เรื่องที่หนูจะระบายต่อจากนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับหนูทุกอย่าง มันเป็นปมฝังอยู่ในใจจนถึงทุกวันนี้ เรื่องก็คือ หนูทะเลาะกับแม่บ่อยมาก ตั้งแต่ ป.1 แม่ต้องการให้หนูลายมือสวยเหมือนแม่ ถ้าเขียนไม่สวยตามความพอใจของแม่ แม่ก็จะลบทิ้ง ให้หนูเขียนซ้ำใหม่ไปเรื่อย ๆ ทั้งตะคอก ตะหวาด จิกหัว ถีบ(รุนแรงขนาดที่เรียกว่ากระทืบเลยก็ได้ค่ะ) ด่าหยาบคายสารพัด ขังในห้องน้ำ บางทีหนูต้องนั่งเขียนอยู่อย่างนั้นจนตี3 ตี4 ได้นอนไม่กี่ชั่วโมงหนูก็ต้องตื่นไปโรงเรียน ตอนนั้นอยู่คอนโด แม่ก็ไล่หนูออกจากห้อง หนูร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจตาย หนูกลัวมาก เพราะห้องหนูอยู่ตรงทางสามแพร่ง แล้วมันค่อนข้างที่จะมืดมาก ๆ หนูนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่อย่างนั้น มีครั้งหนึ่งที่หนูตัดสินใจไปขอนอนกับคุณป้าข้างห้อง ป้าเขาก็ให้หนูนอนด้วย เพราะป้ารู้ว่าหนูโดนตีมาอีกแล้ว หนูซึ้งใจคุณป้ามากที่ทำให้หนูมีที่นอนในคืนนี้ แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งหนูก็จำไม่ได้ว่าหนูทำอะไรให้แม่ไม่พอใจ กำลังจะเรียกวินหน้าคอนโด แม่ก็จับมือหนูไว้ข้างหนึ่งแล้วก็ลากหนูกับพื้นต่อหน้าพวกพี่วิน หนูอายมาก ทั้งอายทั้งเสียใจ แล้วแม่ก็ด่าหนูหยาบคายต่อหน้าครู เอาร่มตีหัวหนู ตอนหนูอยู่ป.4 หนูจำได้ดี วันนั้นมีซ้อมเดินสวนสนาม หนูใส่ชุดเนตรนารี เดินลงบันไดไปเข้าแถวทั้งน้ำตาที่เอ่ออยู่ หนูพยายามกลั้นไม่ให้มันไหลลงมา ไม่มีใครโอ๋ ไม่มีใครปลอบใจหนู หนูต้องปลอบใจตัวเอง หนูคงดื้อมาก แม่ถึงทำแบบนี้ แล้วอันนี้ตอนม.ต้น ก็คือหนูนอนอยู่กับแม่ แม่ก็ด่าหนูเรื่องอาบน้ำนาน แล้วแม่ก็เริ่มโมโหขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มด่าถึงพ่อ (พ่อกับแม่หนูหย่ากันนะคะ) แล้วอยู่ ๆ แม่ก็บอกว่าหมั่นไส้นักอีเหิ้ย แล้วก็ถีบหนูแรง ๆ มาทีหนึ่ง หนูก็ย้ายลงมานอนตรงโซฟา แล้วแม่ก็ตะโกนบอกว่าอะ ว่าง ๆ ไปหาหมอจิตเวชบ้างนะ เพื่อนไม่คบ เข้ากับใครไม่ได้ (หนูเป็นคนเงียบ ๆ ไม่กล้าเข้าหาเพื่อนเพราะกลัวเพื่อนรังเกียจหนู) ตอนนั้นหนูเหมือนใจสลายเลยค่ะ มันจุกในอก หนูคิดว่าแม่คงไม่มีวันพูดกับหนูเรื่องนี้หรอก แต่มันก็ไม่ใช่เลยค่ะ แม่พูดทิ่มแทงใจหนูทุกอย่าง หนูหวังแค่ว่า แม่ จะเป็นคนเดียวที่ไม่บูลลี่หนู หรือพูดทำร้ายใจหนูด้วยคำพูดแบบนี้ หนูนอนร้องไห้ทั้งคืนจนหลับไป จนตอนนี้หนูอายุ 19 จะ 20 แล้วค่ะ หนูก็โดนด่าทอด้วยคำหยาบ ๆ คาย ๆ แบบนี้ เกือบทุกวัน หนูไม่เคยทำอะไรถูกใจแม่เลย เมื่อไม่กี่วันนี้หนูโมโหมาก จนพูดออกไปว่า หนูอยากตาย จะฆ่าตัวตายให้มันจบ ๆ ไป แต่แม่ก็บอกว่า ไปเหอะ ไปทำให้กูเห็นเดี๋ยวนี้เลย กูอนุโมทนาสาธุด้วยนะ คงเป็นกรรมของกูที่เกิดมามีลูกแบบนี้ วาสนาใครวาสนามัน เนรคุณ หนูพยายามอยากจะเข้าใจแม่นะคะ ว่าตอนเด็กแม่ก็เคยถูกยายทุบตีเหมือนกัน แต่ตอนนี้เหมือนว่าหนูจะรับมันไม่ไหวแล้ว หนูอยากมีแม่ดี ๆ เข้าใจลูก เหมือนแม่คนอื่น ๆ บ้าง เวลามีปัญหาอะไรหนูก็อยากมีคนอยู่ข้าง ๆ หนูบ้าง แต่หนูก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกค่ะ หนูอยากรักแม่แบบสนิทใจนะคะ แต่มันทำได้ยากสำหรับหนูเหลือเกินค่ะ เหมือนหนูอยู่ตัวคนเดียว หนูรู้สึกว่าหนูเครียดกว่าเด็กวัยเดียวกันมาก หนูอยากมีความสุขเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ไม่มีใครรับฟัง  หรือเข้าใจหนูเลยจริง ๆ แม้แต่คนในครอบครัว ต่างก็บอกว่าเป็นเด็กอย่าเถียง ต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ หนูไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริง ๆ นะคะ ถ้าหนูตายไปแม่จะไม่ต้องมีภาระจริง ๆ ใช่ไหมคะ ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านชีวิตของหนูนะคะ หนูอยากกอดใครสักคน ชีวิตหนูมันเหมือนไม่มีค่าเลย