตัวอีก  งานจัดที่สถาบันปรีดี พนมยงศ์ในซอยทองหล่อ  ผมกะว่าพองานเลิกตอนเที่ยงก็จะเริ่มออกปั่นกลับบ้านเลย  แต่ฟ้าฝนก็แกล้งกันอย่างนี้เสมอ  เล่นตกลงมาตอนงานเลิกพอดีเลย  และลากยาวไปถึงบ่ายสองถึงเริ่มซา  แต่ก็ยังไม่หยุดสนิท  แต่ถ้าช้าไปกว่านี้คงไม่ดีแน่  ผมจึงตัดสินใจออกปั่นไปแม้ฝนจะยังลงมาเบาๆ