จำได้ว่าตั้งแต่เกิดจนช่วงเรียนมัธยม คือเกลียดเด็กตัวเล็กมากๆ รำคาญหูรำคาญตาไปหมด
จนตอนนี้อายุ 25+ แล้ว เริ่มเห็นด้านมืดของสังคม ผู้คนแก่งแย่งชิงดีกัน หักหลังกัน คนต้มตุ๋นหลอกลวงเต็มบ้านเต็มเมือง
เวลาเห็นเด็กตัวเล็กๆจะมีความสุขมาก เหมือนโลกที่สดใสขาวสะอาดไปหมด ในความไร้เดียงสา เห็นแล้วรู้สึกหวั่นไหวๆ
อยากพาไปกินขนม อยากสอนการบ้าน อยากพาไปสวนสัตว์
วันก่อนเห็นคุณตากับเด็กผู้หญิงประมาณ 5 ขวบตัวเล็กๆในเซเว่น กำลังอ้อนคุณตาให้ซื้อของเล่นให้
แต่คุณตาบอก "ไม่มีเงินแล้ว" แล้วเด็กก็ไปถามพนักงานที่เค้าเตอร์ว่า ขนมนี้อันเท่าไหร่ ,, ตาก็บอกอีก "ไม่มีเงินแล้ว พอแล้ว"
ผมเห็นแล้วน่ารักมากก รู้สึกโลกสดใสไปหมด อยากเดินไปบอกคุณตาว่า "ผมขอซื้อขนมกับของเล่นให้น้องเขาเอง"
คิดอยู่หลายนาที แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง
ใครพออายุมากขึ้น จากเกลียดเด็กกลายเป็นรักเด็กบ้าง
จนตอนนี้อายุ 25+ แล้ว เริ่มเห็นด้านมืดของสังคม ผู้คนแก่งแย่งชิงดีกัน หักหลังกัน คนต้มตุ๋นหลอกลวงเต็มบ้านเต็มเมือง
เวลาเห็นเด็กตัวเล็กๆจะมีความสุขมาก เหมือนโลกที่สดใสขาวสะอาดไปหมด ในความไร้เดียงสา เห็นแล้วรู้สึกหวั่นไหวๆ
อยากพาไปกินขนม อยากสอนการบ้าน อยากพาไปสวนสัตว์
วันก่อนเห็นคุณตากับเด็กผู้หญิงประมาณ 5 ขวบตัวเล็กๆในเซเว่น กำลังอ้อนคุณตาให้ซื้อของเล่นให้
แต่คุณตาบอก "ไม่มีเงินแล้ว" แล้วเด็กก็ไปถามพนักงานที่เค้าเตอร์ว่า ขนมนี้อันเท่าไหร่ ,, ตาก็บอกอีก "ไม่มีเงินแล้ว พอแล้ว"
ผมเห็นแล้วน่ารักมากก รู้สึกโลกสดใสไปหมด อยากเดินไปบอกคุณตาว่า "ผมขอซื้อขนมกับของเล่นให้น้องเขาเอง"
คิดอยู่หลายนาที แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง