สวัสดีดีค่ะ คือเรากำลังรู้สึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าค่ะ แต่ไม่เคยไปพบแพทย์เลย เพราะไม่รู้ว่าแบบเราควรไปพบแพทย์ดีไหมหรือเราแค่ต้องการกำลังใจหรือเปล่าค่ะ เรื่องของเราอาจจะยาวหน่อยนะคะ อายุ20ปีแล้วค่ะ ตอนนี้รู้แย่มากๆเลยค่ะ มันเฟลไปหมด มันรู้สึกแย่จนพูดไม่ออกเลยค่ะแค่คิดจะพูดก็ร้องไห้ออกมาก่อนแล้วค่ะ เรื่องมันเกิดที่ว่าตลอด20ปี ภาพจำตั้งแต่จำความได้เห็นเป็นภาพพ่อทำร้ายแม่ พ่อนอกใจแม่ พ่อค้ายาเสพติด ติดยาเสพติด เข้าออกคุกเป็นว่าเล่น ไม่เคยดูแลแม่ไม่เคยดูแลครอบครัวสร้างหนี้สินและปัญหาให้ครอบครัวอยู่ตลอดเอาแต่โทษคนรอบข้างว่าที่พ่อเป็นแบบนั้นเพราะคนอื่น ตอนที่เราเรียนอยู่ประมาณป.4พ่อโดนจับคดีเดิมคือเสพยาและมียาเสพติดไว้ครอบครองซึ่งเป็นวันเดียวกับที่พ่อสัญญาว่าจะมารับตอนเลิกเรียนซึ่งเป็นเราที่ต้องเอาข้าวไปให้พ่อที่โรงพักตลอดเวลาตั้งแต่เด็กจนโตพ่อแม่ไม่เคยไปรับไปส่งที่โรงเรียนเลยค่ะ พอวันต่อมาหลังจากที่พ่อโดนจับ ครูที่โรงเรียนที่เป็นญาติห่างๆกันรู้ว่าพ่อติดคุกแล้วไปคุยกับเราเรื่องนี้ต่อหน้าเพื่อนทั้งห้องเลยค่ะแล้วเราก็โดนเพื่อนล้อว่าลูกไอ้ขี้คุก มันฝังใจมากค่ะ เราเสียใจมาก เราไม่รู้ว่าเราผิดอะไร แต่แม่ก็พยายามให้เราคิดว่าพ่อจะต้องคิดได้และปรับปรุงตัว เราก็เชื่อค่ะตอนนั้นเฝ้ารอหวังว่าพ่อจะดีขึ้นแต่ก็เปล่าเลยค่ะติดคุกไป2ปี พอออกมาก็เหมือนเดิมค่ะ แปปเดียวเข้าไปคุกอีกเหมือนเดิม จนถึงตอนเราอายุ15ค่ะคือม.3เทอม2พ่อออกจากคุกมารอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ค่ะ เป็นช่วงที่เรากำลังจะหาที่เรียนต่อม.4 และพี่สาวกับแม่ย้ายเข้ามาอยู่ในกทม.ปล่อยเราอยู่กับพ่อและยายที่ต่างจังหวัดเป็นช่วงที่หนักมากค่ะ ทุกๆวันพ่อจะมารีดเอาเงินที่แม่จะโอนมาไว้ให้ไปเรียนทุกๆอาทิตย์ของเราค่ะ พอไม่ให้พ่อก็จะด่าค่ะ แล้วก็ไม่บอกว่าไม่ให้เราเรียนต่อเพราะมันเปลืองเงิน และทุกๆวันจะมีพวกขี้ยามาถามหาพ่อที่หน้าบ้านทุกวันจนเราจิตตกเลยค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราอ้างว้าง กลัว วิตกกังวล หวาดระแวงตลอดเวลา จนมาถึงวันนึงที่เรากับพ่อทะเลาะกันหนักมากค่ะ จนพ่อเอ่ยปากมาว่า เราไม่ใช่ลูกเขาและไล่เราออกจากบ้านบอกว่าห้ามไปเหยียบที่บ้านอีก ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราจะจบม.3ด้วยค่ะ วันปัจฉิมม.3เราไปคนเดียวไม่มีใครไปร่วมยินดี วันปิดเทอมเราตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพโดยไม่บอกพ่อค่ะ นั่งรถจากมหาสารคามมากรุงเทพคนเดียว แล้วพ่อก็โทรไปด่าแม่ว่าเราแอบหนีไปไม่บอก หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับพ่ออีกเลย แต่ได้ข่าวคราวจากคนอื่นมาบ้างว่าหลังจากเรามาเรียนที่กรุงเทพ พ่อก็โดนจับคดีเดิมอีกเหมือนเดิม  
        จนเราก็เรียนจนจบม.6และต่อมหาวิทยาลัย ซึ่งตอนนี้เราก็กำลังเรียนยุปี1 และพ่อก็เพิ่งออกจากคุกมาค่ะ  พ่อบอกแม่กับพี่สาวและคนอื่นๆว่าครั้งนี้เขาสำนึกได้ เขาจะปรับปรุงตัว พ่อตามทักเฟสมาหาเราบอกว่าขอโทษเรา อยากให้เราให้อภัยเขา เราอยากทำนะคะ แต่เราทำไม่ได้เลยค่ะ แค่พูดคำว่าพ่อขึ้นมามันก็จุกตรงอกตรงคอ น้ำตามันไหล  ตลอดเลยค่ะตอลดเวลา20ปี เราไม่เคยได้รับความรู้สึกดีๆกับพ่อเลย เจอแต่ภาพพ่อทำร้ายคนในครอบครัว และนอกใจแม่ ผู้หญิงพวกนั้นของพ่อมาตามรังควานเรากับแม่และพี่สาว และก็มีคนมาบอกเราตอนเด็กๆว่าพ่อมีอีกครอบครัวนึงที่มีลูกสาวหน้าตาเหมือนเราอายุไล่เลี่ยกันกับเรา แล้วก็ภาพที่พ่อติดยา ภาพที่ขี้ยามาตามถึงบ้าน ภาพที่เราร้องไห้จนนอนไม่หลับ เป็นวิตกกังวล ปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิดออกมาให้ได้ และภาพที่เราจะฆ่าตัวตายตลอดมา
   เหตุการณ์พวกนี้20ปีที่ฝังใจจนมันทำให้เราจากคนเคยร่าเริงในตอนเด็กๆกลายเป็นคนที่เก็บตัว วิตกกังวล หวาดระแวง รู้สึกไร้ค่า รู้ว่าไม่อยากมีชีวิต รู้สึกว่าไม่มีใครจริงใจหรือเข้าใจ ไม่มีใครรับฟัง รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว มันทรมานมากๆค่ะเรากลายเป็นคนเข้ากับคนอื่นยาก บางทีเครียดมากๆจนจิกตัวเอง กัดเล็บจนเลือดซิบ บีบมือบีบแขนตัวเองจนเจ็บ เวลาใครพูดถึงพ่อน้ำตาเราจะไหลโดยอัตโนมัติเลยค่ะ
เราไม่ตอบกลับข้อความที่พ่อทักมาขอโทษ แม่กับพี่สาวโทรมาขอให้เราให้อภัยเขา บอกว่ามันจะเป็นกรรมที่เราถ้าไม่ให้อภัยพ่อ เพราะทุกคนให้อภัยเขาได้หมดแล้ว ทุกคนบอกว่าเราไม่หัดที่จะเข้าใจคนอื่น ตอนที่เราไม่รับรู้เรื่องพ่อเรามีความสุขมากเลยค่ะ แต่พอพูดถึงพ่อเรารู้สึกแย่ตลอดเลย เราไม่รู้ว่าปัญหาพวกนี้มันควรไปพบจิตแพทย์ดีไหมค่ะ เพราะคนรอบข้างว่าบอกเราเป็นแค่คนขี้แพ้ที่ไม่ยอมรับความจริง