ผมใช้เวลาทั้งหมด 9 ปี ในการแสวงหาหนทางสู่การเข้าใจชีวิตและพ้นทุกข์เป็นของแถม
 
- ผมเป็นคนขอบใช้ความคิด ชอบอยู่กับตัวเอง และไม่ค่อยคบหาสมาคมกับใครจึงทำให้มีเพื่อนน้อยจนตอนนี้ไม่มีเลย
- ทำให้ผมพึ่งมาเข้าใจทีหลังว่า 'ใช้ความคิดนำคือขั้นดูจิตอิงจากสติปัฐานของพุทธ'
- เปรียบได้กับ 'เดินปัญญาแล้วค่อยได้สมาธิทีหลัง' ซึ่ง 'ถ้าสมาธินำแล้วปัญญาทีหลัง' ก็เป็นอีกแบบ
   : เดินปัญญาในความหมายของธรรมนั้นไม่ใช่การนั่งคิดหาเหตุ-หาผล แต่เป็นการตรงเข้าไปสู่ต้นตอแห่งความคิดและอารมณ์ที่เป็นรากฐานแห่งความสับสนของชีวิต 
   : ผมมาเข้าใจหลังการบรรลุแล้วว่า 'ปัญญากับสมาธิต้องไปด้วยกัน ถ้ามีแต่ปัญญาขาดสมาธิก็ไม่มีกำลังตัดกระแสของความคิดและอารมณ์ ส่วนถ้ามีแต่สมาธิขาดปัญญาก็จะกลายเป็นจมกับสภาวะลึกๆภายใน แต่เมื่อเผชิญการกระทบอารมณ์ก็ไม่อาจช่วยตัวเองได้ไหลไปกับอารมณ์ทุกข์เหมือนเดิม'
 
- จริงๆแล้วแก่นจองการบรรลุธรรมที่เรียกว่า 'จิตเดิมแท้/นิพพาน/สุญญตา' ก็คือการ 'ไม่มีความคิดและแารมณ์เพียงเท่านั้น' . .
.แต่การไม่มีความคิดและอารมณ์เกอดขึ้นก็เกิดมาจาก 'การอยู่ในภาวะรู้อย่างเดียวเท่านั้นซึ่งเป็นตัวเดียวกับสุญตา มันจะรู้รอบหรือมีปัญญาสมบูรณ์ในตัวเอง'
 
- เมื่อถึงจุดนี้แล้ว 'สรุปเพียงว่า...ไม่มีทุกข์ทางใจ-อยู่ในภาวะที่ปกติตลอดเวลาหรือตลอดชีวิต' เนื่องด้วย 'ภาวะสูญตาเป็นภาวะหนึ่งเดียวที่ไม่เสียไป ไม่ต้องเข้า-ออก มันจะเป็นภาวะที่อยู่ตลอดกาลเลย' 
-ผมจะใช้ขีวิตยังไงมันก็จะคงที่อยู่แบบนั้นเป็นปกติ