...เนื่องมาจากตอนเด้กๆที่พอจำความได้ก็โดนแม่ไล่ให้ไปตายบ้างล่ะ เห้นว่าเราเป้นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงมาตั้งแต่ทารก เลยส่งผลให้ร่างกายไม่แข็งแรงเท่าที่ควร ได้รับความรักจากแม่ไม่ดีเท่าที่ควร เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าแม่รักเรากับพี่สาวต่างพ่อไม่เท่ากันตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วน่ะสิ มันเลยสะสมนานขึ้นจนเป็นปมที่ติดอยู่ในใจเราตลอดมา พอโตขึ้นอายุประมาณ20กว่าเลยกลายเป้นเด้กเก้บกดที่เวลามีปัญหาอะไรก็จะต้องโทษแต่ตัวเอง แอบร้องไห้อยู่คนเดียว จนมีอยู่วันนึงเราร้องไห้ไม่หยุด ไม่สามารถควบคุมได้ ยอมรับว่าเคยคิดฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองจะได้ไม่ต้องเป้นภาระพ่อกับแม่อีกต่อไป แต่เราก็ได้แค่คิดตามอารมณ์โมโห ไม่ได้จะทำอะไรแบบนี้จริงๆ นับวันยิ่งเราโตขึ้นลุงป้าน้าอายิ่งแสดงอาการเกลียดเรา  ไม่ชอบเรา พูดจาดูถูกเหยียดหยามว่า คนอย่างเราจะเอาตัวไม่รอด จะต้องโดนผู้ชายหลอกและท้องไม่มีพ่อ ทั้งที่เราไม่เคยมีท่าทีวี่แววว่าจะเป็นแบบนั้นเลย ในเมื่อลุงป้าน้าอาคนไหนเกลียดเรามาก ทั้งที่ตัวเราเองไม่ได้ไปทำอะไรให้ เราก็จะขอต่างคนต่างอยู่  ยังไงคนที่เลี้ยงเรามาก็คือ แม่เพียงคนเดียว ด้วยความที่เวลาเรามีปัญหาพ่อแม่ก็ไม่ค่อยเข้าใจและรับฟังเราอยู่แล้ว เราเลยทำได้แต่เก้บมันไว้ในใจ วันไหนไม่ไหวค่อยระเบิดออกมา...
....จนมาวันนึงเราคิดได้ว่าคนที่จะช่วยเราได้คือ การไปพบจิตแพทย์เพื่อได้รับการรักษาโดยเร้ว เพราะเราไม่ไหวกับสิ่งที่เราเป้นอยู่ ณ ขณะนั้น จากนั้นเราก็ได้ทานยารักษาเรื่อยมาอย่างสม่ำเสมอ อาการของโรคเลยค่อนข้างคงที่  โดยปกติแล้วเราจะเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้ม แจ่มใส อัธยาศัยดี แต่ใครจะรู้ล่ะค่ะว่าในใจเรามันทั้งรู้สึกเศร้าและย่ำแย่ขนาดไหน อาจเป้นเพราะเราเป้นที่ห่วงความรู้สึกคนรักและครอบครัวมากกว่าตัวเอง เลยไม่กล้าแสดงออกเท่าที่ควร
ตอนนี้เรากลายเป้นโรคซึมเศร้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอมารู้ตัวอีกทีหมอก็ได้จ่ายยารักษาภาวะซึมเศร้ามาให้ทานแล้ว บวกกับตอนนี้ได้อยู่กับแฟน คนที่เขารับในสิ่งที่เราเป้นได้ทุกอย่างและดูแลเอาใจใส่เราเป้นอย่างดีเลยค่ะ....