.

            “น้องวามองพี่ทำไมคะ มองแปลก ๆ “ อัญชลีถามน้องสามีปนยิ้ม ตั้งแต่เข้ามาในห้องพัก รู้สึกสาวเจ้าจะมองตนเองบ่อยเหลือเกิน มีอะไรหรือเปล่าถึงได้มองแปลก ๆ เช่นนี้จึงตัดสินใจเอ่ยถาม

             ภายในห้องพักของอัญชลี ปีรติขอเข้ามาเล่นกับหลานชายด้วย ส่วนพิสิฐแฟนหนุ่มนั้นปล่อยให้ไปหาพี่ชายเลยไม่ขอตามไปด้วย รู้ว่าสองหนุ่มนั้นต้องนั่งดริ้งค์กันแน่นอนจึงไม่ขอตามไป อยู่เล่นกับอคิณหลานชายดีกว่า

             “เปล่าค่ะพี่ลี” ปีรติยังปฏิเสธแม้ในใจอยากถามเหลือเกิน ปฏิเสธปนด้วยรอยยิ้มมีเลศนัยอีกนั่นแหละ ดูเหมือนพี่สะใภ้จะไม่ค่อยเชื่อคำพูดของตนเองนัก “จริง ๆ ไม่มีอะไรค่ะ วาแค่เห็นพี่ลีกับอคิณมีความสุขวาก็เลยมีความสุขไปด้วยไง พี่วินเค้าก็หายห่วง เนอะอคิณ!” หันไปหาตัวช่วย หลานชายกำลังนอนเล่นเกมโทรศัพท์มือถืออยู่ “วันหลังอาวาจะพามาพักหลาย ๆ วัน ไปเกาะสวย ๆ กว่านี้เนอะ อคิณชอบทะเลมั้ยครับ” ถามหลานชายไปเพื่อเบี่ยงประเด็น

             “ชอบครับอาวา มาอีกก็ชวนอาสิฐกับครูพิธามาด้วยนะ” เด็กชายตอบก่อนจะเลิกสนใจผู้เป็นอาและแม่ เนื่องจากเล่นเกมในโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ ทั้งปีรติและอัญชลีต่างเผยยิ้มให้กับเด็กชายด้วยความรัก

             “แน่นอนอยู่แล้วครับ!” ปีรติรีบตอบทันควัน พร้อมหันมาชำเลืองมองพี่สะใภ้อีกที ทว่าเจอสายตาค่อนขอดของเจ้าตัวให้นิดหน่อย “พี่ลีวาถามอะไรหน่อย พี่ลีคิดยังไงกับพี่พิธาเหรอ”

             “ฮะ! ทำไมน้องวาถามแบบนั้น” อัญชลีตั้งตัวไม่ทัน ไม่คิดว่าน้องสามีจะยิงคำถามตรง ๆ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ แถมเจ้าตัวยังหัวเราะตนเองไปอีก “พี่เหรอกับคุณพิธาก็แค่คนรู้จักกันนะคะ ที่สนิทเป็นเพราะอคิณต่างหาก อคิณที่สนิทไม่ใช่พี่ค่ะ อีกอย่างเพราะว่าคุณพิธาเขาดูแลอคิณรอพี่เวลาพี่ไปรับช้าค่ะ เราสองคนก็เลยอย่างที่น้องวาเห็นนั่นแหละ แต่ว่าไม่มีอะไรนะ” อัญชลีอธิบายรีบปฏิเสธไป กลัวปีรติเข้าใจตนเองผิด

             “แหมวาก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ รีบปฏิเสธเชียว ร้อนตัวนะเนี่ย” ปีรติได้โอกาสแซวเสียเลย ยังจะโกหกใจตัวเองอีกมาถึงขนาดนี้แล้ว

             “น้องวา! พี่กับคุณพิธาไม่ได้เป็นอย่างที่น้องวาคิดสักหน่อย อีกอย่างคนอย่างพี่น่ะเหรอคุณพิธาจะมาชอบ แฟนเค้าสวยจะตาย พี่เคยเห็นมาแล้ว” อัญชลีปฏิเสธ ยังปากแข็งแม้ภายในใจจะเริ่มหวั่นไหวอยู่บ้าง ถ้าเกิดพิธากลับไปคบกับผู้หญิงคนนั้นอีก เกิดคำถามมากมาย ไม่เข้าใจความรู้สึก ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ “คุณพิธาน่ะเหรอจะมาชอบพี่ ๆ มีลูกแต่งงานแล้วนะคะ” นั่นน่ะสิตนเองแต่งงานมีลูกแล้วด้วย คนยังหนุ่มยังแน่นอย่างพิธาเหรอจะมาถูกใจตนเอง

