บทที่7
“คุณหญิง...คุณหญิง...หน้าซีดเชียว กลัวก็กลับไปที่ห้องเถอะค่ะ ฉันจะดูแลเจ้าคุณให้เอง”
เสียงเรียกชื่อเธอ พร้อมมือที่มาเขย่าตัว ทำให้สุดาได้สติคืนมา หญิงสาวยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“ไปหายาหอมชงดื่มเถอะค่ะ ฉันจะใส่ยาให้เจ้าคุณเอง คืนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ พรุ่งนี้ฉันจะไปขอความช่วยเหลือจากหลวงแพทย์ให้พาเจ้าคุณไปโรงพยาบาลแต่เช้า”
สุดาคิดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้า เอ่ยฝากฝังการดูแลสามีกับแม่บ้าน แล้วรีบออกจากห้องนั้นมาเสียก่อนจะขย้อนของเก่าในท้องออกมาเลอะพื้น
ออกจากห้องนั้นมาแล้ว หญิงสาวเข้ามาอยู่ในห้องตัวเอง ทิ้งลำเจียกให้ทำหน้าที่ดูแลสามีแทน สองคนนี้ต้องมีลับลมคนในอะไรกันอยู่สักอย่าง เธอเชื่อว่าอย่างนั้น ทิ้งตัวลงบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงทั้งตัว ปิดหูปิดตาไม่อยากรับฟังอะไรอีก ซากร่างในห้องนั้นไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากใคร เขาเป็นเพียงคราบสังขารที่ไม่ยอมโค่นลงสู่สายธารแห่งความตายเท่านั้นเอง
คุณพระคุณเจ้า คุณพ่อคุณแม่ ช่วยลูกด้วย...ภาพมือที่ขาดออกจากแขน กับเสียงหัวเราะหึ หึ ของเจ้าคุณพิชาญยังติดหูติดตา มันทำเอาหญิงสาวราวกับสติแตกไปชั่วขณะ...แม่จะรู้ไหมนะว่าลูกสาวของแม่กำลังเผชิญกับสิ่งน่ากลัวอยู่ เมื่อนึกถึงแม่กับน้องขึ้นมาน้ำตาของเธอก็ไหลเป็นทาง
นอนตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ และลำเจียกทำอะไรกับเจ้าคุณพิชาญอยู่ในห้อง
จนเมื่อมีมือใครคนหนึ่งมาเปิดผ้าห่มเธอออก สุดาผวาเยือก อ้าปากจะกรีดร้อง แต่มือใหญ่ปิดปากของเธอเอาไว้เสียก่อน พร้อมเสียงกระซิบข้างหู
“คุณหญิง ผมเอง...อย่าเสียงดังสิครับ”
(มีต่อ)
อาถรรพ์คนเล่นของ ตอน คาถาซ่อนวิญญาณ EP.8
“คุณหญิง...คุณหญิง...หน้าซีดเชียว กลัวก็กลับไปที่ห้องเถอะค่ะ ฉันจะดูแลเจ้าคุณให้เอง”
เสียงเรียกชื่อเธอ พร้อมมือที่มาเขย่าตัว ทำให้สุดาได้สติคืนมา หญิงสาวยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“ไปหายาหอมชงดื่มเถอะค่ะ ฉันจะใส่ยาให้เจ้าคุณเอง คืนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ พรุ่งนี้ฉันจะไปขอความช่วยเหลือจากหลวงแพทย์ให้พาเจ้าคุณไปโรงพยาบาลแต่เช้า”
สุดาคิดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้า เอ่ยฝากฝังการดูแลสามีกับแม่บ้าน แล้วรีบออกจากห้องนั้นมาเสียก่อนจะขย้อนของเก่าในท้องออกมาเลอะพื้น
ออกจากห้องนั้นมาแล้ว หญิงสาวเข้ามาอยู่ในห้องตัวเอง ทิ้งลำเจียกให้ทำหน้าที่ดูแลสามีแทน สองคนนี้ต้องมีลับลมคนในอะไรกันอยู่สักอย่าง เธอเชื่อว่าอย่างนั้น ทิ้งตัวลงบนเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงทั้งตัว ปิดหูปิดตาไม่อยากรับฟังอะไรอีก ซากร่างในห้องนั้นไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากใคร เขาเป็นเพียงคราบสังขารที่ไม่ยอมโค่นลงสู่สายธารแห่งความตายเท่านั้นเอง
คุณพระคุณเจ้า คุณพ่อคุณแม่ ช่วยลูกด้วย...ภาพมือที่ขาดออกจากแขน กับเสียงหัวเราะหึ หึ ของเจ้าคุณพิชาญยังติดหูติดตา มันทำเอาหญิงสาวราวกับสติแตกไปชั่วขณะ...แม่จะรู้ไหมนะว่าลูกสาวของแม่กำลังเผชิญกับสิ่งน่ากลัวอยู่ เมื่อนึกถึงแม่กับน้องขึ้นมาน้ำตาของเธอก็ไหลเป็นทาง
นอนตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ และลำเจียกทำอะไรกับเจ้าคุณพิชาญอยู่ในห้อง
จนเมื่อมีมือใครคนหนึ่งมาเปิดผ้าห่มเธอออก สุดาผวาเยือก อ้าปากจะกรีดร้อง แต่มือใหญ่ปิดปากของเธอเอาไว้เสียก่อน พร้อมเสียงกระซิบข้างหู
“คุณหญิง ผมเอง...อย่าเสียงดังสิครับ”
(มีต่อ)