03/03/65
หวัดดีค่าา ทุกคนคือเรามีคำถามนั้นคือตามหัวข้อเลยแต่มันมีที่มาที่ไปนะคะไม่ใช่อยู่ๆไม่รักตอนนี้เราอายุ 13 ซึ่งพ่อกับแม่เรามีเราตอนเริ่มแก่แล้วซึ่งปัจุบันพวกท่านยังพอช่วยเหลือตัวเองได้ในเรื่องต่างๆเรื่องการทำงานยังทำได้งั้นเราเข้าเรื่องเลยนะคะ
คือเรากับพ่อแม่มีเรื่องให้ทะเลาะอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่เด็กอยู่แล้วค่ะส่วนมากจะทะเลาะกับแม่บ่อยที่สุดที่จำความได้สมัยเด็กคือทะเลาะกับแม่จนถึงขั้นปาของใส่กัน ย้ำว่า กัน นะคะก็คือทั้งสองฝ่ายนั้นแหละค่ะ เราจำไม่ได้ว่าตอนนั้นกี่ขวบตอนนั้นเรายังไม่อะไร พอเราโตขึ้นอายุได้สัก 11 ปีเราจำได้ทุกเหตุการณ์เพราะเราเริ่มไม่โอเคมากๆจึงฝังหัวแต่ทะเลาะกันเรื่องเล็กๆเราไม่อะไรหรอกบางครั้งมันเกินไปจึงจำมาจนถึงทุกวันนี้ซึ่งที่เราออกมาพิมพ์ในวันนี้เพราะวันนี้มันมีเหตุการณ์ให้ทะเลาะอีกแล้วค่ะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่แบบทุกครั้งแต่รู้สึกไม่โอเค
สมัยอายุสัก 11 ย้ำว่า สัก 11ปี เราทะเลาะกับแม่เรื่อง ล้างจาน ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยว่ากะอีแค่ล้างจานจะทะเลาะกันทำไมงั้นมาอ่านดูค่ะ
วันนั้นเรานั่งเล่นเกมพ่อกับแม่เราก็กินข้าวพอกินเสร็จพ่อเราจึงให้เราไปล้างจานเราก็ดื้อเล่นเกมต่อผ่านไปแปบนึงแม่ก็ทักอีกว่า 'ได้ยินที่พ่อพูดมั้ย ไปล้างจาน'ซึ่งเราก็เสียงรำคาญใส่ประมาณว่า 'ค่ะๆๆ' ซึ่งแม่ก็จ้องเราแต่เราไม่ได้มองแม่แต่รู้ค่ะว่าจ้องเราอยู่สัญชาติญาณ(เขียนผิดขอโทษด้วยค่ะ!!) มนุษย์อะนะ เราก็นึกในใจเดี๋ยวทะเลาะอีกแน่เลยวุ้ยเลยกำลังกดปิดเกมแต่เราไม่ได้เอียงมือถือให้เป็นแนวตรงเขาคงคิดว่าเรายังเล่นต่อมั้งเลยขว้างหนังสือใส่เรา(อันนี้ที่บ้านเราปกติอยู่แล้วถ้าแม่ขว้างของเวลาโมโห)เราซึ่งก็ตอนนั้นดื้อโครตๆเลยจ้องตาใส่แม่แบบเขม็งอะพี่สาวเราก็บอกว่าแม่ใจเย็นๆแล้วก็บอกเราว่าอย่าดื้อป้าเราก็ตกใจเพราะน้อยครั้งที่แม่จะขว้างอะไรใส่เวลาโมโหคือต้องโมโหมากๆจริงๆอะนะตอนนั้นเราก้าวร้าวมากพ่อที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ตบหน้าเราแล้วบอกว่าอย่าจ้องแม่แบบนั้นมันไม่ดีเราก็ตกใจเพราะพ่อไม่เคยตบหน้าเราแม่ก็ด่าว่าเรา มันลูกเนรคุณจริงๆจ้องกูอย่างกับเป็นคนอื่นกับอีแค่ให้ไปล้างจานจะอะไรนักหนาทำไมไม่ไปล้างให้จบๆจะทำอะไรก็จะได้ทำ ซึ่งเราไม่ใส่คำด่าคำอื่นเสียเท่าไหร่เพราะมันเป็นคำเดิมๆเราก็ไม่พูดอะไรก็นั่งฟ้องโดยที่ทำหน้าทำตานิ่ง(ปกติของเราเวลาเรากดอารมณ์) ก็โดนว่าอีกว่าทำหน้าทำตาซึ่งเราก็กดอารมณ์อยู่จนมันมากเกินไปเลยพูดไปตินแรกพูดนะพยายามอธิบายตอนนั้นหนูกำลังปิดเกมแต่แม่ขว้างหนังสือใส่หนูก่อน ซึ่งก็โดนด่าว่าข้ออ้างและยังเถียงอีกค่ะตอนนั้นเหมือนโต้วาทีอะซึ่งรู้ว่าตัวเองผิดมากๆแม่ก็เอาด้ามไม้กวาดมาตีจนเป็นรอยที่ตูดตอนนั้นรู้สึกโกรธมากๆแต่ไม่ได้ถึงร้องไห้และไม่รักหลังจากตีเราจนเราทรุดเราก็ไม่ได้ฟังอะไรอีกเนื่องจากเรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยแปลกใจมากทำไมแม่ไม่เป็นอะไรแต่เรานี่แหละเป็นโรคหัวใจคงเป็นกรรมแหละเราเป็นมานานแล้วรู้แค่ว่าเวลาร่างกายไม่ไหวมันจะเจ็บหน้าอกตรงจุดหัวใจสภาพจิตใจหรือร่างกายไม่ไหวมันจะเจ็บเราก็จำอะไรไม่ค่อยได้เพราะมันประมาณ 2 ปีที่แล้วรู้แค่ว่าพยายามไม่ให้หน้าอกเจ็บไปมากกว่านั้นแล้วก็นั่งอย่างงั้นจนเขาออกไปทำงานแล้วค่อยขึ้นห้องตัวเองจำได้แค่นี้จริงๆ ไม่ต้องแปลกใจเราคนในบ้านไม่มีใครกล้าช่วยเราอยู่แล้วจึงไม่ขอให้ใครช่วย
พอตอนเราอายุ 12 - 13ซึ่งจำได้แม่นเพราะเราพึ่งจะอายุ 13 เมื่อสิ้นปีที่ผ่านมานี้เองเราเกิด 13 ธ.ค อะนะเลขมงคลมั้ยละ555 โครตไม่มงคลเลยย มาๆเข้าเรื่องตอนอายุ 12 - 13 เราทะเลาะกับแม่บ่อยที่สุดเลยละ วันนี้ที่เราทะเลาะคือครั้งที่ 3 ปกติทะเลาะหนักมีแค่นานๆครั้งทะเลาะเล็กก็มีบ้างแต่ไม่บ่อยๆเหมือนช่วงนี้
ครั้งที่ 1 ตอนอายุ 12 คือตอนนั้นเราอยู่ป. 6 กำลังทำการสมัครสอบเข้าม. 1 ซึ่งเราก็ไม่ค่อยใส่ใจเพราะเป็นเด็กดื้อแม่เราก็ให้เตรียมเราไม่เตรียมจนอีก 2 วันเขาจะปิดสมัครสอบแม่เราก็บ่นย้ำว่าแค่ บ่น ก่อนนะเเล้วเราก็เถียงจนแม่เขาโมโหจนด่าเราตอนนั้นเราไม่ใส่เพราะคงด่าไม่มากแบบทุกครั้งถ้าทะเลาะไม่หนักเราไม่นับเป็นครั้งนะมาต่อๆ พอแม่ด่าจบก็เดินไปปิดประตูปิดหน้าต่างพ่อก็มองเราวันนั้นวันหยุดที่บ้านแม่แค่เรา , พี่สาว , ป้า ,พ่อ ,แม่ บ้านเราชั้นล่างเป็นออฟฟิศชั้นบนเป็นบ้านอะนะซึ่งมันจะเป็นโซนๆพนักงานส่วนมากไม่ได้อยู่แถวโซนที่เรากับแม่ด่าว่ากันประจำเพราะมันเป็นโซนห้อง CEO แต่ขึ้นชื่อว่า ออฟฟิศ ก็ต้องมีเล็ดลอดและมีข่าวลืออะนะส่วนตัวไม่ชอบเรียก ออฟฟิศ ก็อย่างที่บอกว่าวันหยุดไม่มีใครมาแม่เราก็ปิดประตูหน้าต่างพอเสร็จแล้วก็เดินมาหาเราชี้หน้าผากเราแล้วด่าเราซึ่งเราก็จำไม่ได้แล้วว่าด่าอะไรบ้างชี้หน้าผากและผลักหัวแต่ไม่แรงนะพอน้ำตาคลอก็หาว่าเราสำออยแล้วก็บอกไปไหนก็ไปอย่ามาให้เห็นหน้าเราก็ไปขังตัวเองในห้องส่วนตัวข้าวเย็นก็ไม่กินคือกินไม่ลงจริงๆก็ใช้ชีวิตในห้องตัวเองแต่ก็อย่างที่บอกทุกคนอะนะว่ามันเป็นวันหยุดคือวันอาทิตย์พรุ่งนี้ไปร.รหลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติตามเคยแต่คุยกับแม่น้อยลงหลังจากนั้นวัน 2 วันเราก็โดนพ่อว่าจี้จุดตามปกติ เห้อ
ครั้งที่ 2 คือเมื่อวันจันทร์ไม่ต้องสงสัยเพราะตอนนี้เราปิดเทอมแล้ววันนั้นคือวันที่แม่ตามเรื่องใบยื่นคำร้องขอคืนเงินว่าเราพิมพ์ในไอแพดเสร็จยังจพได้ปริ้นท์ละยื่นทางร.รเพราะเราบอกว่าค่าเทอม 19,000 ซึ่งจริงๆคือ 10,900 คือแม่เราฟังผิดทางฝ่ายการเงินบอกถ้าหากอยากได้เลยไม่อยากรอทางระบบก็ต้องยื่นคำร้องแม่เราสั่งให้เราทำวันศุกร์เราทำเสร็จวันเสาร์เพราะเราต้องทำการบ้าน , งานค้าง เลยทำวันเสาร์ละทำเสร็จในวันเสาร์ให้อม่ตรวจวันอาทิตย์เราก็เขียนใหม่ตามที่แม่บอกพอมาวันจันทร์ก็ถามว่าทำเสร็จยังเราก็บอกเสร็จแล้วก็เอามาให้ดูแล้วก็บอกว่าเอา บุ๊คแบงค์แม่มาด้วย แม่ก็บอกว่าแม่รู้อยู่แล้ว ??(ชื่อเรา) ทำให้เสร็จไปพิมพ์ออกมาไปแล้วก็บ่นๆจนพาลไปว่าเราเราก็ทำตามแล้วก็ให้เราเขียนใหม่เราก็เขียนใหม่แต่เอาไปให้ดูก่อนเราก็โดนด่าว่า โง่รึไง ทำไมเขียนแบบนี้โตป่านี้ทำไมยังเขียนแบบนี้เเล้วก็โดนด่าว่าอวดเก่งเราก็เอ๋อสิกูไปอวดเก่งตอนไหนวะอันนี้นึกในใจนะแล้วก็ด่าๆแล้วก็พูดนู้นๆนี่ๆว่านั้นนี่เรื่องก็เรียนบ้าง เรื่องในบ้านบ้างพ่อก็ว่าจี้จุดแบบทุกครั้งที่แม่ว่าเราแต่ปกติจะว่าเราหลังจากผ่านไปได้วัน 2 วันแต่เราไม่เอามารวมด้วยเพราะคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องเล่ามั้งแต่ครั้งนี้ว่าเราพร้อมแม่เลยพี่สาวเราก็ไม่กล้าช่วยไม่มีใครกล้าช่วยเราโดนด่าว่าสาระพัดเลยครั้งนี้นี่แหละที่เรารู้สึกร้องไห้เสียใจนักมากพอกลับมาถึงห้องเรารู้สึกว่าเราน้อยใจมากไปป่าวตอนนั้นยังไม่คิดถึงคำว่าทำตามหน้าที่เพื่อตอบแทนบุณคุณก็พอแต่คิดถึงคำว่าไม่รักแล้วเราเลยอยากรู้ว่าบาปรึเปล่า