             “ถ้าเกิดพี่พิธาชอบจริง ๆ พี่ลีเปิดใจมั้ยคะ” คราวนี้ปีรติถามเป็นจริงเป็นจัง จ้องมองใบหน้าของพี่สะใภ้ “วาน่ะเชียร์พี่ลีกับพี่พิธานะคะ ไม่ใช่เป็นเพราะวาคบกับพิสิฐถึงเชียร์พี่พิธาหรอก เป็นคนอื่นวาก็สนับสนุนหากคน ๆ นั้นรักพี่ลีกับหลานของวาจริง ไม่ต้องเกรงใจวาหรือครอบครัวของวาเลย วาเห็นพี่ลีเป็นพี่สาวคนหนึ่งนะคะ วาไม่คิดว่าพี่ลีเป็นพี่สะใภ้เลย พี่ลีเป็นพี่สาวของวานะ” ปีรติพูดด้วยความหวังดี ทราบดีว่าบังคับจิตใจของใครไม่ได้ หากแต่ตนเองทราบว่าพี่สะใภ้คนนี้ก็มีใจให้ครูหนุ่มเช่นกัน “พี่พิธาก็ใช่ได้นะพี่ลี เชื่อวา” พูดกลั้วยิ้มแบบตลก ๆ

             “น้องวาแต่ว่าพี่มี…”

             “พี่ลี! “ ปีรติพูดแทรกขึ้นมาอีก ตนเองรู้ว่าอัญชลีจะยกใครมาอ้างกับหัวใจครั้งนี้ “พี่วินน่ะเขาเสียไปนานแล้วนะคะ พี่วินไม่ว่าหรอก พี่วินเค้าคงดีใจมากหากรับรู้ว่าพี่ลีจริงใจรักเค้าคนเดียวมากขนาดไหน แต่พี่วินเค้าจะมีความสุขมากกว่าหากพี่ลีไม่จมปักนะคะ และอีกอย่างพี่ลีอย่าหลอกหัวใจตัวเองเลย พี่ลีรักคุณพิธาใช่มั้ย” ปีรติเอื้อมมือไปกุมมือของพี่สะใภ้ “พี่ลีเปิดใจให้กับรักครั้งใหม่อีกครั้งนะคะ วาเชื่อว่าพี่วินก็คงไม่สบายใจหากพี่ลีจมอยู่กับเขาแบบนี้ วาว่าพี่วินจะมีความสุขมากหากพี่ลีเลิกเศร้าและเปิดใจรับสิ่งใหม่ ๆ เข้ามาค่ะ” ปีรติตัดสินใจพูดออกมา

             “นี่น้องวา! เราจะเชียร์ครูพิธาเกินหน้าเกินตาแล้วนะคะ” อัญชลีไม่ตอบคำถามปีรติ ทว่าหันมาพูดล้อกลบเกลื่อนเสียเลย “พี่จะคบใครพี่ก็ต้องถามอคิณด้วยค่ะ ลูกของพี่โอเคด้วยหรือเปล่า”

             ทั้งสองคนนั่งคุยกันภายในห้องพักริมทะเล ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกมาก อีกอย่างพิสิฐก็ยังไม่กลับมาจากห้องพี่ชายเลย รอให้แฟนหนุ่มกลับมาก่อนตนเองถึงจะกลับห้อง

             “อคิณครับอาวาถามหน่อยสิ” ได้ทีมีเหรอปีรติจะยอม เด็กชายเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ มองหน้าผู้เป็นอาเป็นเชิงคำถาม “อคิณว่าครูพิธาใจดีมั้ยครับ” ปีรติถามปนรอยยิ้มพร้อมหันมามองคนเป็นแม่ของหลายชายด้วย

             “น้องวา!” อัญชลีพูดปรามเบา ๆ แสบจริง ๆ เลยน้องสามีคนนี้ ทั้งสองคนอยู่คุยกันจนดึกก่อนจะขอตัวเมื่อพิสิฐแฟนหนุ่มของปีรติมาตามตัวกลับห้องพัก

             ………………………………….

             เสียงคลื่นน้ำทะเลซัดฝั่งดังเบา ๆ ให้ความสบายอารมณ์ที่สุด ทะเลในยามเช้า ๆ มันน่าหลงใหลเป็นไหน ๆ อากาศเย็นสบาย หากได้เดินเล่นเอาเท้าสัมผัสที่ทรายริมหาด สูดอากาศยามเช้าเป็นความสุขที่หาได้ไม่ไกลกรุงเทพนัก อัญชลีตื่นแต่เช้าปล่อยให้ลูกชายนอนในห้องคนเดียว ส่วนตนเองนั้นขอออกมาสูดอากาศไอน้ำทะเลสักหน่อย สวมชุดเดรสแขนกุดสีครีมพร้อมเสื้อคลุมสีขาวบาง ๆ ออกมาเดินเล่นบนทรายหาดคนเดียว

             นานแค่ไหนไม่รู้เลยที่ไม่ได้มาสัมผัสอะไรแบบนี้ เธอเดินริม ๆ ผืนน้ำทะเลที่ซัดขึ้นฝั่ง ให้เท้าได้แช่น้ำสบายตัวที่สุด อากาศก็เย็นสดชื่อรู้แบบนี้ปลุกลูกชายมาด้วยก็ดี เธอหยุดยืนมองออกไปยังทะเลกว้าง กอดอกยืนมองความว่างเปล่าพร้อมนึกถึงเรื่องราวบางเรื่อง ปวินอยู่ที่ไหนสบายดีหรือเปล่า ห่วงเธอกับลูกบ้างไหม พิธารักเธอจริงหรือ เธอมีใจให้ครูของลูกชายงั้นหรือ ความคิดสับสนวุ่นวายกันไปหมด ทว่าอากาศยามเช้าที่เย็นสบายก็ไม่ได้ทำให้เครียดอะไร

             “มอร์นิ่งครับคุณลี” เสียงนุ่มนวลที่คุ้นหูเอ่ยทักทายจากด้านหลัง เธอหันไปมองเป็นพิธาครูหนุ่มนั่นเอง “ตื่นเช้าจังเลยครับ เวลามาทะเลผมก็ชอบตื่นเช้า ๆ มาสูดอากาศเช่นกัน” เขาพูดพร้อมเดินมายืนขนานกับเธอ ยืนมองออกไปไกล ๆ เป็นเพื่อนเธออีกคน

             “คุณพิธามาทะเลบ่อยเหรอคะ ชอบทะเลเหรอ” อัญชลีถามปนยิ้ม พร้อมมองครูหนุ่มในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวบาง ๆ กางเกงจากระบอกสีขาวเช่นกัน พึ่งจะเห็นเขาในลุกสบาย ๆ แบบนี้

             “ก็ไม่เชิงครับ! ไม่ได้มาบ่อยด้วย ล่าสุดมาตอนไหนจำไม่ได้แล้ว” เขาพูดกลั้วหัวเราะ เกาศีรษะแก้เขิน “แต่ว่าเวลามาทะเลกับเพื่อน ๆ ผมชอบตื่นก่อนใครเลย มาเดินเล่นแบบนี้ครับ พอมีโอกาสมาทะเลรอบนี้ก็เลยมาเดินเล่นสักหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอคุณลีด้วย” เขาพูดดักทางเอาไว้เกรงว่าสาวเจ้าจะคิดว่ามากับผู้หญิง รู้สึกหัวใจของตนเองจะเต้นแรงเหลือเกิน มีโอกาสได้อยู่สองต่อสองแล้วทำไมยังไม่กล้าบอกความในใจอีก เมื่อคืนพิสิฐน้องชายก็สอนมาหมาด ๆ ทำไมตนเองยังไม่กล้าอีก

             พวกเขาสองคนยืนทอดสายตามองไปสุดขอบทะเล สายลมพัดเอื่อย ๆ ผมและเสื้อปลิวไปตามแรงลม หกโมงเช้าแบบนี้เย็นสบายที่สุด เมื่อจบการสนทนาทั้งคู่ต่างเงียบ ต่างยืนมองออกไปยังท้องทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ต่างคนต่างไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก

             พิธานับหนึ่งถึงสามในใจก่อนจะสายไปมากกว่านี้ ตอนนี้ทุกคนยังไม่มีใครตื่นมาขัดจังหวะ แม้กระทั่งอคิณลูกศิษย์ตัวน้อยของตนเอง ถ้าปล่อยตอนนี้ไปไม่รู้เลยจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่ และ กลับไปกรุงเทพไม่รู้จะเจอกับอะไร กวิตาก็ยังไม่ทันได้กลับต่างจังหวัดเลย

             เขาตัดสินใจยื่นมือไปกุมมือของเธอเอาไว้ กำไว้แน่นเหมือนเกรงว่าจะโดนสะบัดมือออก สาวเจ้าหันมามองด้วยแววตาตั้งคำถาม และ ยอมให้เขาจับมือเอาไว้อย่างนั้น “คุณลีคงทราบความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณมานานแล้วนะครับ” เขาพูดหยั่งเชิง

