เราเป็นลูกคนโตค่ะ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีปัญหาเรื่องเรียน
จบม.6มาด้วยเกรด3.9กว่า
จากนั้นก็เหมือนเด็กเรียนดีทั่วไป
สอบเข้าคณะสายสุขภาพคณะนึง
พ่อแม่ก็คงภูมิใจมั้งคะ มีอะไรให้อวดเพื่อนอวดญาติๆบ้าง
เราเรียนมาเรื่อยๆ จบหกปีแบบแทบไม่ได้ใช้ความพยายาม ใช้ชีวิตมาเหมือนล่องลอยตามสายลม
จากนั้นก็มาใช้ทุน ใช้ทุนไปสักแป้บ ก็มาเรียนต่อ ไหลๆไปเรื่อยๆ ไม่ได้มีจุดหมายปลายทางอะไรชักนำค่ะ

จนตอนนี้เรียนต่อปีสุดท้ายแล้ว
เราไม่รู้สึกเหลือความภาคภูมิใจในตัวเองเลยค่ะ
มองย้อนกลับไป เราเคยมีความสุขกว่านี้ เคยสดใส เคยมั่นใจในตัวเอง ตัดสินใจเองได้มาตลอด
เราตอนนั้นต่างหาก ที่เป็นลูกที่พ่อแม่ควรภูมิใจ

แต่ตอนนี้เราเป็นใครไม่รู้ค่ะ เป็นบ้าอะไรสักอย่าง ความรู้ไม่มี performanceแย่ และไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวเองจะดีขึ้นได้
หลายครั้งโทรไปหาที่บ้าน อยากบอกว่าเราเหนื่อยจัง ถ้าหนูไม่ไหว กลับบ้านได้มั้ย ไม่ไปต่อแล้วได้มั้ย

แต่พ่อแม่เชื่อมั่นในตัวเราค่ะ ลูกแม่เก่ง ลูกทำได้ สู้ๆ
ดูเป็นประโยคให้กำลังใจที่ดีค่ะ จนเราไม่อยากโทรกลับบ้านแล้ว

ลูกแม่ไม่ได้เก่งเลยนะคะ ไม่ได้น่าภูมิใจขนาดนั้น เราอยากให้พ่อแม่มองเราใหม่ เผื่อวันไหนที่เราไม่ไปต่อแล้ว พ่อแม่จะได้ไม่เสียใจค่ะ