ครั้งที่ 3 คือวันนี้เราสอบปลายภาคที่ผ่านมาตกแล้ววันอังคารต้องสอบซ่อมแม่ก็ว่าเราปกติแล้วพ่อเราก็ว่าเราจี้จุดเราแบบเรารับไม่ได้จริงๆอะเราขึ้นไปร้องไห้ลงมาโดนแม่ด่าต่ออีกว่าพ่อว่าแค่นี้ทำเป็นร้องไห้ ทั้งที่เราโดนพ่อว่าหลายครั้งแล้วแต่แม่เขาคิดตรงนั้นเลยเหีอแม่รู้ตลอดพ่อว่าเราจี้จุดเรา พอพวกเขาออกไปทำงานเราขึ้นมาร้องไห้ในห้องกับแมวที่เราเลี้ยงไว้เรารู้สึกไม่อยากอยู่กับพ่อกับแม่ ไม่รักพ่อกับแม่แล้วรู้สึกแค่ว่าต้องทำงานหาเงินให้พวกเขาเพื่อตอบแทนบุณคุณแค่นั้นเราผิดมั้ยอะ เรารู้ว่าทำให้พวกเขาผิดหวังพ่อกับแม่เราเขาตั้งใจให้เราทำธุรกิจต่อจากเขาแต่เราไม่อยากทำเราอยากทำงานที่เราชอบเราผิดมั้ยอะ เราไม่รู้ต้องยังไง เราฝากทุกคนตอบหน่อยนะคะ🙏
อาจเขียนผิดบ้างเพราะเราร้องไห้ไปเขียนไป🙏
03/03/65
ไม่ได้รู้สึกรักพ่อกับแม่ แต่ดูแลพวกเขาเพราะคิดว่าเป็นหน้าที่ผิดมั้ย
หวัดดีค่าา ทุกคนคือเรามีคำถามนั้นคือตามหัวข้อเลยแต่มันมีที่มาที่ไปนะคะไม่ใช่อยู่ๆไม่รักตอนนี้เราอายุ 13 ซึ่งพ่อกับแม่เรามีเราตอนเริ่มแก่แล้วซึ่งปัจุบันพวกท่านยังพอช่วยเหลือตัวเองได้ในเรื่องต่างๆเรื่องการทำงานยังทำได้งั้นเราเข้าเรื่องเลยนะคะ
คือเรากับพ่อแม่มีเรื่องให้ทะเลาะอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่เด็กอยู่แล้วค่ะส่วนมากจะทะเลาะกับแม่บ่อยที่สุดที่จำความได้สมัยเด็กคือทะเลาะกับแม่จนถึงขั้นปาของใส่กัน ย้ำว่า กัน นะคะก็คือทั้งสองฝ่ายนั้นแหละค่ะ เราจำไม่ได้ว่าตอนนั้นกี่ขวบตอนนั้นเรายังไม่อะไร พอเราโตขึ้นอายุได้สัก 11 ปีเราจำได้ทุกเหตุการณ์เพราะเราเริ่มไม่โอเคมากๆจึงฝังหัวแต่ทะเลาะกันเรื่องเล็กๆเราไม่อะไรหรอกบางครั้งมันเกินไปจึงจำมาจนถึงทุกวันนี้ซึ่งที่เราออกมาพิมพ์ในวันนี้เพราะวันนี้มันมีเหตุการณ์ให้ทะเลาะอีกแล้วค่ะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่แบบทุกครั้งแต่รู้สึกไม่โอเค
