คือตอนนี้เรารู้สึกไม่โอเคมากๆ
เมื่อไม่กี่วันก่อนเราทะเลาะกับญาติเรามา แล้วในระหว่างที่เรากำลังทะเลาะกันเราก็พูดประมาณว่า ทำไมเค้าถึงใจร้ายกับเราขนาดนี้ กับญาติคนอื่นเค้ายังไม่เคยดุด่าเราเลย ญาติคนนั้นก็ต่อว่ามาประมาณว่า เหอะ ไม่รู้หรอว่าญาติคนอื่นเค้าก็นินทากับแม่อยู่ พอเราเจอแบบนี้เราเงียบเลย เรารู้สึกจุกอกมากๆเท่าที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้ เรามาอยู่กับญาติคนนี้ตั้งแต่เด็ก แม่กับพ่อเราก็หย่ากัน พ่อก็ไปกับแฟนใหม่ ส่วนแม่ก็ไปทำงานที่อื่น ปล่อยให้เราถูกญาติคนอื่นเลี้ยงตั้งแต่เด็ก นานๆทีเค้าจะมาหา เรารู้สึกไม่อยากยอมรับในสิ่งที่เค้าพูดทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันจริง เราไม่อยากยอมรับว่าเราถูกญาติส่วนใหญ่ไม่ชอบ เพราะตอนเด็กเราก็ถูกญาติเหล่านั้นเลี้ยง แต่เรารู้ตัวว่าด้วยนิสัยเราที่ไม่ได้เป็นในแบบที่คนพวกนั้นชอบ เราโดนด่าบ่อยๆว่าขี้เถียง ชอบเถียงทั้งที่ส่วนใหญ่เราก็จะพูดด้วยน้ำเสียงดีๆเราพยายใช้เหยตุผลของเรา แต่ก็ไม่ค่อยมีใครรับฟังจนจะจบที่เราที่โดนทุกคนรุมด่าแล้วเมินเราไปเลย มีครั้งนี้ที่เราทะเลาะกัน แล้วจบที่พวกเค้าเมินเรา แล้วเค้าก็จับกลุ่มนินทาเราทั้งที่เรานั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั้นด้วย เรารู้ว่าเราถูกไม่ชอบด้วนนิสัยที่ค่อนข้างสมัยใหม่ ครอบครัวเราส่วนใหญ่จะหัวโบราณ เราไม่ได้เรียนเก่งไม่ได้ฉลาดแต่ก็ไม่เคยเรียนตก เราไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร แต่ก็เราตั้งใจเรียนมาก เราทำทุกิจกรรมไม่ว่าแข่งกีฬาสีชนะ แข่งประกวดวาดภาพหรือคัดลายมือ เราทำทุกอย่างเราในตอนเด็กแค่ต้องการคำชม หรือของขวัญเล็กน้อยให้ แต่ไม่เคยมีใครให้อะไรเลย งานวันเกิดไม่เคยจัด ตอนเราเสียใจหรือร้องไห้ก็ไม่มีคนปลอบ มีครั้งหนึ่งเราเคยทะเลาะกับญาติคนหนึ่งแล้วเราไประบายกับพี่คนหนึ่งในคราวแรกเค้าปลอบเรา เค้าเหมือนเข้าใจเรา แต่พอผ่านไปนานๆจนเค้าจำไม่ได้ แล้วญาติคนนั้นมาพูดเหมือนเรื่องตอนนั้นมันตลก แล้วพี่คนนั้นก็บอกว่าใช่ ปัญญาอ่อนมากเลยแล้วเค้าก็หัวเราะใส่เรามันเลยทำให้เรารู้สึกเหมือนโดนหักอก ไม่มีใครเข้าใจเราเลยเค้ามองเหมือนปัญหาที่เราเจอมันตลก มันอาจจะใช้แต่มันก็ใหญ่สำหรับเรา เราไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย เราพยายามเข็มแข่งเท่าที่เราจะทำได้ ถึงปากเราบอกไม่ต้องการความรักอะไร ในแต่ใจลึกเราก็อยากจะถูกรักบ้าง เราอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ อยากโดนพ่อกับแม่รัก เรารู้ว่าแม่เค้าไม่ได้อยากให้เราเกิดมา เรารู้ว่าเราเป็นอุบัติเหตุ เราเห็นเด็กสมัยนี้ในยูทูปหรือในสื่อเราก็รู้สึกอิจชาเด็กเหล่านั้นมาก อิจชาที่ครอบครัวสมบูรณ์ อิจชาที่ถูกรักอย่างดีจากทั้งพ่อและแม่ เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นก้อนเนื้อเน่าที่ไม่ได้มีใครอยากเลี้ยงดู ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก่อนโดนขู่ว่าจะส่งกลับไปที่อื่น เรารู้สึกเหมือนไม่ได้มีใครอยากเลี้ยงเราจริงๆ เหมือนเลี้ยงแค่หน้าที่ ญาติคนนี้ดีกับเราจริงแต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันคำพูดของเค้ากลับพลักเราตกเหวได้ง่ายๆ เราอาจจะไม่เข้มแข็งพอกับเรื่องอะไรแบบนี้ ความรู้สึกทุกข์หรือความรู้สึกที่เสียไปอาจจะเป็นเรื่องปัญญาอ่อนของใครหลายๆคน เรารู้สึกเหมือนอยากจะหายไปจากตรงนี้ ไม่ได้อยากตาย แต่ก็อยากไปจุดอื่นที่มันดีกว่านี้ แต่เรารู้ว่าไปไม่ได้เราต้องอยู่แบบนี้จนกว่าจะจบมหาลัย เราต้องอดทนไป เราอยากจะเข้มแข็งกับเรื่องพวกนี้จัง
