เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นลูกคนเล็กสุด คนโตอายุ34 คนกลาง27คนรอง23ส่วนเรา ขอไม่บอกแล้วกัน เรื่องคือ เราอยู่กับแม่เเละพี่คนรอง เพราะพี่ๆอีก2คนมีครอบครัวกันหมดแล้ว เรากับพี่คนรอง ขอเรียกว่าพี่ ก แล้วกันนะ เ

เมื่อไม่นานมานี้แฟนเราขออยู่คนเดียวสักพัก เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันนะคะ แต่แค่ไม่คุยกันบ่อยนานคุยกันที แต่อยู่ๆฉันก็รู้สึกเองว่ามีอะไรเปลี่ยนไป ฉันไม่โทรหาเขาสองวัน วันที่สองฉันร้องไห้ระบายออกมาจนหมดปวดห

มีใครเป็นเหมือนเรามั๊ยคะ เราเริ่มกลายเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึก ไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องต่างๆ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อาจจะซัก 2-3 ปีได้แล้วมั้งคะ ตอนที่แม่เราหกล้มจนต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นเราอยู่

ตามหัวข้อกระทู้เลย ใครจะว่าเพ้อก็ได้ เรื่องแบบนี้ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้จริงๆ พยายามทำทุกอย่างแล้วที่จะทำให้ไม่คิดถึง ไม่ว่าจะเป็น ทำงานให้ยุ่ง แต่ในขณะที่ทำงานก็คิดถึง ตัวทำงาน มือทำงาน แต่จิตใจนี่คิด

ช่วงนี้เดือนสอบวิชาสามัญ แต่เรามีปัญหากับเพื่อนรักซึ่ง 2 เดือนแล้วยังคืนดีกันไม่ได้ ทำให้คิดมากจนอ่านหนังสือไม่ได้ ทำข้อสอบหลายสนามไม่มีสมาธิมาแล้วค่ะ มหาวิทยาลัยที่เคยฝันว่าจะเข้าก็คะแนนสูงกันมาก&nb

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลย ปกติแล้วเราเป็นที่ชอบคิดมาก และแคร์ความรู้สึกคนอื่น เป็นคนขี้วิตกกังวล คิดตลอดเวลา ว่าที่ทำดีแล้วยัง หรือไม่ดี แต่นับจากที่มีเรื่องที่สามารถทำให้รู้สึกแย่หรือกระทบจิตใจ ความรู้ดิ

เขาคิดอะไรของเขาอยู่คะ ถ้าใครตามอ่านกระทู้เก่าๆ ก็จะรู้ว่าเขาทำเราเจ็บปวดอะไรไว้บ้าง เขาเล่นโทรศัพท์ได้ปกติ ในขณะที่เราร้องไห้อย่างปวดใจ เขาหัวเราะให้กับความรู้สึกของเรา แต่พอเราย้ายออกมา เราคิดถึงเขา

อาจจะพิมพ์งงๆ วนๆ ต้องขออภัยล่วงหน้านะคะ ถ้าเราต้องถอยออกมาจากความสัมพันธ์ ทั้งที่เราอยากไปต่อ มันทำให้เราคิดถึงเค้ามาก รู้ว่าทำยังไงเค้าก็ไม่กลับมา และเราก็ไม้ได้ไปตามตอแยเค้า แต่เราห้ามคว

คิดมากรับปีใหม่ กับคำพูดของหัวหน้า "ในสายตาของฉัน..เธอไม่เคยเป็นคนเก่งเลย" จะทำยังไงไม่ให้คำพูดนี้มันอยู่ในหัวของเราคะ มันบั่นทอนจิตใจมากๆ ตอนนี้กลายเป็นคนไม่กล้าออกความคิดเห็นใดๆ ในหน่วยงาน

*จขกท.เป็นเด็กอายุ 15 ปี เราเป็นคนรู้สึกคิดมาก และร้องไห้ง่ายมาก มีเรื่องบั่นทอนจิตใจ มันเริ่มสะสมอาการเศร้าขึ้นมาเรื่อยๆ ตั้งแต่ 4-5 ปีที่แล้วและเริ่มหนักขึ้นช่วงปีที่ 4 จนตอนนี้รู้สึกเศร้ามาก ตื่นน