.

           พิธาตื่นเช้าด้วยใจที่มีความหวัง ลืมไปว่าเมื่อวานได้พูดอะไรเอาไว้กับกวิตา หวังว่ากวิตาคงไม่ตามมาที่บ้านพัก อย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย ถ้าต้องเลือกแน่นอนอยู่แล้วอัญชลีกับอคิณต้องสำคัญกว่า เพราะคนที่สำคัญที่สุดไม่ใช่กวิตาตั้งนานแล้ว

            วันนี้แหละจะง้ออัญชลีกลับมาให้ได้ ทันใดนั้นมีโทรศัพท์เข้า พิธารีบเดินมารับสายเห็นเป็นเบอร์ของอัญชลีโชว์บนหน้าจอ เผยยิ้มรู้ในทันทีว่าต้องเป็นลูกชายเจ้าของเบอร์นั่นแหละโทรเข้า

            “ครับ” ตอบปนยิ้มเพราะคิดว่าเป็นลูกศิษย์มากกว่าคนเป็นแม่ และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ลูกศิษย์ตัวน้อยโทรมาตามเขาแล้ว

            “ครูพิธาแต่งตัวเสร็จยังครับ อคิณกับแม่ ๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว “ เด็กชายพูดเสียงใส คงจะตื่นเต้นที่ได้ไปเที่ยว พูดถึงเขายังไม่รู้เลยว่าอัญชลีจะพาลูกชายไปที่ไหน เพราะตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้คุยกันเลย จึงยังไม่ทันได้ถามสถานที่ ๆ จะไป ได้ยินอคิณบอกเพียงว่าไปเล่นน้ำทะเล คงจะเป็นทะเลใกล้ ๆ กรุงเทพ ไว้วันหลังเขาจะพาเด็กชายกับแม่ไปพักผ่อนที่ทะเลสวย ๆ หลาย ๆ วัน

            ทุกครั้งหลังจากที่อัญชลีมารับลูกชายกลับไป เขาก็มีส่งข้อความถามไถ่อยู่บ้าง ถึงบ้านปลอดภัยดีไหม ทว่าเมื่อวานอัญชลีไม่ยอมตอบเขากลับมาเลย

            “เสร็จแล้วครับรอครูแป๊บนึงนะ เอ่อ… อคิณครับว่าแต่แม่ ๆ อนุญาตให้ครูไปด้วยชัวร์ใช่มั้ย” เขาถาม

            “ชัวร์ค้าบ อคิณขอแม่ ๆ แล้วแม่ ๆ อนุญาต ครูพิธารีบมาเลย นู่นอาวามาแล้วแค่นี้ก่อนนะครับ ครูพิธารีบมานะ” เด็กชายพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นเช่นเดิม ทำเอาเขาเผยยิ้มผ่านโทรศัพท์ให้กับความตื่นเต้นนั้น นึกภาพด้วยความเอ็นดูนัก เก็บโทรศัพท์จัดทรงเสื้อและทรงผมให้เรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่รถ

            เมื่อเขาออกมาหน้าบ้านงานก็เข้าเสียแล้ว เขาเห็นรถเบนซ์สีขาวคันคุ้นตาจอดอยู่ ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย รถของกวิตา! กวิตามาที่บ้านพักเขาได้อย่างไร รู้ได้อย่างไรว่าบ้านพักเขาอยู่ที่นี่

            “พิธาคะคุณจะไปไหน” สาวเจ้าเดินลงมาจากรถ ถือวิสาสะเข้ามาภายในบ้านหาเจ้าของบ้าน มองเขาตั้งแต่หัวจดเท้าทราบในทันทีว่าพิธาต้องออกไปที่ไหนแน่นอน จากนั้นก็ทำหน้างอ นัดตนเองไว้วันนี้แล้วจะออกไปที่ไหนอีก

            “คุณมาที่นี่ได้ไงวิตา” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

            “วิตาต้องถามคุณต่างหากค่ะว่าคุณจะไปไหน นัดกับวิตาแล้วไงคะ คุณลืมแล้วเหรอเมื่อวานที่อู่ของพิสิฐน้องชายคุณ” สาวเจ้าหน้างอเข้ามาเกาะแขนของเขา ทำอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ทว่าก็ยังโดนเขาแกะมือของตนเองออกเช่นเดิม ทำเอาไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่โวยวาย

            “ผมมีธุระต้องทำครับ คุณมีอะไรเอาไว้คุยกันวันหลังนะ วันนี้ผมรีบ!” ไม่พูดเฉยทำท่าจะเดินไปขึ้นรถ แต่ โดนหล่อนกอดรั้งเอาไว้ “วิตาคุณอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย เรื่องของเรามันจบลงแล้วนะครับ แล้วสามีคุณไปไหน ทำไมถึงปล่อยให้คุณมาทำแบบนี้ได้” เขาพูด

            “วิตาขอโทษ วิตาผิดไปแล้ว” หล่อนกอดเขาพร้อมร้องไห้ “วิตาหย่ากับอังกูรแล้วค่ะ” หล่อนตอบ ยังกอดเขาฟูมฟายไม่หยุด นี่หรือคือเหตุผลที่หล่อนกลับมาในวันนี้ “วิตารู้แล้วว่าเลือกคนผิดมันเป็นแบบไหน วิตารู้แล้วว่าคุณรักวิตาขนาดไหน อังกูรทำร้ายวิตาสาระพัด พาผู้หญิงเข้าบ้าน ดูถูกวิตา ทำเหมือนวิตาไม่ใช่ภรรยาของเขา พิธายกโทษให้วิตานะคะ วิตาขอโทษ วิตาผิดไปแล้ว ธายกโทษให้วิตานะ” หล่อนระบายออกมาให้เขาฟังจนหมด กอดเขาร้องไห้

            “วิตาผมไม่โกรธคุณแล้วครับ เพราะมันก็ผ่านมาหลายปีมากแล้ว ผมลืมมันไปหมดแล้วล่ะ แต่ เราคงกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ คุณเข้าใจใช่มั้ย” พิธาผละสาวเจ้าออกจากตัว จ้องมองใบหน้าเรียวมลที่เปื้อนไปด้วยน้ำตานั้น

            “ไม่! ไม่เข้าใจไม่จริง! คุณยังรักวิตา คุณยังรักวิตาอยู่ใช่มั้ยพิธา แค่คุณยังโกรธอยู่ โกรธวิตาที่…” กวิตาเงียบไปไม่กล้าพูดต่อ เพราะสิ่งที่ตนเองทำมันผิดจนไม่น่าให้อภัย ตนเองทราบดีว่าพิธาโกรธมาก แต่ก็ผิดไปแล้วจะให้ทำอย่างไร

            พิธากลืนน้ำลายฝืดลงคอ รู้ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร “แต่คุณก็ยังกล้าทำได้ลงคอนะวิตา เพราะผู้ชายที่ดีกว่า ผมเข้าใจนะครับ! แค่คุณทิ้งผมไปผมจะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่ลูกคุณทั้งคนคุณทำได้ยังไง แล้ววันนี้คุณกลับมาทำไมครับ” ในที่สุดเขาก็ยอมพูดกับกวิตาอีกครั้ง

            “เห็นมั้ยคุณยังรักวิตาอยู่ แค่คุณยังโกรธวิตาที่วิตาทำร้ายลูก แต่ว่าวิตาผิดไปแล้ว ธาให้อภัยวิตานะคะ วิตารู้แล้วว่าไม่มีผู้ชายคนไหนรักวิตาเท่าคุณ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะพิธา“ เธอพูดทั้งน้ำ เพราะเธอมีลูกให้อังกูรไม่ได้ชีวิตถึงได้เป็นแบบนี้

            เธอไม่ได้มีปัญหาส่วนคนที่มีปัญหาคืออังกูรต่างหาก อังกูรเป็นหมันทำร้ายเธอที่เธอท้องไม่ได้ ต่อว่าเธอทำไมตอนคบกับพิธาถึงมีลูกได้ และ พิธาคือคนที่รักทะนุถนอมตนเองที่สุดเสมอมา พิธาไม่เคยทำร้ายเธอแม้แต่ปลายเล็บ

            ต่างกับอังกูรโดยสิ้นเชิง มีเงินแถมยังมีอำนาจจะข่มเหงเธอแบบไหนก็ได้ รอดพ้นเงื้อมมือของอังกูรมาได้ก็นับมาโชคดีที่สุดแล้ว ยังดีที่อังกูรยอมเซ็นใบหย่าให้เพราะกำลังหลงผู้หญิงคนใหม่ ผู้หญิงที่จะเป็นผู้เคราะห์ร้ายรายต่อไป ความผิดพลาดคอยหลอกหลอนอยู่ทุกวัน คิดถึงพิธาทุกวัน จนวันนี้ตัดสินใจมาตามพิธาที่กรุงเทพ เพราะสืบจนทราบแล้วว่าพิธายังไม่แต่งงานใหม่เลย

            เขาถอนหายใจ มันเจ็บปวดเกินกว่าจะรับได้จริง ๆ กับเรื่องที่ผ่านมา เขาลืมไปแล้วกวิตายังกลับมาเหยียบย่ำหัวใจของเขาอีก “ผมให้อภัยวิตาทุกอย่างครับ เรื่องลูกผมก็ให้อภัยวิตา ไม่โกรธวิตาแล้ว แต่ผมคงกลับมารักกับวิตาไม่ได้”

            “ทำไมคะพิธา ในเมื่อคุณให้อภัยวิตาทุกอย่าง ทำไมเราถึงกลับมารักกันเหมือนเดิมไม่ได้ คุณมีคนใหม่แล้วงั้นเหรอคะ” กวิตารีบเช็ดน้ำตาของตนเองออก จ้องหน้าถามชายหนุ่มอย่างร้อนใจ

            “ครับ!” เขาตอบเบา ๆ ทั้งสองคนยืนคุยกันภายในบ้านพักของเขาเอง นี่ก็สายมากแล้วห่วงอคิณกับอัญชลีก็ห่วง จะไล่กวิตาไปให้พ้น ๆ ก็ดูจะน่าเกียจเกินไป ผิดวิสัยของผู้ชายอย่างเขา

            ………………………………………

            อัญชลีดูเป็นกังวลทำไมพิธายังมาไม่ถึงอีก เกรงใจปีรติกับพิสิฐมาก ๆ ที่มาถึงตั้งแต่เช้า ด้วยความที่ลูกชายอยากชวนคุณครูไปด้วยจึงขอให้รอก่อน เป็นผู้ใหญ่เสียเปล่าทำไมให้คนอื่นรอ นี่สายมากแล้วด้วยครูหนุ่มยังไม่มา มีอะไรก็น่าจะโทรมาบอกกันสักนิด นี่เล่นหายไปเลย อัญชลีดูเป็นกังวลนิดหน่อย

            “คุณแม่โทรหาครูพิธาให้อคิณได้มั้ยครับ ทำไมครูพิธายังไม่มาอีกอ่ะ” เด็กชายพูดตามประสา เริ่มงอแงตามประสาเด็กที่อยากไปเที่ยวแล้ว ตนเองนั้นพร้อมมาก ๆ

            “ครับเดี๋ยวแม่ ๆ โทรตามให้” อัญชลีพูดปลอบใจลูกชาย กำลังจะกดโทรศัพท์โทรหาครูหนุ่ม ทว่าโดนพิสิฐห้ามไว้ก่อน

            “คุณอัญชลีครับ! ผมโทรให้ก็ได้ครับ” พิสิฐพูด ทำเอาคนถูกทักท้วงหันขวับมามองด้วยความสงสัย พิสิฐเผยยิ้ม ยอมบอกความจริงก็ได้ เผื่อพิธาพี่ชายมาถึงจะได้ไม่ต้องตกใจ

            “คุณพิสิฐรู้จักกับครูพิธาเหรอคะ” อัญชลีถามด้วยความสงสัย ส่วนปีรตินั้นทราบตั้งนานแล้วว่าครูพิธาที่หลานชายพูดถึง เป็นคน ๆ เดียวกันกับพี่ชายของแฟนหนุ่ม และ วันนั้นที่ตนเองสงสัยว่ารถคันที่คล้าย ๆ กับรถของอัญชลี ปีรติก็รู้ความจริงแล้วว่าแท้จริงก็รถของอัญชลีจริง ๆ นั่นเอง

            ทั้งปีรติกับพิสิฐเผยยิ้มหันมามองหน้ากัน ปีรติเดินมาเกาะแขนพี่สะใภ้ของตนเอง “พี่ลีอย่าโกรธวานะ วารู้ว่าพี่พิธาน่ะเป็นคน ๆ เดียวกันกับครูประจำชั้นของอคิณ และ รู้ด้วยว่าพี่พิธาแอบชอบพี่ลีอยู่ พี่พิธาเป็นพี่ชายของพิสิฐค่ะ” ปีรติเป็นคนบอกความจริงให้อัญชลีกระจ่างใจ

            “จริงครับ ครูพิธาที่คุณอัญชลีรู้จักเป็นพี่ชายผม” พิสิฐยืนยันอีกคน

            อัญชลีไม่รู้จะโกรธหรือจะขำดีที่โดนหลอกมาตั้งนาน ถึงว่าทำไมดูคุ้นหน้าแฟนหนุ่มของน้องสามีนัก ทั้งที่พึ่งเคยเจอกันวันแรกในวันนั้น ที่แท้ก็เป็นพี่น้องกับพิธานี่เอง ดูไปดูมาใบหน้าก็คล้ายกันมากเชียว ถ้าอย่างนั้นปีรติก็แกล้งไม่รู้เสมอมาที่ตนเองกับลูกชายไปเที่ยวกับครูหนุ่ม

            “พี่ลีสบายใจได้เลยนะคะ ถ้าจะคบกับพี่พิธาอ่ะ วากับคุณแม่คุณพ่อไม่ว่าอะไรค่ะ และ เชื่อว่าพี่วินก็ไม่ว่าอะไรด้วย พี่วินจะดีใจด้วยซ้ำที่พี่ลีกับอคิณมีความสุขนะคะ เปิดโอกาสให้ตัวเองนะคะพี่ลี ถึงไม่ใช่ครูพิธาก็ตาม คนอื่น ๆ หรือใครก็ตาม พี่ลีสบายใจได้นะคะ ครอบครัววายินดีค่ะ และ เชื่อว่าพี่วินก็ยินดีด้วย” ปีรติพูดยืดยาว ไม่อยากให้พี่สะใภ้รู้สึกไม่ดีหรืออะไรก็ตาม อยากให้เริ่มต้นใหม่ ครูพิธาก็เป็นคนดีคนหนึ่งตนเองยืนยันได้ “อย่าโกรธวากับพิสิฐนาเรื่องนี้” สาวเจ้าหลับตาปริบ ๆ อ้อนพี่สะใภ้

            อัญชลีเผยยิ้มมองหน้าทั้งสองคน “พี่ไม่โกรธหรอกค่ะ และ พี่ก็เข้าใจที่น้องวาพูดด้วย เอ่อ คุณพิสิฐคะโทรหาพี่ชายคุณเถอะค่ะ ป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก อคิณรอนานแล้ว” นึกขึ้นมาได้ ยังไม่ได้โทรตามคุณครูให้ลูกชายเลย จากนั้นพิสิฐก็โทรตามพี่ชายตามคำสั่งทันที

            ………………………………

            เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ภายในรถ ทว่าไม่มีใครได้ยินสักคน กวิตายังอ้อนพิธาไม่ยอมหยุด “ใจคอคุณจะไม่เชิญวิตาเข้าบ้านคุณเลยเหรอคะ คุณเกลียดวิตาขนาดนั้น” หล่อนค่อนขอดให้ชายหนุ่ม

            พิธาถอนหายใจ “ผมมีธุระครับ เอาไว้คุณค่อยมาหาผมวันหลังได้มั้ย วันนี้ผมไม่ว่าง” พิธายืนยันคำเดิม

            “คุณจะไปไหนคะ ไหนเมื่อวานคุณสัญญากับวิตาแล้วไงว่าจะเจอกับวิตาวันนี้ ” หล่อนไม่ยอม

            “ก็เจอแล้วนี่ไงครับ ผมมีธุระจริง ๆ “ เขาตอบ

            “คุณจะไปหาแฟนคุณล่ะสิ” สาวเจ้าประชด

            “ครับ! ผมจะไปหาแฟนผม ผมจะไปหาคนที่ผมรัก ผมจะไปหาคุณลีครับ” ในที่สุดพิธาก็ยอมรับออกมา เพื่ออยากให้หล่อนเลิกล้มความคิดที่จะดึงตนเองกลับมาสักที

            “ยัยนั่นเองเหรอคะแฟนคุณ ผู้หญิงคนเมื่อวานเหรอคะ เธอมีลูกแล้วนะคะพิธา! คุณชอบผู้หญิงลูกติดได้ยังไงคะ “ กวิตาไม่พอใจมาก เดาไว้ไม่มีผิด “ก็ไม่ได้ต่างจากวิตาตรงไหนหร๊อก!” พูดเหยียดยามกลอกตามองบนนิดหน่อย

            “วิตา!” เขาเน้นเสียง

            “ทำไมคะ! วิตาพูดถึงแฟนคุณไม่ได้เหรอคะ” กวิตาไม่สะทกสะท้านกับคำพูดขึ้นเสียงของเขาสักนิด

            “ผมรักเธอที่เธอเป็นเธอครับ ไม่ว่าอัญชลีจะเป็นแบบไหนผมก็รัก เธอมีลูกก็ไม่ได้เสียหายอะไร ผมรับได้เพราะเธอรักเดียวใจเดียว ไม่นอกใจ ไม่หักหลัง ไม่เห็นเงินสำคัญกว่าอย่างอื่น โดยเฉพาะกับลูกตัวเอง ขอตัวนะครับผมมีธุระจริง ๆ วันนี้อยู่คุยกับคุณด้วยไม่ได้!” พูดจบก็เดินมาขึ้นรถ

            “แล้วการที่หนีผัวมารักกับแฟนคนอื่นนี่ ไม่เลวตรงไหนเหรอคะ” กวิตาเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่อีกต่อไป