สวัสดีค่ะ เราอายุ14 ปี  ตอนนี้อยู่บ้านกับพี่สาว เพราะป้าไปดูแลน้องของพี่ที่ต่างจังหวัด
เราไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ป้าเมินเรา แต่เรารู้สึกได้ ตอนที่ป้ากลับมาเยี่ยมตอนไม่นานมานี้ค่ะ
ป้าเมินเราตอนเราถาม ไม่ก็ ตอบแต่ห้วนมาก  ไม่ก็ขี้นเสียงใส่ค่ะ , เรารู้สึกได้ แม้แต่ เสียง คำพูด สายตา เวลามองเรากับน้องแตกต่างกันจริงๆค่ะ
และไม่นานมานี้ เราไปได้งานศพญาติที่ต่างจังหวัด มีญาติเต็มไปหมดเลยค่ะ แต่เราไปแล้วเหมือนตัวตลก เหมือนคนไม่มีตัวตนเลยค่ะ เขาไม่สนใจ ไม่มอง ไม่ทักหา ไม่พูดด้วย  เรียกว่าเมินได้เลยค่ะ  เขาสนใจแต่น้องของพี่เราค่ะ เพราะน้องเป็นผช. บ้านหลังนี้ เขาคิดว่าโตมาผช.จะมีอนาคตที่ดีค่ะ เขาเลยให้การสนใจน้องมากกว่า พอไปงานศพเสร็จกลับมา บ้าน เราก็ขอป้าสอบค่ะ เพราะ เราเลทครูมามากแล้ว แล้วช่วงนั้นเป็นเวลา4ทุ่มค่ะ แต่ขอสอบเพราะมีข้อสอบไม่มากเลย แต่ป้าไม่สนใจเลยค่ะ เอาแต่จะด่าอย่างเดียว ด่าจนเราคิดว่าเขาอคติ พอเราเดินไปเอาน้ำ แล้วมีเสียงเก้าอี้แทรกออกมา ป้าก็ว่าเราค่ะ ว่าสอนไม่ได้ ทำเสียงนู้นเสียงนี้ แล้วก็บ่นค่ะ ว่าเราไม่มีค่า ไล่ให้ไปตาย ถ้าไม่ใช้ลูกญาติคงไม่เลี้ยง ญาติไม่สนใจ เพราะ ข่าวลือ และ เรื่องจริง ตอนที่เราได้ยินคำนั้น เราคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ตันมาก เพราะเราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด เที่ยวก็ไม่ได้เที่ยว อยู่บ้าน เรียน ไม่กินไม่ดื่ม เล่นเกมอยู่บ้านแค่นั้น เรางงมากจริงๆค่ะ เราไม่รู้เราไปทำอะไรให้รึป่าว ส่วนตัวป้าก็ชอบเอาเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง อยู่ ความจริงเราเป็นลูกเลี้ยงค่ะ ป้าที่เลี้ยงเรา ก็ไม่ได้ชอบแม่เราอยู่แล้ว  ไม่รู้เขาอคติทางสายเลือดรึป่าว แม้แต่เวลาเราร้องไห้ ต้องการเขาปลอบ ตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่เคยปลอบเราเลยค่ะ มีแต่ปลอบน้อง

(ถ้าอ่านไม่เข้าใจ ก็ขอโทษด้วยค่ะ เราพึ่งลองเขียนครั้งแรก)