คือเรื่องมีอยู่ว่าปีที่แล้วเพิ่งโดนเชิญออกจากงานแบบกะทันหัน หางานอยู่สามเดือนจนได้งานใหม่ แต่เป็นงานที่เงินน้อยกว่าที่เก่าจนน่าใจหาย และไม่ถนัดมากๆเพราะเป็นการใช้ความรู้เฉพาะทางสุดๆเกี่ยวกับด้านไอที แต่เนื่องจากยังมีรายจ่ายที่จำเป็นต้องใช้ก็เลยเข้าไปทำ บางคนอาจจะมองว่าทำไมไม่ไปหางานที่ถนัดทำละไม่ได้อ่านป้ายคุณสมบัติหรือ ผมก็อยากไปทำสิ่งที่ถนัดครับ แต่ยุคโควิด สัมภาษณ์มาก็หลายที่ สมัครไปก็หลายร้อย แถบไม่มีคนเรียกเลย ผมก็เลยเบนเข็มไปกับองค์กรที่เปิดรับตัวเรา ซึ่งตัวผมไม่ได้มีความรู้เลยแม้แต่เรื่องพื้นฐานของงานนี้ ทั้งๆที่มันอาจจะเป็นเรื่องเบสิคมากๆสำหรับคนทั่วไป แต่ผมมันเหมือนเปิดโลกใหม่ที่ไม่เคยรับรู้มาก่อนเลย ตอนแรกที่เรียกไปสัมภาษณ์ ผมก็คิดแค่ว่าจะถามเงื่อนไขว่าเงินเดือนเท่าไหร่ดูก่อน กลับกลายเป็นว่าพอวันรุ่งขึ้นเขารับเข้าทำงานเลย

ทีนี้มันเริ่มรู้สึกกดันตั้งแต่ HR ครับ คือผมไปทำที่ไหนมันก็จะมีการอธิบายอย่างเป็นกิจจะลักษณะในเงื่อนไข เนื้องาน หรือมีการส่งไปเทรนเด็กใหม่ แต่ HR พูดคร่าวๆกับผมมาก แล้วก็ยื่นจดหมายส่งตัวให้ผมไปส่งที่สาขาเอง ไปถึงก็ไม่มีการแจ้งเลยว่า วันหยุดประจำสัปดาห์จะจัดอย่างไรผมทำไปนานมากเกือบสองสัปดาห์ก็ยังไม่รู้จะให้หยุดเมื่อใด ให้ฝึกนานระยะเวลาเท่าใด  ขนาดที่ไปทำระบบแสดมป์นิ้วนามสกุลผมผิด ผมจึงบอกไป แต่เขาบอกกลับมาแค่ว่า "นามสกุลผิดกันเยอะแยะ"  แล้วไม่ได้คิดจะแก้ให้ผมก็งงๆ ในใบสัญญาบอกว่าให้เซ็นต์ว่าเบรคพักได้ 1 ชม แต่เอาจริงๆได้ แค่ 30 นาที หรือบางทีก็ไม่ถึง  ทำงานลากยาว2สัปดาห์บ่อยมากๆ

แล้ววันแรกที่ไปทำงานก็ไปโดนปล่อยไว้แบบงงๆทั้งอย่างนั้น ผู้จัดการก็ไม่ได้พูดอะไรเลย บอกให้ไปหาพี่ๆในร้าน แล้วก็หายไปเลย โดยที่ผมไม่มีความรู้ใดๆเลยสักนิดเดียว ผมก็โดนปล่อยเคว้งเอาไว้แบบงงๆ ผมก็คิดว่าก็ไม่มีใครรู้แต่แรกหรอกเลยพยายามจะทำต่อไป แต่ความเป็นจริงกระเเทกหน้าเข้าให้ วันแรกทำเอาไปไม่เป็น มีแต่เรื่องที่ไม่รู้เยอะแยะมากเกินไป ต้องใส่ข้อมูลที่ไม่เคยรู้มาก่อนลงไปในหัวใหม่ แต่ดูเหมือนพอรู้เรื่องนึงเรื่องใหม่ๆก็ประดังเข้ามาไม่หยุด วันแรกในการทำงานก็เล่นเอาเครียดมากๆ เพราะพูดขายอะไรไม่ได้เลย ถ้าเป็นยังงี้ก็ไม่เกิดยอด และจะขายไม่ได้แน่ๆ ผมก็เลยพยายามกลับบ้านไปดูยูทูป อากู๋ ไปถามผู้รู้เพื่ออัพสกิลขึ้น จนพอจะขายได้บ้างแต่ก็ยังไม่รู้อีกล้านแปด ถ้าเทียบกับคนในร้านคนอื่นๆคือง่อยมากๆ ครั้นจะไปถามเรื่องที่ไม่รู้บ่อยๆบางคนก็มีท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์ให้เห็น ผมก็พยายามที่จะถามให้น้อยที่สุด ยกเว้นว่าถ้าผมไม่มั่นใจไม่อยากตอบมั่วๆให้ลูกค้าด่าจึงจะไปถามจริงจัง บางคนก็ดูจะตลกกับการไม่รู้เรื่องของเรา แม้จะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูด แต่ภาษากายมันแสดงออกอย่างชัดแจ้งว่าหัวเราะเยาะผมอยู่ บางคนก็มาพูดศัพท์เฉพาะกับผมทั้งๆที่ไม่เคยมีอบรมพนักงานอะไรเลย ผมก็ไม่รู้ หรือบางทีก็บอกให้ผมไปทำโน่นนี่ ทั้งๆที่ไม่เคยบอกแม้แต่สักคำ ผมก็พยายามไปหาคนที่รู้ที่ใจดีหน่อยบอกสอนเอา หรือมองเอาเองบ้าง แต่ก็ยังยากมากๆสำหรับคนไม่มีความรู้พื้นฐานในเรื่องนี้อยู่ดี ยอดไม่ถึง 50 เปอร์ ก็ไม่ได้ค่าคอม เงินเดือนก็จะได้นิดเดียว ผมก็กดดันว่าถ้ายอดน้อยเกินไปเขาก็จะว่าเอา แต่จะขายให้ได้มากๆก็ต้องรู้เยอะๆ แม้จะพยายามอยู่ทุกวันแต่ดูเหมือนความรู้มันขึ้นมาแค่ 30% เลยรู้สึกกดดันและเครียดมากตอนนี้ครับ แต่มีภาระที่ต้องหาเงินมาใช้ แล้วไปสมัครหลายที่แล้วหางานยากมากที่เหมาะกับ เรา  ตอนนี้เลยเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำไปทั้งๆอย่างนั้น ใจเหมือนอยากจะออกแล้ว แต่ไม่มีเงินก็ต้องกัดฟันทำต่อไปทั้งๆที่ไม่ได้ชอบมัน เรียนรู้เพื่อจะเพิ่มทักษะที่อ่อนด้อยของตัวเองต่อแม้พยายามจะทำใจแล้ว แต่พอกลับมาบ้านก็ห่อเหี่ยว เกิดอารมณ์ไม่อยากลุกขึ้นมาไปทำงานเลยครับ ไม่รู้จะทำไงดี จะออกก็กลัวว่าจะหางานยากอีก หรือแย่กว่าคือไปได้งานที่แย่หนักกว่าเก่า เงินน้อยกว่านี้ ใครเป็นบ้างครับ เหมือนวนในอ่างเลยตอนนี้สมอง