ตอนที่ 15

กลับขึ้นมาบนห้องพร้อมด้วยขวานของแซนดร้า เอมี่เข้าไปยืนจังก้าอยู่ข้างในวงกลมผงถ่าน เธอยืนค้ำอยู่เหนือกีตาร์สีแดง กระชับด้ามขวานไว้มั่น เตรียมพร้อมจะฟาดฟันมันลงไป ทันทีที่เมลานีซึ่งนั่งคุกเข่าท่องบทสวดด้วยภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่องให้สัญญาณ

"ให้ฉันลงมือเลยไหม เมล" ถามก่อนอย่างร้อนใจ เมลานีหยุดสวด หล่อนพลิกหน้าหนังสือไปอีกหน้าแล้วหันมาบอก

"โรยผงถ่านลงบนตัวกีตาร์ด้วย ป้องกันปีศาจในนั้นไม่ให้ออกมาขัดขวางเรา" 

เอมี่วางขวานลง ล้วงผงถ่านออกมาทำตามที่เพื่อนบอก ส่วนเมลานีก็หันกลับไปสวดมนตร์ต่อ

เมี๊ยววว หง่าว!!!

พลันเสียงร้องแหลมเสียดแก้วหู พร้อมเสียงคล้ายของมีคมกรีดตะกุยบานประตูห้องครัวก็ดังขึ้น เอมี่เย็นวาบไปทั้งตัว มันต้องเป็นเสียงของแมวดำตัวนั้นแน่นอน เสียงดังเหมือนมันกำลังทุรนทุราย จะหาทางออกจากในห้องครัวให้ได้ ที่น่าตกใจก็คือ มันเป็นเพียงแมวตัวเล็ก ๆ เท่านั้น แต่กลับทำให้บานประตูโยกคลอน เหมือนถูกมือยักษ์จับเขย่า และประตูคล้ายกำลังจะพังลงมาในเดี๋ยวนั้นเลย สองสาวที่หันไปมองทางประตูครัวพร้อมกันตกตะลึง เมลานีได้สติก่อน หล่อนหันมาถามเอมี่เสียงสั่น

"แมวตัวที่เธอว่าใช่ไหม ไม่เข้าท่าแล้วล่ะ มันคงไม่ใช่แมวธรรมดาแน่"

"ชะ...ใช่ มัน...มันต้องเป็นแมวปีศาจ ฉันโรยผงถ่านกั้นมันไว้ ไม่รู้ว่าจะกันมันได้หรือเปล่า" 

เอมี่กระซิบตอบแผ่วเบา กลัวจนแทบลืมหายใจ ได้ยินแบบนั้นสาวบราซิลก็ไม่รอช้า หล่อนก้มลงท่องบทสวดรัวเร็วขึ้นจนลิ้นพันกัน เปลวเทียนสะบัดสั่นไหวรุนแรง ขณะที่บานประตูห้องครัวพังครืนลงมาจริง ๆ พร้อมปรากฏร่างสัตว์ตัวสูงใหญ่ สีดำสนิท ยืนผงาดง้ำอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางดุร้ายกระหายเลือด

"พระเป็นเจ้าช่วยลูกด้วย!" 

เอมี่หวีดร้องออกมาอย่างขวัญเสีย เธอก้มลงคว้าด้ามขวานมากำไว้มั่น แล้วยืนขาสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก แตกตื่นกับภาพตรงหน้าจนแทบปัสสาวะราด 

หง่าววว กรรส์...กรรส์


(มีต่อ)