ปัจจุบันเรามีลูก1คนเล๊กอยู่เพิ่งเข้าเรียนและค่อยข้างจะดื้อรั้นกะเรามาก. ย้ำ! ดื้อกะเราคนเดียวไม่ดื้อกะคนอื่น เขาว่าเป๊นเพราะกรรมที่ทำไม่ดีใส่แม่ แม่เราเสัยไปเกือบ20ปีล่ะขอเล่าย้อยไปวัยเด๊ก พ่อแม่เรามีลูก2คน พี่ชาย และเรา แม่จะรักพี่ชายมากส่วนพ่อจะรักเราตั้งแต่จำความได้เราไม่เคยสัมผัสได้เลยทึ่แม่จะอ่อนโยนกะเราพูดดีๆกะเรา กอดเรา มีแต่ด่าเสียๆหาย จิกด่าตบตี แต่กับโอ๋พี่ชายมันเลยทำให้เราเป๊นเด๊กที่ก้าวร้าวกะแม่เพราะเรารู้สึกว่าแม่ไม่ได้รักเรา เขาว่าเราหน้าเหมือนย่า (สมัยก่อนแม่เกียจบ้านพ่อ) เราทั้งเถียง แม่ตบตีเราก๊สู้จนแม่นั้งด่าไปร้องไห้ไปด่าเจ๊บแสบๆ จนอีกหลายปีต่อมาแม่เราเสียเพราะป่วย แม่เราพึ่งจะมาอ่อนโยนกะเราก่อนเสียไม่กี่วันดูเขารักเราบอกถ้าหายจะส่งให้เรียนสูงๆแต่ก้อมาเสียไปก่อนเราพึ่ง13ปีตอนนั้น เราก้อลืมเรื่องนี้ไป. จนเรามามีลูกตอนนี้4ขวบทำให้เรากลับมานึกถึงตัวเองกะแม่ มันชัางเหมือนกันเหลือเกิน แต่ไท่เหมือนตรงที่ว่าเราไม่คิดจะทำร้ายความรู้สึกลูกด้วยคำพูดแรงๆยาบคายเพราะเราหลัวลูกจะเสียใจเหมือนเราตอนเด๊ก แต่ลูกเราก้อเหลือเกินไม่ยอมเราเลยพูดด้วยดีๆก๊ไม่ดีกะเราดื้อรั้นกะเรามากย้ำ!กะเราคนเดียวรักพ่อเขามาก  หลายครั้งเราเสียใจนะจะร้องไห้รู้สึกลูกไม่รักเราเลยพยายามจะแสดงความรักกับเขาเเต่เขาก้อชอบทำให้เราโมโหพอทะเลาะกันก๊หาของมาขว้างใส่เรา เราโมโหก๊ตีเขาก๊ไม่ยอมแพ้เราจริงๆ. ตอนนี้ติดว่าเป๊นเรื่องเวรกรรมที่เราทำไว้ แต่ลึกๆก๊ยังโทษว่าเป๊นความผิดของแม่ที่ทำให้ความทรงจำในวัยเด๊กของเราไม่มีความสุขและกลายเป๊นเชื้อร้ายที่ฝั่งอยู่ใจจนทุกวันนี้ เราบาปไหม