สวัสดีค่ะเราอายุ14ปี อยู่ม.2 ส่วนตัวเราคิดว่าตอนเด็กๆเราเป็นคนที่เฟรนลี่มากๆ เข้าถึงง่ายสุดๆ มีเพื่อนเยอะ มีความสุขกับชีวิต พอเริ่มเข้าป.3 ทุกอย่างก็เริ่มหายไปเลยค่ะ ตอนนั้นโดนเพื่อนล้อว่าหัวเห็ด (เราเป็นคนผมฟู) โดนเรียกว่าช้างน้ำ โดนด่าว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน โดนมาตลอดจนมันผ่านไป3ปีตอนที่จบป.6 ทุกอย่างตอนนั้นมันรู้สึกว่าไม่ดีเลย แต่พอเข้าม.1ถึงได้รู้ค่ะว่าชีวิตป.6เป็นอะไรที่ดีมากถ้าเทียบกับม.1 ก็นั่นแหละค่ะม.1มันหนักมากจริงๆ ชีวิตในการรักการเรียนมันหายไปเลยค่ะเพราะโควิดด้วยแหละ ตอนนั้นติด0 ติดร. จนรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พ่อแม่ผิดหวังมากๆค่ะ ถึงพวกเขาไม่พูดเเต่เรารู้ได้เลยว่าผิดหวัง เขาฝากความหวังกับเราเยอะมากๆ เพื่อนที่โรงเรียนก็แทบไม่มี มีเเค่คนเดียวที่สนิทมาก ตอนนั้นก็ได้เพื่อนคนนั้นช่วยมาตลอด คอยอยู่ข้างเราเวลาท้อหรือเหนื่อย จนผ่านมาม.2 ทุกอย่างหนักกว่าเดิม จากเด็กที่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายมาเป็นเด็กที่อยากตายแทบบ้าแต่ทำไม่ได้เพราะยังมีความฝันที่รออยู่ เพื่อนที่สนิทก็เพิ่มขึ้นแต่มันไม่ได้รู้สึกดีเลยมันเเย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ เพื่อนที่สนิทตั้งแต่ม.1เริ่มไปสนิทกับเพื่อนสนิทใหม่ เราเริ่มไม่สนิทเหมือนก่อน เพื่อนคนนั้นก็เริ่มพูดคำแรงๆกับเรา เช่นตอนทำงานคู่กันก็พูดว่า"ไม่น่าทำงานกับเลย ทำคนเดียวยังดีกว่า" ตอนนั้นข้างในคือไม่โอเคแล้วค่ะ แต่ก็หัวเราะไป ตอนนี้มีอะไรแทบไม่บอกเพื่อนเลยค่ะ เราเก็บไว้คนเดียวตลอด บางทีบอกไปเพื่อนคนนั้นก็เอาไปบอกเพื่อนใหม่ เราเคยเล่าเรื่องที่เราจมน้ำให้เพื่อนคนนั้นฟัง เขาก็บอกว่าแค่นั้นจม? คือเราไม่รู้ว่าในความคิดเขา เขาคิดอะไรเเต่เหตุการณ์นั้นเราเกือบตาย เขาเอาไปเล่าให้เพื่อนใหม่ฟังเเล้วก็หัวเราะกัน ตอนนั้นเรารู้สึกเลยว่าเขาเปลี่ยนไปมากๆ  ทุกอย่างรอบตัวก็มีเเต่เรื่องเเย่ๆเข้ามา ทั้งเรื่องครอบครัว การเรียน เพื่อน ชีวิตในมัธยมมันแย่มากจริงๆ ตอนเด็กคิดว่าครอบครัวพึ่งพาได้เเต่ไม่เลย ทุกอย่างผิดหมด พวกเขาต่างหากที่ทำให้เเย่ลง เอาแบบรวมๆเลยหมดความสุข หมดกำลังใจ หมดไฟในการเรียน มันหายหมด ตอนนี้ถ้าเรากล้ากว่านี้ทุกอย่างจะจบไปกับเรา  ตอนนี้รู้สึกเจ็บปวดมากๆค่ะ อยากตายเเล้วจริงๆ  แล้วโตขึ้นมันต้องเจ็บปวดจนอยากตายเลยหรอคะ