ตามหัวข้อกระทู้เลย ใครจะว่าเพ้อก็ได้ เรื่องแบบนี้ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้จริงๆ

พยายามทำทุกอย่างแล้วที่จะทำให้ไม่คิดถึง ไม่ว่าจะเป็น ทำงานให้ยุ่ง แต่ในขณะที่ทำงานก็คิดถึง ตัวทำงาน มือทำงาน แต่จิตใจนี่คิดถึงมาก คิดถึงจนร้องไห้ออกมาได้
หาอะไรทำๆๆๆๆๆตลอดเวลา เช่นเดียวกัน ในขณะที่ทำก็ยังคงคิดถึง มือทำตัวทำสมองทำ แต่จิตใจกับสมองบางส่วนยังคงคิดถึง
อยู่กับเพื่อน แต่ก็คิดถึงตลอด ภายนอกหัวเราะกับเพื่อนอยู่ แต่ข้างในจิตใจคือเศร้าและคิดถึงมาก  พอหยุดหัวเราะ หน้าก็เศร้าทันที ฝืนยิ้มทุกๆวัน
สวดมนต์นั่งสมาธิ ก็สวดจนร้องไห้ นั่งสมาธิแล้วน้ำตาก็ไหล
อ่านหนังสือ อ่านได้แปปนึงก็เหม่อ คิดถึง น้ำตาไหล
ปลูกต้นไม้ ชอปปิ้ง แต่งบ้าน ฯลฯ ทำมาหมดแล้วจริงๆ  ที่เขาว่ากันว่าจะทำให้เราเลิกคิดมาก แต่ทุกอย่างที่ทำ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ไม่ใช่เหตุการณ์ที่พึ่งเกิด มันเกิดขึ้นได้2-3เดือนแล้ว ช่วงแรกทุกอย่างเหมือนจะดี เราอยู่ได้ ไม่ติดต่อ คิดถึงบ้างแต่ไม่มาก อยู่ได้สบายๆไม่ทรมาน
แต่มาช่วงนี้อาการเราหนักมาก คิดถึงมากขึ้นทุกๆวัน จนอดทนไม่ไหว ต้องพิมไปหาเขาว่า คิดถึงมาก
สิ่งที่ได้กลับมาคือความไม่สนใจจากเขา

เราเลิกอยากคิดถึงเขาให้ได้จริงๆ คิดถึงจนใจสั่น น้ำตาไหลตลอดเวลา จนรู้สึกว่ามันเจ็บที่ใจ
มีวิธีไหนบ้างมั้ย ที่จะทำให้เราไม่ต้องคิดถึงเขาอีก