ขอเล่าแบบไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกันนะคะ
เราชอบผู้ชายคนหนึ่งมา10กว่าปีแล้ว (ตั้งแต่มัธยม)
ตลอดระยะเวลา10ปีมานี้ เราเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์จาก0 
จนกระทั่งถึงวันนี้ มันจบตรงที่คุยกันทุกวัน แต่เขาบอกไม่ได้คิดอะไรกับเราเลย
เขาแค่หวังดี และอยากเป็นพลังบวกให้กับทุกคน รวมถึงเราด้วย
10ปีมานี้ เราไม่เคยมองใครเลย ทุกๆวัน ทุกสเตตัส ทุกๆอย่างคือเขาทั้งหมด
จนกระทั่งวันที่ตัดสินใจถามออกไปและถูกปฏิเสธ มันเหมือนโลกทั้งใบของเรามันพังครืนลงมา
แล้วมันก็ต่อกลับขึ้นไปเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว
ตอนกลางวันเราทำงาน ยิ้มแย้ม ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง
แต่ตอนกลางคืนเราร้องไห้ ร้องทุกวัน ร้องจนชินมาปีกว่าแล้ว คืนไหนที่ไม่ร้องไห้จะนอนไม่หลับ
คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติค่ะ จนกระทั่งร่างกายมันแย่ลง ก็ยังไม่ได้เอะใจว่าตัวเองเป็นอะไร
ป่วย นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ลง อาเจียน
เลยไปหาหมอปกติ หมอบอกเป็นโรคเครียด เลยแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์ เราก็เลยไป
ผลปรากฏคือเกมค่ะ หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า (แบบงงๆ)
ได้ยามากิน ต้องไปตามนัดทุกเดือน 
อ่ะ ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเป็นซึมเศร้าเพราะผู้ชายคนเดียว
อยากฟังประสบการณ์ความรัก ๆของคนอื่นบ้าง จัดไปค่ะ