มีใครเป็นเหมือนเรามั๊ยคะ เราเริ่มกลายเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึก ไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องต่างๆ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อาจจะซัก 2-3 ปีได้แล้วมั้งคะ

ตอนที่แม่เราหกล้มจนต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นเราอยู่ข้างนอก พอเราได้รับโทรศัพท์ เราก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้ตกใจหรือกังวลอะไร ไม่ได้รู้สึกว่าต้องรีบไปดูอาการ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะกังวลและกลุ้มใจมาก พอมานึกได้ว่าทำไมตัวเองถึงไม่ตกใจหรือกังวลใจอะไรเลย ก็รู้สึกผิดกับแม่ เพราะแม่รักเรามากๆ

ส่วนเรื่องอื่นๆ ที่น่ายินดี เราก็ไม่ได้รู้สึกยินดี แทบจะไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะออกมาจากความรู้สึกจริงๆเลย

แต่เรากลับจะร้องไห้ เสียใจ คิดมาก กับคำพูดคนอื่น แล้วพาลไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ ที่คนๆนั้นทำไว้กับเรา ทำให้เราบั่นทอนจิตใจอยู่เรื่อยไป แล้วเราก็ร้องไห้จนตาบวมนอนไม่หลับทุกที

มีใครเป็นแบบเรามั๊ยคะ และควรแก้ยังไงดี ควรพึ่งธรรมะหรือพบจิตแพทย์ดีคะ