เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ เป็นเด็กต่างจังหวัดโตมากับคุณปู่คุณย่า ที่บ้านฐานะปานกลาง ตอนเด็กๆเราได้อยู่กับแม่และพ่อแค่ 8 เดือน หลังจากนั้นครอบครัวเราก็เอาเราไปฝากไว้กับ ปู่ย่า เพราะว่าพวกเขาต้องไปทำงานที่กรุงเทพ แต่เขาก็ส่งเงินให้ปู่กับย่าทุกเดือนค่ะ ที่จริงเราเป็นคนติดพ่อกับแม่มากเค้าจะมาเยี่ยมเราปีละครั้ง ทุกครั้งที่เขามาอยู่กับเราก็อยู่ได้แค่หนึ่งอาทิตย์-สองอาทิตย์ มีความสุขมากค่ะเวลาที่พ่อกับแม่มาเยี่ยม แต่ตอนที่เค้าจะกลับไปทำงานเราร้องไห้ทุกครั้ง ยังจำความรู้สึกนั้นได้เลยค่ะว่าทรมานมากๆ ถึงกับว่ามีครั้งนึง เขามัดเราไว้กับเก้าอี้แล้วเค้าก็ขับรถออกไปแล้วเราก็ร้องไห้อยู่แบบนั้นค่ะ เข้าใจนะคะว่าไม่อยากให้เราวิ่งตามรถเดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุเกิดขึ้น แต่การที่มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้เราทรมานมากจริงๆ เค้าให้เหตุผลว่าเขาไม่สามารถเอาเราไปอยู่ด้วยได้เพราะว่างานที่เค้าเป็นงานที่ต้องย้ายไปย้ายมา และทำให้เราต้องย้ายโรงเรียนบ่อยๆ เราก็เข้าใจเขาค่ะ แต่ปู่กับย่าที่ดูแลเรา เรารักท่านมากค่ะ คอยช่วยงานบ้านและช่วยขายของ จนเราอายุ16 เราต้องไปเรียน มอปลายที่กรุงเทพ เพราะมีญาติที่บ้านอยากให้ไป ยังไงมันก็ดีกว่าที่นี่ เราก็ไปเรียนค่ะ ไปเรียนก็ยังไม่ได้อยู่กับเขา อยู่กับป้าแทน ก็แอบน้อยใจบ้างค่ะ จนกระทั่งเขามีลูก มีแบบไม่ได้ตั้งใจค่ะ ห่างกับเรา 15 ปีเลย แต่เขาไม่ได้ฝากย่าเลี้ยง แต่เขาจะเลี้ยงเองค่ะ เราก็เกิดความน้อยใจ ทำไมทีเรา ถึงไม่เห็นตั้งใจเลี้ยงแบบนี้บ้าง ทั้งๆที่ญาติเราที่อายุไล่เลี่ยกัน ป้าๆลุงๆ ก็เลี้ยงเองหมด ไม่มีใครฝากปู่ย่าเลี้ยงแบบเราเลย ก็สงสัยค่ะ มีหลายๆครั้งที่เรารู้ว่า เขารักน้องมากกว่าเรา เข้าใจนะคะว่าน้องยังเด็ก แต่ทุกครั้งที่น้องงอแง และพูดหยาบ เราจะสอนน้องตลอดว่าอย่าทำแบบนี้ แต่โดนแม่ด่าตลอดค่ะ ว่าน้องยังเด็ก น้องไม่รู้เรื่อง เราก็เถียงอ่ะค่ะ ว่าควรสอนตั้งแต่เด็กๆ แต่เราก็โดนหาว่าเราไม่รักน้อง เรารักนะคะ แต่พอโดนว่าแบบนี้ ไม่อยากจะยุ่งด้วยเลยค่ะ ที่จริงเราก็น้อยใจในเรื่องเล็กๆน้อยๆหลายอย่าง ที่บางครั้งทำไมพ่อกับแม่เราไม่ปฏิบัติกับเราเหมือนน้อง เลี้ยงเราอย่างตั้งใจแบบตั้งใจเลี้ยงน้อง ได้แค่สงสัยในจิตใจลึกๆค่ะ ว่าเรามีอะไรผิดปกติที่เขาไม่อยากเลี้ยงหรือเปล่าเค้ามองไม่เห็นคุณค่าในตัวเราหรือเปล่าค่ะ