เราเป็นเด็กจบม.6ปี64ค่ะ แบ้วที่ผ่านมาเราติดวิศวะเคมีที่มี.รัฐแถวสาทรแห่งหนึ่งซึ่งตอนแรกเราเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เลยไม่มีเวลาทำการบ้านเลย เรียนเสร็จแต่ละวันก็รีบไปทำงาน เลิกงานก็5ทุ่มกว่าจะนอนก็เที่ยงคืนซักผ้าด้วยก็ล่อไปเที่ยงคืนกว่าๆเบยค่ะต้องตื่นมาเรียนออนไลน์ตอนแปดโมงทุกวัน การบ้านเราก็ไม่มีเวลาทำผลการเรียนที่ออกมา1/2564 ติดFไปสี่ตัว ตอนแรกเราคิดว่าคงเป็นเพราะเราความรับผิดชอบไม่มากพอ เราเลยเลือกลาออกจากงานเพื่อที่จะเรียนให้เต็มที่ แต่เอาจริงๆแล้วการทำแบบนั้นทำให้เราได้รู้ว่า ส่วนหนึ่งก็รวมถึงการที่เรามีพื้นฐานที่ไม่แข็งพอที่จะเรียนคณะนี้ด้วยซ้ำ เราเลยเลือกที่จะลาออก เพราะส่วนตัวเรา เราคิดว่า ถ้าเรายังอยู่แบบนี้ต่อไปเราก็คงจะต้องเรียนไปแก้Fไปอีกส่วนหนึ่งครอบครัวเราไม่ค่อยมีฐานะที่ดีสักเท่าไหร่ จะจ่ายค่าเทอมทีก็ต้องหายืนตังคนอื่นเขามาเราไม่อยากให้พ่อแม่ต้องมาหยิบยืมให้เป็นดินพอกหางหมู เราเลยลาออกคิดว่าควรจะเริ่มใหม่คงจะดีกว่า จากที่เราลาออกเราก็ได้งานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง บ่อยครั้งที่แม่เขากลับบ้านมาแล้วมีเรื่องเล็กๆน้อยๆไม่พอใจ เขาก็บ่นด่าว่าเราจะทำอะไรก็ทำอยากลาออกก็ลาออก ไม่มีความพยายาม ชอบเอาเรื่องลูกของคนนู้นคนนี้มาพูดแทรกขณะที่กำลังบ่นเราว่าลูกเขาทำให้พ่อแม่เขาภูมิใจเนาะ คนนั้นรับปริญญาแล้ว พ่อแม่เขาคงจะภูมิใจมากเลยเนาะ ตัดภาพมาที่เราเขาไม่เคยเอ่ยสักคำว่าเราทำได้ดีมั้ย มีแต่สั่งว่าเราต้องทำนู้นนี่อย่างนั้นอย่างนี้นะ เมื่อเราไม่ทำก็ด่า ทุกวันนี้เราแทบจะไม่อยากอยู่ที่นี่ด้วยซำ้ เขาเคยพูดว่าเราเกิดมาทำไมทั้งๆที่เขาทำให้เราเกิดมา ส่วนตัวเราคิดว่าเขาคงพลาดแหลพ่อเขาก็ไม่ได้อยากมีเราอยู่แล้ว จะสอบก็ไม่เคยได้กำลังใจ ไม่เคยทำให้เขาภูมิใจ ทั้งๆที่เราก็ว่าเรามีเยอะนะ เรามองดูอีกครอบครัวหนึ่งซึ่งฐานะเขาก็ไม่ได้ต่างจากเรามากพ่อแม่เขากลับซับพอร์ตให้กำลังใจลูก "ไม่เป็นไรนะลูกก็ค่อยๆดูๆไปถ้ามันไม่ดียังไงเราก็แค่เปลี่ยน พ่อเคารพทุกการตัดสินใจของเขานะ" คำพูดของพ่อเขาที่เราได้ยินเราจุกอกตัดภาพมาที่เรา ทำให้เราเห็นว่ามันต่างกันมากบ้านหนึ่งที่คอยให้กำลังใจลูกของเขาพูดจากันดีๆ เข้าใจกันจริงๆด้วยเหตุผล กับครอบครัวที่กดดันพูดกรอกหู ซ้ำเติม แช่ง ดูถูกกัน ทุกคนลองคิดดูว่าถ้ากลับบ้านมาจากทำงานหรือเรียนทุกวันต้องเจอเรื่องแบบนี้คุณจะทนได้นานกี่ปีนานแค่ไหนสุขภาพจิตของคุณจะเป็นอย่างไรเขาคิดแต่ด้านเขา เหตุผลการลาออกเราก็ได้บอกเขาไปเเล้ว ตอนเเรกก็เหมือนจะเข้าใจ แต่เขาก็มาพูดแซะนู้นนี่ตลอด คนที่ทำให้เขาภูมิใจคงจะเป็นลูกเพื่อนเขาแหละมั้ง นี่แหละเราเลยอยากมาถามทุกคนว่าเราควรจะทำยังไงดี ในใจเราคิดว่าเราอยากจะหนีไปไกลๆแต่เราก็สงสารน้องที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เหมือนเรา ก่อนอื่นต้องบอกว่าเราสมัครเรียนใหม่ไปแล้ว ค่าเทอมเราคงต้องเก็บตังเองจริงๆ เงินก้อนแรกยังไงก็ต้องทำให้ได้ เราคงต้องอดทนต่อไปอีกสักพัก ทุกคนว่าเราควรจะคิดยังไงให้เรารู้สึกดีขึ้นจากเรื่องพวกนี้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