รู้สึกดาวน์มากเลยค่ะ
เมื่อไม่กี่วันก่อนเราทะเลาะกับญาติเรามา แล้วในระหว่างที่เรากำลังทะเลาะกันเราก็พูดประมาณว่า ทำไมเค้าถึงใจร้ายกับเราขนาดนี้ กับญาติคนอื่นเค้ายังไม่เคยดุด่าเราเลย ญาติคนนั้นก็ต่อว่ามาประมาณว่า เหอะ ไม่รู้หรอว่าญาติคนอื่นเค้าก็นินทากับแม่อยู่ พอเราเจอแบบนี้เราเงียบเลย เรารู้สึกจุกอกมากๆเท่าที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้ เรามาอยู่กับญาติคนนี้ตั้งแต่เด็ก แม่กับพ่อเราก็หย่ากัน พ่อก็ไปกับแฟนใหม่ ส่วนแม่ก็ไปทำงานที่อื่น ปล่อยให้เราถูกญาติคนอื่นเลี้ยงตั้งแต่เด็ก นานๆทีเค้าจะมาหา เรารู้สึกไม่อยากยอมรับในสิ่งที่เค้าพูดทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันจริง เราไม่อยากยอมรับว่าเราถูกญาติส่วนใหญ่ไม่ชอบ เพราะตอนเด็กเราก็ถูกญาติเหล่านั้นเลี้ยง แต่เรารู้ตัวว่าด้วยนิสัยเราที่ไม่ได้เป็นในแบบที่คนพวกนั้นชอบ เราโดนด่าบ่อยๆว่าขี้เถียง ชอบเถียงทั้งที่ส่วนใหญ่เราก็จะพูดด้วยน้ำเสียงดีๆเราพยายใช้เหยตุผลของเรา แต่ก็ไม่ค่อยมีใครรับฟังจนจะจบที่เราที่โดนทุกคนรุมด่าแล้วเมินเราไปเลย มีครั้งนี้ที่เราทะเลาะกัน แล้วจบที่พวกเค้าเมินเรา แล้วเค้าก็จับกลุ่มนินทาเราทั้งที่เรานั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั้นด้วย เรารู้ว่าเราถูกไม่ชอบด้วนนิสัยที่ค่อนข้างสมัยใหม่ ครอบครัวเราส่วนใหญ่จะหัวโบราณ เราไม่ได้เรียนเก่งไม่ได้ฉลาดแต่ก็ไม่เคยเรียนตก เราไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร แต่ก็เราตั้งใจเรียนมาก เราทำทุกิจกรรมไม่ว่าแข่งกีฬาสีชนะ แข่งประกวดวาดภาพหรือคัดลายมือ เราทำทุกอย่างเราในตอนเด็กแค่ต้องการคำชม หรือของขวัญเล็กน้อยให้ แต่ไม่เคยมีใครให้อะไรเลย งานวันเกิดไม่เคยจัด ตอนเราเสียใจหรือร้องไห้ก็ไม่มีคนปลอบ มีครั้งหนึ่งเราเคยทะเลาะกับญาติคนหนึ่งแล้วเราไประบายกับพี่คนหนึ่งในคราวแรกเค้าปลอบเรา เค้าเหมือนเข้าใจเรา แต่พอผ่านไปนานๆจนเค้าจำไม่ได้ แล้วญาติคนนั้นมาพูดเหมือนเรื่องตอนนั้นมันตลก แล้วพี่คนนั้นก็บอกว่าใช่ ปัญญาอ่อนมากเลยแล้วเค้าก็หัวเราะใส่เรามันเลยทำให้เรารู้สึกเหมือนโดนหักอก ไม่มีใครเข้าใจเราเลยเค้ามองเหมือนปัญหาที่เราเจอมันตลก มันอาจจะใช้แต่มันก็ใหญ่สำหรับเรา เราไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย เราพยายามเข็มแข่งเท่าที่เราจะทำได้ ถึงปากเราบอกไม่ต้องการความรักอะไร ในแต่ใจลึกเราก็อยากจะถูกรักบ้าง เราอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ อยากโดนพ่อกับแม่รัก เรารู้ว่าแม่เค้าไม่ได้อยากให้เราเกิดมา เรารู้ว่าเราเป็นอุบัติเหตุ เราเห็นเด็กสมัยนี้ในยูทูปหรือในสื่อเราก็รู้สึกอิจชาเด็กเหล่านั้นมาก อิจชาที่ครอบครัวสมบูรณ์ อิจชาที่ถูกรักอย่างดีจากทั้งพ่อและแม่ เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นก้อนเนื้อเน่าที่ไม่ได้มีใครอยากเลี้ยงดู ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก่อนโดนขู่ว่าจะส่งกลับไปที่อื่น เรารู้สึกเหมือนไม่ได้มีใครอยากเลี้ยงเราจริงๆ เหมือนเลี้ยงแค่หน้าที่ ญาติคนนี้ดีกับเราจริงแต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันคำพูดของเค้ากลับพลักเราตกเหวได้ง่ายๆ เราอาจจะไม่เข้มแข็งพอกับเรื่องอะไรแบบนี้ ความรู้สึกทุกข์หรือความรู้สึกที่เสียไปอาจจะเป็นเรื่องปัญญาอ่อนของใครหลายๆคน เรารู้สึกเหมือนอยากจะหายไปจากตรงนี้ ไม่ได้อยากตาย แต่ก็อยากไปจุดอื่นที่มันดีกว่านี้ แต่เรารู้ว่าไปไม่ได้เราต้องอยู่แบบนี้จนกว่าจะจบมหาลัย เราต้องอดทนไป เราอยากจะเข้มแข็งกับเรื่องพวกนี้จัง