สวัสดีทุกคนนะคะ ต้องขอโทษด้วยหากเราทำอะไรผิดพลาด นี้เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ บอกตรงๆเราไม่เคยคิดว่าจะได้มาทั้งกระทู้ถามอะไรแบบนี้เพราะคิดว่าก็คงไม่มีประโยชน์ เราก็โดนพ่อกับแม่ทำแบบนี้ โดนพูดแบบนี้เหมือนเดิม
ครอบครัวเราไม่ได้แตกแยกหรือมีปัญหาอะไรกันค่ะ มีความสุขกันดี แต่พอเราปรึกษาเรื่องเรียนต่อ มหาวิทยาลัย คณะ อะไรพวกนี้ พ่อจะชอบพูดกับเราว่า "เอาให้มันจบม.6ให้ได้ก่อนเถอะ" "อย่างมันเหรอจะจบม.6" ตอนแรกเราเสียใจมากเลยค่ะ เหมือนกับว่าเขาดูถูกเราแทนที่จะให้กำลังใจเรา แม่ก็ไม่ต่างกันค่ะ5555 เรื่องเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นนี่ดูคลาสสิคจริงๆเลยนะคะ เราโดนพูดแบบนี้มาตั้งแต่ม.ต้น "เอาให้มันจบให้ได้ก่อนเถอะ ม.3หน่ะ" พอขึ้นม.ปลายใกล้จะเขามหาลัยก็โดนพูดแบบเดิม เราอยากได้กำลังใจจากคนที่เรารักที่สุด แต่ไม่เลย รู้สึกท้อนะคะบางทีก็เคยคิดอยากหายไปจากโลกนี้ดื้อๆ ไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ยิ่งโตขึ้นการแข่งขันก็ยิ่งสูง เราพยายามศึกษาเรื่องเรียนต่อ อยากให้พ่อแม่ภูมิใจแต่ท่านไม่เข้าใจเราเลย อยากจะพูดบ้างนะคะแต่แน่นอนก็คงถูกหาว่าเถียง สั่งพ่อสอนแม่ แค่อยากให้ท่านเข้าใจ เราไม่อยากรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว
รู้สึกอยู่ตัวคนเดียว
ครอบครัวเราไม่ได้แตกแยกหรือมีปัญหาอะไรกันค่ะ มีความสุขกันดี แต่พอเราปรึกษาเรื่องเรียนต่อ มหาวิทยาลัย คณะ อะไรพวกนี้ พ่อจะชอบพูดกับเราว่า "เอาให้มันจบม.6ให้ได้ก่อนเถอะ" "อย่างมันเหรอจะจบม.6" ตอนแรกเราเสียใจมากเลยค่ะ เหมือนกับว่าเขาดูถูกเราแทนที่จะให้กำลังใจเรา แม่ก็ไม่ต่างกันค่ะ5555 เรื่องเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นนี่ดูคลาสสิคจริงๆเลยนะคะ เราโดนพูดแบบนี้มาตั้งแต่ม.ต้น "เอาให้มันจบให้ได้ก่อนเถอะ ม.3หน่ะ" พอขึ้นม.ปลายใกล้จะเขามหาลัยก็โดนพูดแบบเดิม เราอยากได้กำลังใจจากคนที่เรารักที่สุด แต่ไม่เลย รู้สึกท้อนะคะบางทีก็เคยคิดอยากหายไปจากโลกนี้ดื้อๆ ไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ยิ่งโตขึ้นการแข่งขันก็ยิ่งสูง เราพยายามศึกษาเรื่องเรียนต่อ อยากให้พ่อแม่ภูมิใจแต่ท่านไม่เข้าใจเราเลย อยากจะพูดบ้างนะคะแต่แน่นอนก็คงถูกหาว่าเถียง สั่งพ่อสอนแม่ แค่อยากให้ท่านเข้าใจ เราไม่อยากรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว