.

            ความสัมพันธ์ของพิธาและอัญชลีขยับขึ้นมาตามลำดับ สนิทสนมกันมากขึ้น ดูเหมือนคู่รักกันมากขึ้น อัญชลีเปิดใจยอมคบหากับพิธาอย่างเปิดเผย โดยผ่านการสนับสนุนของปีรติน้องสาวของปวิน เพราะถึงอย่างไรปวินก็ตายไปนานแล้ว หากอัญชลีจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ไม่ผิดอะไร อีกทั้งพ่อแม่ของปวินด้วย ที่เข้าใจและยินดีให้อัญชลีมีครอบครัวใหม่

               ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีตามที่มันควรจะเป็น หากแต่ยังมีกวิตาเป็นอุปสรรค จะให้พิธาเอ่ยปากไล่หล่อนออกไปจากบ้านก็ผิดวิสัยคนขี้เกรงใจ แต่ก็เกรงใจอัญชลีคนรักเต็มทนเหมือนกัน ผู้ชายคนที่รักอยู่บ้านเดียวกันกับผู้หญิงอีกคน คงดูไม่ดีแน่ ๆ แต่พิธาก็ไม่รู้จะทำเช่นไร ครั้นจะไล่ให้ออกไปก็ไม่กล้า ถึงจะไม่ได้รักกันแล้วก็ยังห่วงความปลอดภัยของกวิตาอยู่ดี

              “พิธาทำไมคุณกลับบ้านดึกทุกวันเลยค่ะ มีสอนกันดึกดื่นขนาดนี้เลยเหรอ ไม่คิดห่วงวิตาอยู่บ้านคนเดียวบ้างหรือไง” กวิตายืนคุยหน้าประตูบ้าน “หรือว่าไปหานัง! เอ่อ! คุณอัญชลีมา” กวิตาประชด ไม่พอใจนักที่พิธาทำไม่สนใจตนเองถึงเพียงนี้ ทำอย่างกับตนเองไม่มีตัวตน

                “ครับ! ผมไปบ้านลีมา อาสาเป็นคนไปส่งอคิณที่บ้านเองไม่อยากให้ลีมารับ นี่คุณทานอะไรยังล่ะ ผมทานมาแล้วนะที่บ้านลีกับอคิณ” เขาตอบ เขารู้ว่ากวิตาคิดเช่นไร ตอนนี้ทั้งใจของเขามีเพียงอัญชลีคนเดียว

                 “อย่าบอกนะคะว่าตอนเช้าคุณก็ขับรถไปรับลูกคุณลี” น้ำเสียงดูไม่พอใจมาก แถมพิธายังตัดคำว่าคุณนำหน้าชื่อไปอีก สนิทกันมากแค่ไหนแล้ว ทว่าก็ต้องข่มความรู้สึกเอาไว้ “วิตายังไม่ทานอะไรเลย รอคุณค่ะ”

                  “วันหลังวิตาไม่ต้องรอผมนะ ผมจะไปทานมื้อเย็นที่บ้านลี เพราะว่าผมต้องไปส่งอคิณทุกวันอยู่แล้ว ขอตัวนะครับ” จากนั้นพิธาก็เดินผ่านตัวของกวิตาไปแบบไม่ใยดี เดินขึ้นห้องของตนเองไป ปล่อยให้กวิตาอารมณ์เดือดอยู่คนเดียว

               กวิตากำมือแน่น พิธาจะไม่สนใจตนเองแบบนี้ไม่ได้ คนเคยรักกัน! มีลูกด้วยกัน! จะเฉยชาใส่แบบนี้ไม่ได้ แรงแค้น แรงหึงหวงลุกโชนขึ้นในใจ ทั้งที่พิธาก็บอกอยู่ทุกวี่ทุกวันว่าไม่ได้รักตนเองแล้ว ทว่ามันก็ยากที่จะตัดใจ เสียดายผู้ชายดี ๆ แบบนี้ เพราะฉะนั้นพิธาต้องเป็นของตนเองคนเดียว

                 ที่ผ่านมาแค่หลงผิด วันนี้เธอกลับมาแล้ว ผู้หญิงที่ชื่ออัญชลีจะมาแย่งเขาไปจากเธอไม่ได้ ไม่มีทาง! จะต้องทำทุกอย่าง ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้พิธากลับคืนมา และ เขี่ยอัญชลีกับลูกออกไปให้ไกล ๆ

              “พิธาคะออกมานั่งเป็นเพื่อนวิตาหน่อยสิ วิตาเหงานะคะ นั่งทานข้าวคนเดียว” กวิตาเคาะประตูเรียกคนในห้อง ถึงจะอยู่บ้านด้วยกันทว่าพิธาก็ปลีกตัวอยู่แต่ในห้องของตน ถ้าไม่จำเป็นไม่อยากปะทะกับกวิตาเลยสักนิด ไม่ได้รังเกียจ หากแต่รู้ว่ากวิตาไม่ได้คิดกับตนเองแค่เพื่อน หรือ แฟนเก่า

                พิธาได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของกวิตา ลังเลว่าจะเปิดออกไปคุยด้วยไหม หรือ แกล้งทำเป็นหลับไม่ได้ยิน แต่ตอนนี้ก็พึ่งจะสามทุ่มเอง จึงตัดสินใจยอมเปิดประตูออกไปคุยด้วย

               เมื่อเขาเปิดประตูห้องออกมาต้องตกตะลึงงันกับภาพที่เห็น กวิตาสวมชุดนอนสายเดี่ยวกระโปรงสั้นเลยเข่าขึ้นมามาก เลยหน้าขาเกินครึ่งขึ้นมาหาสะโพก โชว์ผิวขาวเนียนอวดสายตาของเขา และ ที่สำคัญกวิตาโนบาร์ด้วย ทำให้มองเห็นรูปร่างสัดส่วนชัดเจน พิธาอ้าปากค้างรีบปิดประตูห้อง แต่ดันถูกรั้งไว้ด้วยมือของกวิตาเอาไว้

                “วิตาคุณทำอะไร อย่าทำแบบนี้เลยครับ ไปสวมเสื้อผ้าดี ๆ ไป” พิธาพูดขอร้อง พร้อมยืนหันหลังให้กับหล่อน

                 “ทำไมคะ อย่าทำเป็นไม่คุ้นเลยค่ะ เรามันคนเคย ๆ กันนะคะพิธา” กวิตาพูดแบบไม่เคอะเขินอะไรเลย

                พิธาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมถอนหายใจออกมา ทำให้คนข้างหลังจับสังเกตได้ “ผมบอกแล้วไงครับ ว่าเรื่องของเรามันจบแล้ว วิตาพอเถอะ! อย่าพยายามอีกเลย เพราะคนที่ผมรักคืออัญชลีไม่ใช่คุณ ต่อให้คุณแก้ผ้าตรงหน้าผม ผมก็ไม่เอาคุณครับ” พิธาพูดด้วยความเหลืออด ขณะที่ยังยืนหันหลังให้กับสาวเจ้าอยู่

              กวิตากลืนน้ำลายฝืดลงคอกับคำพูดของเขา หมดแล้วจริง ๆ หรือความรักที่มีต่อตนเอง “ทำไมคะพิธา แต่วิตารักคุณ วิตาอยากขอโอกาสจากคุณอีกครั้งไม่ได้เหรอคะ คุณอัญชลีเค้ามีดีอะไร เค้าก็ไม่ได้ต่างไปจากวิตาหรอกค่ะ” กวิตายืนพร่ำเพ้อ ขณะนี้ถอดเสื้อเปลือยกายล่อนจ้อนยืนอยู่

