คือเรามีปัญหาหลายอย่างมากจนไม่รู้ควรจะแก้อันไหนก่อนดีค่ะ ขออนุญาตอธิบายเป็นข้อๆนะคะ ถือว่าแชร์ประสบการณ์แล้วก็หาคำปรึกษาไปในตัวด้วยค่ะ
1) เราชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องค่ะ ไม่กล้าออกห้องเลยถ้ารู้ว่ามีคนอยู่ เราจะจังหวะที่ไม่มีคนอยู่บ้านแล้วค่อยออกไปหาอะไรทานเองค่ะ หรือถ้าจำเป็นจริงๆเราใช้เวลารวมความกล้านานมากก่อนจะเปิดประตูออกไป แต่ที่โรงเรียนเราไม่มีปัญหามากขนาดนั้นนะคะ เราจะอยู่แต่ในห้องเรียนตลอดไม่ลงไปร้านค้าหรืออะไรเลยค่ะถ้าไม่มีเพื่อนไปด้วย ไม่แน่ใจว่าเป็นโรคหรือเราแค่กังวลเกี่ยวกับอะไรซักอย่างถึงไม่ชอบเข้าสังคมหรือไม่กล้าพบปะผู้คน (เราอยู่แค่ม.1นะคะ)
2) เราค่อนข้างสับสนกับความคิดตัวเองค่ะ บางทีมันก็สับสนมากๆ ขอยกตัวอย่างง่ายๆเช่นจะกินข้าวหรือไม่กิน เสียงจะตีกันมั่วไปหมดค่ะ แบบว่าไม่หิวไม่อยากกินกับต้องกินเพราะไม่มีคนอยู่บ้านไม่งั้นจะหิวตอนที่เราไม่กล้าออกไปแต่บางทีก็คิดว่างั้นก็ไม่ต้องกิน แต่บางทีมันก็มีหลายเรื่องมากค่ะอันนี้แค่ยกตัวอย่าง เราไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรแต่มันรู้สึกไม่ดีมากเลยค่ะ เพราะบางทีเราก็คุมสติตัวเองไม่อยู่เลยอยากหาทางแก้ค่ะ +ที่เป็นคนคิดมากด้วย
3) เราเคยมีความคิดที่อยากตายมากๆค่ะ แต่เราไม่กล้าบอกแม่เพราะคงคิดว่าเราแค่เครียดหรือยังเด็กอยู่ ถึงจะลองปรึกษาไปแล้วแต่ก็ไม่กล้าไปหาหมออยู่ดีค่ะ เพราะเราจะจำอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้อยากตายไม่ค่อยได้เวลามีคนถามแต่พอดิ่งมากๆมันจะกลับมาเยอะมากจนเราไม่ไหวมากๆค่ะ หรือเราแค่ไม่อยากบอกคนอื่นเลยแกล้งจำไม่ได้รึเปล่าเราก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่บางทีเราก็พยายามให้เราไม่ดิ่งหรือคิดแบบนั้นอีก ช่วงนึงเราดีขึ้นแต่มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ
4) เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ แต่ก็ไม่ได้เกลียดใคร เรามีเพื่อนคนนึงเอาเปรียบเรามากๆค่ะ ยืมเงินซื้อขนม หรือขอ ของที่อยากได้ หรือจะสั่งของมาลงที่บ้าน เราก็พยายามไม่เสียเงินมากนะคะ บางทีเพื่อนก็ขอติดหนี้ไว้ก่อน เราเห็นเพื่อนของเราแทนว่าaละกันค่ะ เขามีเพื่อนเยอะมากๆนะคะ แต่เขาไม่มาอยู่คุยกับเราเลยนอกจากเรื่องเงิน(ก่อนหน้านั้นอยู่ด้วยกันบ่อยแต่เราโกรธaเรื่องเงินที่ขอยืมเราจนเขาตีตัวออกห่าง) จนตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยซักคนค่ะ มีแค่คนมาถามงานขอลอกงาน หรือคุยเล่นแค่แปปเดียว เราไม่ชอบเดินตามใครด้วยค่ะเลยอยู่คนเดียว เรื่องนี้เราควรทำยังไงดีคะหรือปล่อยไว้แบบนี้ก็ดีแล้ว
5) เรื่องเรียน ผลการเรียนเราไม่ได้แย่ค่ะ แต่ติดที่ว่าเราหมดไฟกับการเรียนมากๆและไม่เก่งกีฬา ร่างกายเราไม่ไหวกับเรื่องแบบนี้มากๆค่ะ แต่โรงเรียนที่เราเรียนไม่ได้อยู่ในตัวเมืองเราคงแค่ต้องเรียนให้จบม.3ไปก่อน เราเคยขอแม่ย้ายที่เรียนตอนม.2แล้วเพราะเรากลัวไม่ไหว แต่แม่ก็บอกว่าเรียนที่นั้นดีแล้วทนอีกหน่อยให้จบม.3แล้วไหนจะเรื่องโควิดอีกค่ะ เราเลยยอมฟังแม่เราขอกี่รอบแม่ก็ตอบเหมือนเดิม เราเข้าใจแม่นะคะแต่บางที่ก็เหมือนฝืนความรู้สึกตัวเองมากๆเลยค่ะ เราควรจะขอแม่ย้ายจริงๆ หรือยอมทนเพื่อแม่ดีคะ? ก่อนหน้านี้เราเรียนในเมืองไม่ไหวเลยดรอปเรียน
ตอนม.1ไปแล้ว1ครั้ง +เราเป็นไมเกรนด้วยค่ะ เราเลยจะพยายามให้จบม.3ไปก่อนแต่เราไม่มีที่พึ่งทางจิตใจเลยค่ะ
6) นิสัยเราค่อนข้างแปลกมากๆค่ะอย่างที่บอกว่าเราชอบเก็บตัว คิดมาก อยากตาย เราเคยกรีดข้อมือตั้งแต่ป.6ค่ะ แล้วเราก็หยุดไปพักนึงจนช่วงนี้เราเริ่มทำอีกครั้งค่ะ ถ้าถามว่าทำไปทำไมเราไม่รู้ค่ะแต่บางที่เรารู้สึกสบายใจแปลกๆค่ะ อีกอย่างที่เราทำร้ายตัวเองคือเรากินยาเกินขนาดค่ะ บางครั้งกิน10+ ช่วงแรกๆจะปวดหัวคลื่นไส้แต่พอหลังๆมานี้เราไม่มีอาการอะไรเลยค่ะไม่ว่าจะกินเยอะแค่ไหน อีกอย่างคือเราเป็นคนไม่ค่อยกินข้าวค่ะ กินวันละ1มื้อ เมื่อก่อนเป็นโรคกระเพาะบ่อยมากค่ะแต่ตั้งแต่ป.6 เราแทบไม่มีอาการอะไรแล้วค่ะ เราไม่มั่นใจว่าเราร่างกายปกติรึเปล่า ประจำเดือนก็ไม่มาเลยค่ะ ตอนนี้ก็ประมาณ4-5เดือนแล้ว ก่อนหน้านั้นเว้น1-2เดือนมาหรือนานกว่านั้น เราเลยคิดว่าเพราะเรายังเด็กเลยยังมาไม่ปกติ (มีครั้งแรกตอนปี62ค่ะ) เราคิดว่าเราคงไม่ๆด้เป็นโรคอะไรแต่อาการมันค่อนข้างชัดเลยและไม่อยากให้ใครรู้ด้วยค่ะ เราปรึกษากับใครไม่ได้เลย ขอแชร์กับคนที่ไม่รู้จักอย่างในนี้แทน เราสบายใจกว่าที่ตะบอกให้คนรู้จักฟังค่ะ.. ถึงแม้จะมีอีกหลายเรื่องแต่ตอนนี้เรานึกไม่ออกแล้วค่ะ เป็นไปได้อย่างได้คำปรึกษามากๆเลยค่ะ เราเหนื่อยกับการพยุงให้เราใช้ชีวิตแล้วค่ะ บางทีมันก็ไม่ไหวมากๆเลย
แชร์ประสบการณ์ ระบาย + หาคำปรึกษา
1) เราชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องค่ะ ไม่กล้าออกห้องเลยถ้ารู้ว่ามีคนอยู่ เราจะจังหวะที่ไม่มีคนอยู่บ้านแล้วค่อยออกไปหาอะไรทานเองค่ะ หรือถ้าจำเป็นจริงๆเราใช้เวลารวมความกล้านานมากก่อนจะเปิดประตูออกไป แต่ที่โรงเรียนเราไม่มีปัญหามากขนาดนั้นนะคะ เราจะอยู่แต่ในห้องเรียนตลอดไม่ลงไปร้านค้าหรืออะไรเลยค่ะถ้าไม่มีเพื่อนไปด้วย ไม่แน่ใจว่าเป็นโรคหรือเราแค่กังวลเกี่ยวกับอะไรซักอย่างถึงไม่ชอบเข้าสังคมหรือไม่กล้าพบปะผู้คน (เราอยู่แค่ม.1นะคะ)
2) เราค่อนข้างสับสนกับความคิดตัวเองค่ะ บางทีมันก็สับสนมากๆ ขอยกตัวอย่างง่ายๆเช่นจะกินข้าวหรือไม่กิน เสียงจะตีกันมั่วไปหมดค่ะ แบบว่าไม่หิวไม่อยากกินกับต้องกินเพราะไม่มีคนอยู่บ้านไม่งั้นจะหิวตอนที่เราไม่กล้าออกไปแต่บางทีก็คิดว่างั้นก็ไม่ต้องกิน แต่บางทีมันก็มีหลายเรื่องมากค่ะอันนี้แค่ยกตัวอย่าง เราไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรแต่มันรู้สึกไม่ดีมากเลยค่ะ เพราะบางทีเราก็คุมสติตัวเองไม่อยู่เลยอยากหาทางแก้ค่ะ +ที่เป็นคนคิดมากด้วย
3) เราเคยมีความคิดที่อยากตายมากๆค่ะ แต่เราไม่กล้าบอกแม่เพราะคงคิดว่าเราแค่เครียดหรือยังเด็กอยู่ ถึงจะลองปรึกษาไปแล้วแต่ก็ไม่กล้าไปหาหมออยู่ดีค่ะ เพราะเราจะจำอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้อยากตายไม่ค่อยได้เวลามีคนถามแต่พอดิ่งมากๆมันจะกลับมาเยอะมากจนเราไม่ไหวมากๆค่ะ หรือเราแค่ไม่อยากบอกคนอื่นเลยแกล้งจำไม่ได้รึเปล่าเราก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่บางทีเราก็พยายามให้เราไม่ดิ่งหรือคิดแบบนั้นอีก ช่วงนึงเราดีขึ้นแต่มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ
4) เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ แต่ก็ไม่ได้เกลียดใคร เรามีเพื่อนคนนึงเอาเปรียบเรามากๆค่ะ ยืมเงินซื้อขนม หรือขอ ของที่อยากได้ หรือจะสั่งของมาลงที่บ้าน เราก็พยายามไม่เสียเงินมากนะคะ บางทีเพื่อนก็ขอติดหนี้ไว้ก่อน เราเห็นเพื่อนของเราแทนว่าaละกันค่ะ เขามีเพื่อนเยอะมากๆนะคะ แต่เขาไม่มาอยู่คุยกับเราเลยนอกจากเรื่องเงิน(ก่อนหน้านั้นอยู่ด้วยกันบ่อยแต่เราโกรธaเรื่องเงินที่ขอยืมเราจนเขาตีตัวออกห่าง) จนตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยซักคนค่ะ มีแค่คนมาถามงานขอลอกงาน หรือคุยเล่นแค่แปปเดียว เราไม่ชอบเดินตามใครด้วยค่ะเลยอยู่คนเดียว เรื่องนี้เราควรทำยังไงดีคะหรือปล่อยไว้แบบนี้ก็ดีแล้ว
5) เรื่องเรียน ผลการเรียนเราไม่ได้แย่ค่ะ แต่ติดที่ว่าเราหมดไฟกับการเรียนมากๆและไม่เก่งกีฬา ร่างกายเราไม่ไหวกับเรื่องแบบนี้มากๆค่ะ แต่โรงเรียนที่เราเรียนไม่ได้อยู่ในตัวเมืองเราคงแค่ต้องเรียนให้จบม.3ไปก่อน เราเคยขอแม่ย้ายที่เรียนตอนม.2แล้วเพราะเรากลัวไม่ไหว แต่แม่ก็บอกว่าเรียนที่นั้นดีแล้วทนอีกหน่อยให้จบม.3แล้วไหนจะเรื่องโควิดอีกค่ะ เราเลยยอมฟังแม่เราขอกี่รอบแม่ก็ตอบเหมือนเดิม เราเข้าใจแม่นะคะแต่บางที่ก็เหมือนฝืนความรู้สึกตัวเองมากๆเลยค่ะ เราควรจะขอแม่ย้ายจริงๆ หรือยอมทนเพื่อแม่ดีคะ? ก่อนหน้านี้เราเรียนในเมืองไม่ไหวเลยดรอปเรียน
ตอนม.1ไปแล้ว1ครั้ง +เราเป็นไมเกรนด้วยค่ะ เราเลยจะพยายามให้จบม.3ไปก่อนแต่เราไม่มีที่พึ่งทางจิตใจเลยค่ะ
6) นิสัยเราค่อนข้างแปลกมากๆค่ะอย่างที่บอกว่าเราชอบเก็บตัว คิดมาก อยากตาย เราเคยกรีดข้อมือตั้งแต่ป.6ค่ะ แล้วเราก็หยุดไปพักนึงจนช่วงนี้เราเริ่มทำอีกครั้งค่ะ ถ้าถามว่าทำไปทำไมเราไม่รู้ค่ะแต่บางที่เรารู้สึกสบายใจแปลกๆค่ะ อีกอย่างที่เราทำร้ายตัวเองคือเรากินยาเกินขนาดค่ะ บางครั้งกิน10+ ช่วงแรกๆจะปวดหัวคลื่นไส้แต่พอหลังๆมานี้เราไม่มีอาการอะไรเลยค่ะไม่ว่าจะกินเยอะแค่ไหน อีกอย่างคือเราเป็นคนไม่ค่อยกินข้าวค่ะ กินวันละ1มื้อ เมื่อก่อนเป็นโรคกระเพาะบ่อยมากค่ะแต่ตั้งแต่ป.6 เราแทบไม่มีอาการอะไรแล้วค่ะ เราไม่มั่นใจว่าเราร่างกายปกติรึเปล่า ประจำเดือนก็ไม่มาเลยค่ะ ตอนนี้ก็ประมาณ4-5เดือนแล้ว ก่อนหน้านั้นเว้น1-2เดือนมาหรือนานกว่านั้น เราเลยคิดว่าเพราะเรายังเด็กเลยยังมาไม่ปกติ (มีครั้งแรกตอนปี62ค่ะ) เราคิดว่าเราคงไม่ๆด้เป็นโรคอะไรแต่อาการมันค่อนข้างชัดเลยและไม่อยากให้ใครรู้ด้วยค่ะ เราปรึกษากับใครไม่ได้เลย ขอแชร์กับคนที่ไม่รู้จักอย่างในนี้แทน เราสบายใจกว่าที่ตะบอกให้คนรู้จักฟังค่ะ.. ถึงแม้จะมีอีกหลายเรื่องแต่ตอนนี้เรานึกไม่ออกแล้วค่ะ เป็นไปได้อย่างได้คำปรึกษามากๆเลยค่ะ เราเหนื่อยกับการพยุงให้เราใช้ชีวิตแล้วค่ะ บางทีมันก็ไม่ไหวมากๆเลย