สวัสดีคะเราชื่ออะไรขอไม่บอกนะคะ คือว่าวันนี้ที่เราจะมาเล่าคือมันเป็นบ่อยมากๆเลยคะเรื่องมีอยู่ว่ามีคืนนึงเรานอนอยู่ในห้องกับพ่อ2คนคะพ่อเราหลับไปแล้วแต่ว่าเรายังไม่หลับเราเปิดเรื่องผีฟังก็หลับไปสัก กี่ทุ่มไม่แน่ใจเรื่องผีที่เราได้เปิดไว้ดับไปแล้วเราเลยกะจะลุกขึ้นมาเปิดแต่ตัวเราขยับไม่ได้ค่ะไม่รู้ว่าฝันไม่แต่ว่าเหมือนฝันกับจริงมันรวมเป็นอย่างเดียวกัน เรานอนตะแคงเราพยายามจะลุกตัวขึ้นมาทำไงมันก็ทำไม่ได้ สักพักตาเราเปิดแต่มันก็กึ่งหลับกึ่งตื่นทุกอย่างมันมัวมองไม่ชัดเหมือนคนสายตาสั้น เราสู้สุดชีวิตมากๆแล้วเราก็ดีดตัวขึ้นจากที่นอนได้ เราทำไรไม่ถูกเลยรีบเข้าไปกอดพ่อพ่อก็ดูเหมือนว่าเราจะกลัวเลยให้นอนแขน แต่สิ่งที่เราแปลกใจคือ เรื่องผีที่เราที่มันดับไปแล้วใช่ไหมคะตอนนี้มันก็ติดขึ้นมาค่ะ เราไม่ได้คิดอะไรมากคิดว่าเราคิดเยอะไปเองเลยนอนต่อแล้วเราก็สะดุ้งตื่นอีกรอบ คราวนี้แบบเดิมเลยคะไม่ได้ยินอะไรเลย กึ่งหลับกึ่งตื่นแต่คราวนี้เรารู้ว่ามันไม่ใช่ฝันแน่ๆเรานอนแขนพ่อเหมือนเดิมตัวเรากับหัวเราเกร็งไปหมด หัวเราะจากตรงๆก็สบัดหน้ามาฝั่งขาวแรงมากๆเรารู้ตัวเลยตอนนั้น แล้วมันก็สบัดไปฝั่งซ้ายแรงๆโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรกับมันเลย เราสาบานจริงๆว่าตอนนั้นกลัวอะไรไม่รู้วิตกมากๆพยายามตื่นมาอีกรอบคราวนี้เราทำไม่ได้ เราเลยใช้ทริคเดิมคือพยายามสะกิดพ่อให้ตื่นแต่เราไม่สามารถทำได้ค่ะเราไม่มีแรงเราไม่สามารถควบคุมไรได้เลย เราทรมานกับมันสำหรับเราว่าอย่างน้อย1ชม.มันนานมากเราร้องไห้ออกมาเราฝืนมันไม่ไหวแล้วเลยปล่อยมันไปเลยแล้วเราก็มาเป็นอีกรอบค่ะ คราวนี้เหมือนจะหนักกว่าเก่า เราสบัดหน้าไปมาแบบแรงๆโดยที่เราไม่ได้บังคับให้มันหันเองคราวนี้เราไม่ไหวจริงๆเลยพยายามกรี๊ดออกมาพอเราขยับตัวได้แล้วออกจากวังวนนั้นได้แล้วเราร้องไห้ค่ะ แต่ก็ไม่ได้บอกพ่อหรือว่าแม่ตอนเช้าเราขึ้นมาเรียนออนไลน์เราเล่าให้เพื่อนฟังเราเล่าเเล้วก็ยังกลัวอยู่เลยค่ะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเราบ่อยมากๆแต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเรายังไม่ชินกับมันสำหรับเราเราทรมานมากๆ เราไม่รู้ว่าอาการนี้คืออะไรผีอำหรอคะ เรื่องนี้คือเรื่องจริงนะคะไม่ได้แต่งใช้วิจารณญาณในการฟังเรื่องนี้นะคะ เราก็มีแค่นี้อ่ะค่ะไม่รู้ว่าเครียดหรือป่าวโดยตัวแล้วไม่เคยมีปัญหาหรือเรื่องเครียดเลยค่ะ