                “คุณไม่ได้รักผมวิตา เพราะนายอังกูรไม่เอาคุณต่างหาก” แม้จะลืมรักร้าวไปนานแล้ว แต่พอพูดถึงทีไรมันก็ยังเจ็บปวด เจ็บปวดแบบไม่ถือสาไม่ถือโทษโกรธกันแล้ว พูดทั้งน้ำตา! แต่เป็นน้ำตาแห่งความลื้อฟื้น ไม่ได้เสียใจเลยสักนิด “ที่คุณกลับมาหาผมในวันนี้เพราะอังกูรมันไม่เอาคุณ ไม่ใช่เพราะคุณรักผม! ถ้านายอังกูรมันยังรักคุณอยู่ มีหรือคุณจะกลับมาหาครูจน ๆ กินข้าวก้นบาตรอย่างผม” พิธาพูดทั้งหมดจากใจ เพราะยืนหันหลังให้ จึงไม่ทันเห็นว่ากวิตาสะอึกกับคำพูดของตน

                 “ผมรักลี! ลีเองก็รักผม รักผมจากหัวใจ รักที่ผมเป็นผม รักทุกอย่างที่เป็นผม รักที่ผมเป็นเด็กวัด รักที่ผมเป็นครูจน ๆ และ ผมก็รับลีได้ด้วย ลีมีลูกมีสามีเคยแต่งงานมาแล้ว แต่ลีก็จริงใจ รักเดียว ถ้าสามีของลียังอยู่ ลีก็คงไม่เปิดใจรักผม ไม่คบซ้อน ไม่นอกใจสามีมาคบกับผมหรอกครับ” เขาพูดสาธยาย “เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะวิตา ผมเป็นเพื่อนกับคุณได้เสมอครับ” พิธาพูดไม่คิดว่าหันหลังกลับมาจะเจอภาพอุจาดตาเช่นนี้

                 พิธาอุทานเสียงหลงเมื่อหันมาเจอภาพเปลือยกายของกวิตา รีบวิ่งไปคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวกวิตาเอาไว้อย่างเร็ว ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย ทว่าเขาก็ไม่อยากทำกับคนที่เขาไม่รักแล้ว ตอนนี้มีเพียงอัญชลีทั้งใจ “พอเถอะวิตา! พอเถอะครับอย่าทำแบบนี้เลย”

                 กวิตาร้องไห้ภายใต้ผ้าห่มที่พิธานำมาคลุมให้ ร้องไห้ภายใต้อ้อมกอดที่อบอุ่นของพิธา นานมากนานจนจำไม่ได้ว่าพิธากอดครั้งล่าสุดตอนไหน เพราะตนเองที่เลือกทางผิด เห็นกงจักรเป็นดอกบัว เห็นเงินสำคัญกว่าความรัก วันนี้ตอนนี้อ้อมกอดของพิธามันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

                รู้แล้วว่าพิธาไม่เหลือเยื่อใยให้กับตน ไม่เหลือเลยสักนิดเดียว แม้ตนเองแก้ผ้าตรงหน้าพิธาก็ไม่พิศวาสอีกแล้ว กวิตาร้องไห้ด้วยความเสียใจ รู้สึกผิดกับการกระทำของตนเองทุกอย่าง ตั้งแต่คิดมาหาพิธาที่กรุงเทพเพื่อจะขอคืนดีด้วย คิดว่าพิธายังรักและอาวรณ์ตนเอง วันนี้รู้แล้วว่าพิธาได้ลืมตนเองหมดสิ้นแล้วจริง ๆ มีเพียงผู้หญิงที่ชื่ออัญชลี

                  “วิตาขอโทษ! ธาวิตาขอโทษ” กวิตาร้องไห้ด้วยความเสียใจ

                “ผมไม่โกรธวิตา! ไม่โกรธเลย เรื่องราวที่ผ่านมาผมก็ยกโทษให้วิตาครับ เรื่องลูกผมก็ยกโทษให้วิตา แต่วิตาอย่าทำแบบนี้เลยนะ” พิธาพูดทั้งกอดกวิตาเอาไว้ กอดด้วยความเต็มใจ จริงใจ และ กลัวว่าผ้าห่มจะหยุดออกจากตัวของกวิตาด้วย

              “วิตาขอโทษ!” กวิตาพูดได้เพียงคำเดียวด้วยความเสียใจ การกระทำวันนี้รู้และเข้าใจพิธาหมดแล้ว

               “ไม่เป็นไรครับ! ไม่เป็นไรนะวิตา ผมไม่โกรธไม่เกลียดวิตา แต่วิตาสัญญากับผมว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกได้ไหม ผมรักวิตาไม่ได้แต่ผมเป็นเพื่อนวิตาได้นี่ครับ” พิธาพูด

               “จริง ๆ นะคะ” กวิตาย้ำ พิธาพยักหน้ารับ จากนั้นกวิตาจึงยอมกลับไปที่ห้องทั้งผ้าห่มคลุมตัว เมื่อกวิตาเดินเข้าห้องไปแล้ว พิธาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นึกโล่งอกไปที จากนั้นก็กลับเข้ามาในห้องของตน ล็อกประตูไว้อย่างดี  

                ภายในใจตอนนี้มีเพียงอัญชลี ใบหน้าของอัญชลีลอยเข้ามาในหัว ยิ้มให้กับเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเมื่อสักครู่ที่พึ่งผ่านพ้นไป “คุณลีไว้ใจผมเถอะครับ ผมรักคุณลีคนเดียว” จากนั้นก็นอนดูรูปถ่ายที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน

                 …………………………………….

               พิธาตื่นแต่เช้าเดินออกมาจากห้อง ทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นประตูห้องของกวิตาแง้มออกมานิดหน่อย เจ้าตัวตื่นเช้าจริงแฮะ นึกและยิ้มในใจ ไม่ถือสาเรื่องเมื่อคืนด้วย

                พอเดินมาในครัวกลับไม่พบใคร ข้างนอกบ้านก็ไม่พบใคร จึงนึกเอะใจเดินกลับเข้าไปดูในห้องของกวิตาอีกรอบ พบว่าข้าวของเครื่องใช้หายไป เปิดตู้เสื้อผ้าดูไม่มีเสื้อผ้าแล้ว กวิตาหายไปไหน! ไปตั้งแต่เมื่อไหร่! พอนึกได้ดังนั้นจึงกดโทรศัพท์โทรหา ทว่าติดต่อไม่ได้เลย

                 สายตาเหลือบไปมองที่โต๊ะ เห็นกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งแปะไว้ “วิตาขอโทษนะคะพิธา วิตาผิดไปแล้ว ผิดทุกอย่าง! ผิดตั้งแต่คิดกลับมาหาพิธาที่นี่ วิตารู้แล้วล่ะว่าพิธาลืมวิตาหมดแล้ว วิตาขอโทษนะ จากนี้ไปวิตาขอไปตามทางของตนเอง จะไม่กลับมาให้พิธาเห็นหน้าอีก ไม่ต้องห่วงเรื่องอังกูร ทุกอย่างที่วิตาบอกคุณ วิตากรุเรื่องขึ้นมาค่ะ ลาก่อนค่ะ…. กวิตา”

               พิธายืนอ่านกระดาษโน้ตของกวิตา ถอนหายใจเบา ๆ นึกถึงใบหน้าเจ้าของลายมือนี้ “ผมให้อภัยวิตาทุกอย่างครับ โชคดีเช่นกัน หวังว่าสักวันเราจะได้เจอกันที่รักของผม ที่เมื่อก่อนเคยรัก” พิธาพูด ก่อนจะเดินกลับออกจากห้องไป วันนี้วันหยุดมีนัดกับเด็กชายอคิณศิษย์รัก และ จะกลายเป็นลูกชายในวันข้างหน้า…

จบบท…

https://ppantip.com/topic/41060162…บทที่ 15