ไม่รู้มีใครเคยเป็นไหม..

เรามีความคิดในหัวตลอดเวลาว่า อ่า อยากตาย ฉันอยากตาย มีวิธีไหนที่ฉันจะตายโดยไม่ต้องฆ่าตัวตายไหม มันบาปฉันไม่อยากต้องมาฆ่าตัวตายซ้ำๆ วิธีที่ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องปวด ไม่ต้องทรมานก่อนตาย

แน่นอน หาในพี่กูลคงไม่มีใครบอกว่าต้องทำยังไง 

หูได้ยินแต่เสียงเรียกชื่อตัวเอง ซ้ำไปซ้ำมา ใครมาเรียกกันนักกันหนา หยุดเรียกสักที..

เราไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นมาได้ยังไง แต่คิดว่าคงเริ่มมาจากการเสียแม่ไปเมื่อสองปีที่แล้ว

ตอนที่เสียแม่ไป ผ่านไปสามเดือน พ่อมีเมียใหม่ย้ายไปอยู่กับเมียใหม่ น้องสาวแต่งงาน ย้ายออกไปอยู่กับสามีของนาง บ้านหลังนี้ มีแค่เราคนเดียว เหลือแค่เราคนเดียว

ภายในใจไม่ได้โหยหาคำว่าครอบครัวเลยสักนิด แต่พออยู่นิ่งๆ ก็ร้องไห้ออกมา โดยไม่รู้ว่าทำไมถึงร้อง คิดถึงแต่แม่ คิดถึงแต่ความตาย

เราพยายามห้ามใจตัวเอง ห้ามความคิด แต่พอจับมีด จับกรรไกร ภาพเลือดก็เข้ามาในหัว ถ้าปาดคอไม่ลึกพอ จะไม่ตาย ถ้าแทงไม่ถูกจุด ก็จะไม่ตาย

เคยกินยาพาราเข้าไป ไม่ได้นับว่าเท่าไหร่แต่ก็น่าจะ15-20ได้ อาการก็แค่ทรมานใจหวิวๆร้อนๆหนาวๆสั่นๆ แล้วสุดท้ายก็อ้วกออกมา เพลียแล้วก็หลับไป ตื่นมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม

ไม่ใช่ว่าเราหมกหมุนแต่เรื่องตายๆ เราพยายามทำสวน ปลูกต้นไม้ ขุดดินไปพลาง ดูต้นไม้ ดอกไม้ไปพลาง รู้ตัวอีกทีสายยางก็พันคอแล้ว

เราชอบเหม่อ ต้องมีใครมาสกิดหรือไม่ก็เขย่า หรือไม่ก็เดินไปชนอะไรสักอย่างถึงจะรู้ตัว เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะหาย ถึงจะไม่ร้องไห้

เรารู้สึกเหนื่อยล้า เราไม่รู้จะหาที่ระบายความรู้สึกนี้ตรงไหน ไม่มีใครเลย ไม่มีใครเข้าใจได้เลย ไม่มีใครบอกได้เลย ว่าเราต้องทำยังไง .. เราแค่สลัดความคิดอยากตายออกไปไม่ได้ แต่เราไม่ได้อยากตาย

(เพิ่งเคยเข้ามาโพสระบายครั้งแรก คิดดูอยู่นาน ไม่ค่อยเล่นโซเซียลเท่าไหร่ กลัวจะมีคนมาด่าว่าไร้สาระ ถ้าแท็กผิดขอโทษด้วยค่ะ)