สมัยอายุสัก 11 ย้ำว่า สัก 11ปี เราทะเลาะกับแม่เรื่อง ล้างจาน ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยว่ากะอีแค่ล้างจานจะทะเลาะกันทำไมงั้นมาอ่านดูค่ะ
วันนั้นเรานั่งเล่นเกมพ่อกับแม่เราก็กินข้าวพอกินเสร็จพ่อเราจึงให้เราไปล้างจานเราก็ดื้อเล่นเกมต่อผ่านไปแปบนึงแม่ก็ทักอีกว่า 'ได้ยินที่พ่อพูดมั้ย ไปล้างจาน'ซึ่งเราก็เสียงรำคาญใส่ประมาณว่า 'ค่ะๆๆ' ซึ่งแม่ก็จ้องเราแต่เราไม่ได้มองแม่แต่รู้ค่ะว่าจ้องเราอยู่สัญชาติญาณ(เขียนผิดขอโทษด้วยค่ะ!!) มนุษย์อะนะ เราก็นึกในใจเดี๋ยวทะเลาะอีกแน่เลยวุ้ยเลยกำลังกดปิดเกมแต่เราไม่ได้เอียงมือถือให้เป็นแนวตรงเขาคงคิดว่าเรายังเล่นต่อมั้งเลยขว้างหนังสือใส่เรา(อันนี้ที่บ้านเราปกติอยู่แล้วถ้าแม่ขว้างของเวลาโมโห)เราซึ่งก็ตอนนั้นดื้อโครตๆเลยจ้องตาใส่แม่แบบเขม็งอะพี่สาวเราก็บอกว่าแม่ใจเย็นๆแล้วก็บอกเราว่าอย่าดื้อป้าเราก็ตกใจเพราะน้อยครั้งที่แม่จะขว้างอะไรใส่เวลาโมโหคือต้องโมโหมากๆจริงๆอะนะตอนนั้นเราก้าวร้าวมากพ่อที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ตบหน้าเราแล้วบอกว่าอย่าจ้องแม่แบบนั้นมันไม่ดีเราก็ตกใจเพราะพ่อไม่เคยตบหน้าเราแม่ก็ด่าว่าเรา มันลูกเนรคุณจริงๆจ้องกูอย่างกับเป็นคนอื่นกับอีแค่ให้ไปล้างจานจะอะไรนักหนาทำไมไม่ไปล้างให้จบๆจะทำอะไรก็จะได้ทำ ซึ่งเราไม่ใส่คำด่าคำอื่นเสียเท่าไหร่เพราะมันเป็นคำเดิมๆเราก็ไม่พูดอะไรก็นั่งฟ้องโดยที่ทำหน้าทำตานิ่ง(ปกติของเราเวลาเรากดอารมณ์) ก็โดนว่าอีกว่าทำหน้าทำตาซึ่งเราก็กดอารมณ์อยู่จนมันมากเกินไปเลยพูดไปตินแรกพูดนะพยายามอธิบายตอนนั้นหนูกำลังปิดเกมแต่แม่ขว้างหนังสือใส่หนูก่อน ซึ่งก็โดนด่าว่าข้ออ้างและยังเถียงอีกค่ะตอนนั้นเหมือนโต้วาทีอะซึ่งรู้ว่าตัวเองผิดมากๆแม่ก็เอาด้ามไม้กวาดมาตีจนเป็นรอยที่ตูดตอนนั้นรู้สึกโกรธมากๆแต่ไม่ได้ถึงร้องไห้และไม่รักหลังจากตีเราจนเราทรุดเราก็ไม่ได้ฟังอะไรอีกเนื่องจากเรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยแปลกใจมากทำไมแม่ไม่เป็นอะไรแต่เรานี่แหละเป็นโรคหัวใจคงเป็นกรรมแหละเราเป็นมานานแล้วรู้แค่ว่าเวลาร่างกายไม่ไหวมันจะเจ็บหน้าอกตรงจุดหัวใจสภาพจิตใจหรือร่างกายไม่ไหวมันจะเจ็บเราก็จำอะไรไม่ค่อยได้เพราะมันประมาณ 2 ปีที่แล้วรู้แค่ว่าพยายามไม่ให้หน้าอกเจ็บไปมากกว่านั้นแล้วก็นั่งอย่างงั้นจนเขาออกไปทำงานแล้วค่อยขึ้นห้องตัวเองจำได้แค่นี้จริงๆ ไม่ต้องแปลกใจเราคนในบ้านไม่มีใครกล้าช่วยเราอยู่แล้วจึงไม่ขอให้ใครช่วย
