เราคงเล่าวกวนมาก ตอนนี้เราแค่อยากระบาย ไม่ต้องอ่านมันก็ได้นะคะ
 
สวัสดีค่ะ เราไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร เราแค่ไม่มีที่ระบาย เราเหนื่อยกับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ ขอพื้นที่ตรงนี้ให้เราได้ระบายหน่อยนะคะ
เมื่อสองปีก่อน เราพึ่งเรียนจบ เลยกลับไปหางานทำแถวบ้านที่ต่างจังหวัด เราไปกับเพื่อนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ตอนเรียนเราไม่เที่ยวไม่ดื่ม แต่พอทำงานเราก็มีออกไปดื่มกับน้องๆที่ทำงานบ้างบางครั้ง วันนั้นมันเป็นวันก่อนวันเกิดเรา หัวหน้างานบอกว่าอยากเลี้ยงวันเกิดให้ ชวนทุกคนในแผนกไป เราก็ไปไม่ได้คิดอะไรเพราะเราเคยไปกับพวกเขาหลายครั้ง ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เราไว้ใจ ให้ความเคารพในฐานะหัวหน้างาน แต่วันนั้นมันกลับเป็นตราบาปมาจนถึงวันนี้ เราเมามาก ทำได้แค่ประคองสติเพื่อจะกลับให้ถึงที่พัก หัวหน้าอาสาไปส่งทุกคนและช่วยเก็บกระเป๋าให้เราซึ่งโทรศัพท์เราอยู่ในนั้น เขาไปส่งเราคนสุดท้าย และมันก็เกิดเรื่องที่เป็นตราบาปในใจเรามาจนถึงวันนี้ เราไม่มีแรง ไม่มีเสียงร้องพอที่จะขอให้ใครช่วย เราจำได้แค่ว่าเราไหว้ขอร้องให้เขาอย่าทำ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย นั่นคือความจำสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างในหัวมันจะดับไป เรารู้สึกตัวอีกทีคือ เขานอนอยู่ข้างๆ เสื้อผ้าเรายังอยู่ครบ เราได้สติรีบออกจากตรงนั้น โทรให้เพื่อนมารับ เรามั่นใจว่าเขาทำ เราเล่าให้เพื่อนฟัง สมองมันว่างไปหมด ไม่กล้าแจ้งความ ไม่รู้เรื่องมันเป็นแบบไหน สิ่งที่ผู้หญิงขี้ขลาดแบบเราทำคือไปยื่นใบลาออกจากงาน ไอ้เหี้_ยคนนั้นมันยังส่งข้อความมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราถามว่าทำเราทำไม มันก็ยังไม่ยอมรับ เราเกลียดตัวเองมากที่ยังคุยกับมันได้อีก เราบล็อคทุกอย่าง ทุกทางของคนที่ทำงานที่นั่น ลบทุกอย่างที่คนที่นั่นจะสามารถติดต่อได้ เราเก็บของกลับบ้าน ไม่รู้จะทำแบบไหน บอกใครก็ไม่ได้ บอกแฟนก็ไม่กล้า จนวันนึงแฟนให้ย้ายมาอยู่บ้านของเขา ให้มาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นเราคิดว่าจะเก็บมันไว้ให้มันตายไปพร้อมๆกับเรา เราคิดทุกวันว่าถ้าเราตายไป คงไม่ต้องเจ็บที่ใจ และขยะแขยงร่างกายตัวเองขนาดนี้ เราคิดว่าเราจะมาเริ่มใหม่กับแฟน เราทำงานให้หนักเพื่อที่จะลืมเรื่องเหี้_ยๆนั่น เราเกลียดตัวเอง ขยะแขยงตัวเองมาก ไม่กล้าแม้แต่จะกอดแฟนด้วยซ้ำ แล้ววันนึงไอ้เลวนั่นมันแอดไลน์เรามา มาเล่าเรื่องสกปรกวันนั้นให้ฟัง แต่คนที่อ่านไลน์ มันไม่ใช่เรา แฟนเราเป็นคนอ่าน วันนั้นเหมือนชีวิตนี้เราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เขาโกรธเรามาก บอกว่าเราผิด เพราะเราเมา เรื่องแบบนี้ถึงเกิด เรารักเขามาก ไม่อยากเสียเขาไป เรากอดขารั้งเขาไว้ เพราะเรารักเขา แต่เราไม่คิดว่ามันคือความผิดของเราที่เกิดเรื่องนี้ เราจะเมาแค่ไหนมันก็ไม่ควรทำเรื่องเหี้_ยๆนั้นกับเรา แต่แฟนเราเขาไม่ได้คิดแบบนั้น แต่เขาบอกเขาให้โอกาสเรา เขาบอกว่าเราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน เราคิดว่าเราจะลืมเรื่องนี้ไปได้ แต่ผ่านมาเกือบสองปีแล้ว เวลาที่เขาทำผิด หรือทำร้ายจิตใจเรา ถ้าเราว่าเขา เขาจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดทุกครั้ง เราเหนื่อยที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้แล้ว เราเลยบอกเขาไปว่าให้ไปหาผู้หญิงที่ดีพร้อมสำหรับเขาเถอะ มันเป็นแค่ขยะเน่าๆชิ้นนึงเท่านั้นเอง เขากลับบอกว่า วันนี้เรามีทุกอย่างแล้ว ถึงคิดจะทิ้งเขา เขาคิดว่าวันที่เรากอดขาอ้อนวอนเขาเพราะเราไม่มีที่ไป แต่วันนั้นเราทำไปเพราะเรารักเขาจริงๆ มันไม่ใช่ความผิดที่เราต้องรับผิดชอบแบบนั้นด้วยซ้ำ หรือจริงๆแล้ววันนั้นเราควรจะเปล่าเขาไป จริงๆแล้วความผิดนั้นมันเป็นของเรา เพราะเราเองใช่มั้ย เขาบอกว่าเขาไม่เคยลืมความผิดของเรา เราไม่รู้เขาต้องการให้เราทำแบบไหน ทำตัวยังไง เราต้องมีความรู้สึกแบบไหน มีชีวิตต่อไปแบบไหนดี เราอยากให้ปัญหานี้มันจบไปพร้อมกับลมหายใจของเรา แต่วันนี้เรายังไปไหนไม่ได้ เราห่วงพ่อกับแม่ ใครจะส่งเงินให้เขาใช้ถ้าเราไม่อยู่ แต่ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย เรารักตัวเองไม่ลงจริงๆ ตอนนี้เราคงพูกวกวนมากพอแล้ว ขอโทษคนที่เผลอเข้ามาอ่านนะคะ เราแค่อยากระบายเท่านั้น