ขอเเทนตัวเองว่าเรานะคะ
เราโตมากลับยายและน้าเเม่ออกไปมีครอบครัวใหม่เราไม่เคยรู้สึกขาดเเต่เเค่รู้สึกโดดเดี่ยวเราไม่รู้ว่าเป็นเพราะอายุที่ห่างกันของเราก็ยายรึป่าวที่มันทำให้ไม่สนิทกัน จริงๆเราก็ไม่สนิทกับใครในบ้านเลย ทุกครั้งที่ทะเลาะกับยายแม่จะโทรมาแล้วบอกให้ขอโทษยาย ยายทำเพราะรัก เรารู้ตลอดเรารับรู้ถึงความรู้สึกที่ดีที่คนในบ้านให้เเต่ทำไมเราถึงไม่รู้สึกแบบเค้าเรียกว่าไม่อินกับความรักที่บ้านมีให้ได้มั้ยเเละก็ไม่กล้าที่จะคุยกับพวกเขา เรารู้สึกว่าถ่าพูดออกไปเราจะรู้สึกแย่กว่าเดิม
เราชอบอยู่คนเดียวในห้องไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะ เรามีเพื่อนน้อยเราเลือกคบเพื่อนเเบบจริงจังมากมีเเค่เพื่อนที่สนิทคนเดียวเเล้วก็คบกันในโรงเรียนเเค่2คนมีคุยเล่นกับเพื่อนคนอื่นบ้างกับเพื่อนเราสบายใจที่จะพูดเเต่กลับที่บ้านเราไม่กล้า ตอนอยู่ที่บ้านเรารู้สึกไม่สบายใจถ้าไม่ได้อยู่คนเดียว เราเป็นอย่างงี้ตั้งเเต่ขึ้นมัธยมมา
เพิ่มเติมคือเรารู้สึกสนุกยากขึ้นไม่หัวเราะกับมุกที่เพื่อนเลยทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นหัวเราะกัน เพื่อนสนิทก็มาบอกกัยเราว่าเราดูเเย่กว่าปีที่แล้วนะเรากลับเพิ่อนตัดสินใจที่จะปรึกษาครูเเนะเเนวเเต่ก็ไม่กล้าเราก็ยังคงกลัวมันเเย่กว่าเดิม
สอนแล้วตักเตือนได้เติมที่เลยนะคะพร้อมรับ