พอตอนเราอายุ 12 - 13ซึ่งจำได้แม่นเพราะเราพึ่งจะอายุ 13 เมื่อสิ้นปีที่ผ่านมานี้เองเราเกิด 13 ธ.ค อะนะเลขมงคลมั้ยละ555 โครตไม่มงคลเลยย มาๆเข้าเรื่องตอนอายุ 12 - 13 เราทะเลาะกับแม่บ่อยที่สุดเลยละ วันนี้ที่เราทะเลาะคือครั้งที่ 3 ปกติทะเลาะหนักมีแค่นานๆครั้งทะเลาะเล็กก็มีบ้างแต่ไม่บ่อยๆเหมือนช่วงนี้
ครั้งที่ 1 ตอนอายุ 12 คือตอนนั้นเราอยู่ป. 6 กำลังทำการสมัครสอบเข้าม. 1 ซึ่งเราก็ไม่ค่อยใส่ใจเพราะเป็นเด็กดื้อแม่เราก็ให้เตรียมเราไม่เตรียมจนอีก 2 วันเขาจะปิดสมัครสอบแม่เราก็บ่นย้ำว่าแค่ บ่น ก่อนนะเเล้วเราก็เถียงจนแม่เขาโมโหจนด่าเราตอนนั้นเราไม่ใส่เพราะคงด่าไม่มากแบบทุกครั้งถ้าทะเลาะไม่หนักเราไม่นับเป็นครั้งนะมาต่อๆ พอแม่ด่าจบก็เดินไปปิดประตูปิดหน้าต่างพ่อก็มองเราวันนั้นวันหยุดที่บ้านแม่แค่เรา , พี่สาว , ป้า ,พ่อ ,แม่ บ้านเราชั้นล่างเป็นออฟฟิศชั้นบนเป็นบ้านอะนะซึ่งมันจะเป็นโซนๆพนักงานส่วนมากไม่ได้อยู่แถวโซนที่เรากับแม่ด่าว่ากันประจำเพราะมันเป็นโซนห้อง CEO แต่ขึ้นชื่อว่า ออฟฟิศ ก็ต้องมีเล็ดลอดและมีข่าวลืออะนะส่วนตัวไม่ชอบเรียก ออฟฟิศ ก็อย่างที่บอกว่าวันหยุดไม่มีใครมาแม่เราก็ปิดประตูหน้าต่างพอเสร็จแล้วก็เดินมาหาเราชี้หน้าผากเราแล้วด่าเราซึ่งเราก็จำไม่ได้แล้วว่าด่าอะไรบ้างชี้หน้าผากและผลักหัวแต่ไม่แรงนะพอน้ำตาคลอก็หาว่าเราสำออยแล้วก็บอกไปไหนก็ไปอย่ามาให้เห็นหน้าเราก็ไปขังตัวเองในห้องส่วนตัวข้าวเย็นก็ไม่กินคือกินไม่ลงจริงๆก็ใช้ชีวิตในห้องตัวเองแต่ก็อย่างที่บอกทุกคนอะนะว่ามันเป็นวันหยุดคือวันอาทิตย์พรุ่งนี้ไปร.รหลังจากนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติตามเคยแต่คุยกับแม่น้อยลงหลังจากนั้นวัน 2 วันเราก็โดนพ่อว่าจี้จุดตามปกติ เห้อ
