ตั้งแต่เล็กจนโตเราไม่ค่อยมีความสุขเลย ตอนเด็กตอนที่ยังไม่มีน้องเรามีความสุขมากพอพี่สาวเรามีลูกแล้วพี่สาวต้องไปทำงานที่ฟิลิปปินส์ ลูกของพี่สาวก็ฝากแม่เราเลี้ยง ตั้งแต่ตอนนั้นควาทสุขเราก็ไม่เหลืออีกเลย เราถูกด่าถูกว่าตลอด สิ่งที่เราไม่ได้ทำแม่ก็มักจะว่าเรา มีวันหนึ่งที่เราทะเลาะกับแม่ แม่ได้พูดคำๆหนึ่ึ่งที่ทำให้เราถึงกับไปร้องไห้เงียบๆในห้องน้ำแท่พูดว่า"ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย กูน่าจะฆ่าให้ตาย" เราเสียใจมากและก็ไปนั่งร้องให้เยู่ในห้องน้ำ 
     
    งานวันเกิดของเราปี64 ไม่มีความสุขมากเรารู้สึกขายหน้ามากเพื่อนเรามางานวันเกิดด้วย แล้วเราก็ถูก
ด่าต่อหน้าเพื่อน เราไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเพื่อนจึงวิ่งเข้าห้องไปเช็ดน้ำออกแล้วออกมาแล้วไปนั่งที่ แต่ถึงเช็ดน้ำตาแล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุด
     
    เราคิดว่าตอนเราไปข้างนอกหรือไปเรียนเรามี
ความสุขแบบมากๆเราชอบเวลาที่อยู่กับเพื่อนๆพอคิดว่าจะต้องกลับบ้านเเล้วก็คิดในใจว่า ความสุขวันนี้ตบลงแล้ว เราเคยตั้งใจไม่เข้าสอบวันหนึ่งวันต่อมาแม่ด่าเรายับเราไม่จิตใจที่จะทำ เราเห็นพ่อแม่ของเพื่อนคนหนึ่งพ่อแม่ของเพื่อนคนนั้นไม่ด่าว่าลูกเลย สนับสนุนเพื่อนของเราตลอด ต่างจากพ่อแม่เรา เราอยากเป็น
สัตวแพทย์ พ่อแม่ก็มาดูถูกอาชีพที่เราจะเป็นบอกโตไปจะทำไรกิน พ่อแม่ไม่เคยสนับสนุนเราเลย

    เคยทีครั้งหนึ่งที่เราคิดจะฆ่าตัวตายแต่ทำไม่ได้
และก็เคยคิดว่าจะฆ่าทุกคนในครอบครัวยกเว้นพี่สาวเพราะพี่สาวเป็นคนเดียวที่เราเชื่อใจ ตอนที่เราคิดเราก็เลิกคิดทันที ต่อมา เราเริ่มไม่อยากจะอยู่บ้านเเล้วเราอยากจะออกจากที่นี้ เราเคยทำร้ายตัวเองเพราะเครียดเรื่องเรียนเรื่องครอบครัวแม่บอกวันๆเอาแต่เล่นโทรศัพท์วันๆไม่ทำไรทั้งๆที่เราทำทุกอย่าพ่อกับแม่ไม่เคยเห็นค่าในตัวเราเลย เราไม่มีความสุขแบบมากๆ 
เราอยากจะไปหาจิตแพทย์เพื่อดูว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยแต่ก็ไปไท่ได้เพราะเรายังขี้รถบนถนนใหญ่ไม่ได้
   
   ทุกสิ่งที่เราทำมาไม่เคยดีในสายตาพ่อแม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนนั้นคนนี้เราอยากจะมีอิสระเป็นของตัวเอง

   เราผิดใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ถึงทำให้เราไม่มีความสุข