             “แต่ลี…!” เธอพูดเพียงเท่านี้พร้อมจ้องมองคนตรงหน้า

             “ผมรักคุณลีครับ” สุดท้ายเขาก็พูดคำนี้ออกมาได้ “ผมรักคุณลีตั้งแต่แรกเจอ ตั้งแต่วันแรกที่เจอคุณลีที่โรงเรียน แต่ผมก็ไม่กล้าคิดไปมากกว่าแอบรัก เพราะคิดว่าคุณลีมีสามีอยู่แล้ว แต่พอผมทราบความจริง ทราบว่าคุณลีตัวคนเดียว ผมก็มีหวังขึ้นมาครับ ผมเข้าใจดีว่าคุณลีลืมคุณวินไม่ได้ คุณลีรักคุณวินมากแค่ไหน แต่คุณลีอย่าทำลายความหวังของผมเลยนะครับ ได้โปรด! ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ว่าผมรักคุณลีกับอคิณจริง ๆ เถอะนะครับ “

             “คุณไม่รังเกียจลีเหรอคะ คุณยังสามารถหาผู้หญิงที่ดีกว่าลีได้อีกมากมาย” อัญชลีพูดปนยิ้ม ยอมให้เขาพูดความในใจออกมาให้หมด นี่คือสิ่งที่ตนเองอยากจะฟัง ที่ผ่านมาทราบดีว่าครูหนุ่มคนนี้คิดเช่นไรกับตน วันนี้มันชัดเจนที่สุด

             “ไม่ครับ! ผมรักคุณลี ผมขอดูแลคุณลีกับอคิณแทนคุณวินนะครับ ผมขอโอกาสพิสูจน์ตัวเองว่าผมไม่รังเกียจคุณลีเลย ผมรักคุณลีจริง ๆ จากหัวใจของผม” พิธาพูดจบยกมือที่กุมมือของอัญชลีเอาไว้ขึ้นมาแตะหน้าอกของตน “นะครับ! ผมรักคุณลีที่สุด”

             อัญชลียิ้มพยักหน้าเป็นคำตอบ ยอมรับว่าตนเองก็เรียกร้องหาครูหนุ่มคนนี้เช่นกัน “ลีก็ระ…”

             “อะแฮ่ม อืมม์! อากาศดีจึงเลยเนอะวา” เสียงพูดของพิสิฐพูดแทรกขึ้นมาทันควัน ทำให้พิธารีบปล่อยมือของอัญชลี ทั้งคู่เลิ่กลั่กนิดหน่อยเขินที่เมื่อครู่ไม่ทันได้มองว่าน้องชายกับน้องสะใภ้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “อ้าวพี่ ๆ สองคนมาสูดอากาศยามเช้าเหมือนกันเหรอครับ” แกล้งถามพี่ชายกับอัญชลีไป

             “ไอ้บ้าเอ้ย! มาได้จังหวะจริง ๆ นะแก กลับบ้านโดนแน่” ค่อนขอดให้น้องชายในใจก่อนจะตอบไป “มาตั้งนานแล้วจะขึ้นห้องแล้วเนี่ย”

             “พี่ลีกับพี่พิธาทำอะไรกันคะ” ปีรติแสร้งถาม เม้มปากหันไปยิ้มกับแฟนหนุ่ม

             “อ้าวจะรีบกลับขึ้นห้องไปไหนล่ะค้าบ ยังเช้าอยู่เลย ผมยังเสียดายอยู่เนี่ยตื่นสาย อีกหน่อยแดดก็คงแรงแล้วเนี่ย” พิสิฐพูดปนยิ้ม สายตามองพี่ชายอย่างมีเลศนัย

             “เอ่อ! พี่ว่าพี่ขอตัวดีกว่าค่ะ นี่ก็ออกมานานแล้วเดี๋ยวอคิณตื่นมาไม่เจอพี่ เดี๋ยวหลานร้องหา” ไม่พูดเพียงเท่านั้น อัญชลีรีบเดินกลับห้องพักของตนเองไปทันที มีสายตาทั้งสามคู่มองตามไปติด ๆ ปนรอยยิ้ม

             “เยี่ยม!” พิสิฐชมพร้อมกำหมัดชูมือให้พี่ชายกับสิ่งที่ทำไปเมื่อครู่ หลังจากอัญชลีเดินหายลับตาไปแล้ว “มันต้องแบบนี้สิพี่ชายผม”พูดกลั้วยิ้มพร้อมหันไปมองหน้าแฟนสาว ทำเอาคนโดนชมอย่างพิธาเขินเหลือเกิน

             “กลับไปนอนต่อแล้วเว้ย” พิธาเองพูดจบก็รีบเดินดุ่ม ๆ กลับห้องไปเช่นกัน

             “ทำดีต่อไปนะพี่ ฮา “ พิสิฐตะโกนพูดตามหลัง ทะว่าคนฟังไม่ได้คิดจะฟังเลย รีบเดินกลับเข้าห้องพักในทันที ส่วนทั้งสองคนก็เดินเล่นเรียบหาดกันต่อ

จบบท…