ครั้งที่ 2 คือเมื่อวันจันทร์ไม่ต้องสงสัยเพราะตอนนี้เราปิดเทอมแล้ววันนั้นคือวันที่แม่ตามเรื่องใบยื่นคำร้องขอคืนเงินว่าเราพิมพ์ในไอแพดเสร็จยังจพได้ปริ้นท์ละยื่นทางร.รเพราะเราบอกว่าค่าเทอม 19,000 ซึ่งจริงๆคือ 10,900 คือแม่เราฟังผิดทางฝ่ายการเงินบอกถ้าหากอยากได้เลยไม่อยากรอทางระบบก็ต้องยื่นคำร้องแม่เราสั่งให้เราทำวันศุกร์เราทำเสร็จวันเสาร์เพราะเราต้องทำการบ้าน , งานค้าง เลยทำวันเสาร์ละทำเสร็จในวันเสาร์ให้อม่ตรวจวันอาทิตย์เราก็เขียนใหม่ตามที่แม่บอกพอมาวันจันทร์ก็ถามว่าทำเสร็จยังเราก็บอกเสร็จแล้วก็เอามาให้ดูแล้วก็บอกว่าเอา บุ๊คแบงค์แม่มาด้วย แม่ก็บอกว่าแม่รู้อยู่แล้ว ??(ชื่อเรา) ทำให้เสร็จไปพิมพ์ออกมาไปแล้วก็บ่นๆจนพาลไปว่าเราเราก็ทำตามแล้วก็ให้เราเขียนใหม่เราก็เขียนใหม่แต่เอาไปให้ดูก่อนเราก็โดนด่าว่า โง่รึไง ทำไมเขียนแบบนี้โตป่านี้ทำไมยังเขียนแบบนี้เเล้วก็โดนด่าว่าอวดเก่งเราก็เอ๋อสิกูไปอวดเก่งตอนไหนวะอันนี้นึกในใจนะแล้วก็ด่าๆแล้วก็พูดนู้นๆนี่ๆว่านั้นนี่เรื่องก็เรียนบ้าง เรื่องในบ้านบ้างพ่อก็ว่าจี้จุดแบบทุกครั้งที่แม่ว่าเราแต่ปกติจะว่าเราหลังจากผ่านไปได้วัน 2 วันแต่เราไม่เอามารวมด้วยเพราะคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องเล่ามั้งแต่ครั้งนี้ว่าเราพร้อมแม่เลยพี่สาวเราก็ไม่กล้าช่วยไม่มีใครกล้าช่วยเราโดนด่าว่าสาระพัดเลยครั้งนี้นี่แหละที่เรารู้สึกร้องไห้เสียใจนักมากพอกลับมาถึงห้องเรารู้สึกว่าเราน้อยใจมากไปป่าวตอนนั้นยังไม่คิดถึงคำว่าทำตามหน้าที่เพื่อตอบแทนบุณคุณก็พอแต่คิดถึงคำว่าไม่รักแล้วเราเลยอยากรู้ว่าบาปรึเปล่า
ครั้งที่ 3 คือวันนี้เราสอบปลายภาคที่ผ่านมาตกแล้ววันอังคารต้องสอบซ่อมแม่ก็ว่าเราปกติแล้วพ่อเราก็ว่าเราจี้จุดเราแบบเรารับไม่ได้จริงๆอะเราขึ้นไปร้องไห้ลงมาโดนแม่ด่าต่ออีกว่าพ่อว่าแค่นี้ทำเป็นร้องไห้ ทั้งที่เราโดนพ่อว่าหลายครั้งแล้วแต่แม่เขาคิดตรงนั้นเลยเหีอแม่รู้ตลอดพ่อว่าเราจี้จุดเรา พอพวกเขาออกไปทำงานเราขึ้นมาร้องไห้ในห้องกับแมวที่เราเลี้ยงไว้เรารู้สึกไม่อยากอยู่กับพ่อกับแม่ ไม่รักพ่อกับแม่แล้วรู้สึกแค่ว่าต้องทำงานหาเงินให้พวกเขาเพื่อตอบแทนบุณคุณแค่นั้นเราผิดมั้ยอะ เรารู้ว่าทำให้พวกเขาผิดหวังพ่อกับแม่เราเขาตั้งใจให้เราทำธุรกิจต่อจากเขาแต่เราไม่อยากทำเราอยากทำงานที่เราชอบเราผิดมั้ยอะ เราไม่รู้ต้องยังไง เราฝากทุกคนตอบหน่อยนะคะ🙏
อาจเขียนผิดบ้างเพราะเราร้องไห้ไปเขียนไป🙏
03/03/65