พ่อกับแม่เราท้องเราตอนช่วง ม.ปลายค่ะ ซึ่งพ่อแม่ของแม่เราบอกให้เอาเราออก แต่แม่เราก็ไม่ได้เอาเราออกนะคะ พอเราเกิดมา เราก็ถูกเลี้ยงโดยคุณย่าคือแม่ของพ่อเราค่ะ พ่อเราเริ่มทำงานซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้เราใส่แม่เราก็เช่นกันค่ะ พอเราเริ่มโตเราก็พึ่งมารู้ว่าพ่อเราติดยาแล้วก็ขายยาด้วยค่ะ คุณปู่คือพ่อพ่อของพ่อเราก็เป็นเหมือนพ่อเราด้วย ตอนนั้นเราเด็กมากๆ เราเห็นคนแปลกหน้ามาบ้านเราตลอดเพื่อมาซื้อยา แต่เราก็ไม่ได้คิดว่าเป็นยาเสพติด พ่อเราเริ่มติดหนักขึ้นใช้แม่เราไปยืมเงินคนอื่นมาให้พ่อเราไปซื้อยาซึ่งแม่เราก็ทำให้หลายรอบมากๆจนแม่เราไม่ไหวเลยพาเราไปอยู่บ้านของแม่ พอพ่อเรารู้พ่อเราก็ดักตบแม่เรากลางรถโรงงานค่ะ พอเรารู้ความรู้สึกเราตอนนั้นมันแค่รู้สึกว่าเราเสียใจมากๆ พอพ่อกับแม่เขาด กันเราก็ย้ายกับไปอยู่กับพ่อเหมือนเดิม พ่อทำแบบนี้หลายรอบมากๆแม่เราก็พาเราหนีพ่อทุกรอบ พ่อเราไม่เคยดุด่าเราเลย ตามใจเราตลอด เค้าพาเราไปขายยาแล้วบบอกกับเราว่าอย่าไปบอกใครจะพาไปซื้อของเล่นอีก พอเราโตขึ้นพ่อเราก็เริ่มทะเลาะกับคนในบ้าน เอาปืนมาขู่ย่าเราว่าถ้าไม่ให้เงินจะฆ่ า ทั้งที่เราเองก็อยู่ตรงนั้นด้วย ทะเลาะกับปู่เรา กับคนข้างบ้าน แม้กระทั่งกับคนในโรงเรียนของเรา ความรู้สึกเราตอนนั้นเราไม่โอเคสุดๆเราเสียใจ พอโตขึ้นอีกนิด พ่อเราถึงจะติดยาแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยดุด่าว่าเราเลย จนพ่อเราเริ่มเลิกยาอะไรมันก็ดีขึ้นมากๆ แต่กับเราที่ดิ่งขึ้นทุกวันเลยค่ะ เราร้องไห้ทุกคืนพอกลางคืนเราได้อยู่คนเดียวเราก็ร้องไห้ออกมาแล้วนึกถึงเรื่องเก่าๆเราคิดสั้นอยู่ตลอด จนมาตอนนี้ปู่ของเราติดยาหนักมากขอเงินย่าเราตลอดแต่ย่าเราไม่มีปู่ก็จะทำร้ายร่างกายย่าเราจนมาวันนึงเราไม่ไหวเราเลยกรี๊ดออกมากลางบ้านเลยค่ะ บรรยากาศตอนนั้นการทะเลาะกันมันเงียบเลยค่ะ เรากรี๊ดแล้วร้องไห้ไปด้วย กรี๊ดดังมากเลยค่ะ เราคิดว่าเราจะได้คำปลอบแต่ปู่เราบอกว่า อย่ามายุ่งหน่อยเลย คนในบ้านก็พากันเดินหนีเรา จนเราเหนื่อยจนอยาก จะ หายไปจากโลกนี้จริงๆ ดราคิดจะทำแบบนั้นมาหลายครั้งมากๆแต่เราก็ทำไม่สำเร็จเลยค่ะ เราเริ่มกลัวทุกอย่างเรากลัวการอยู่ในที่คนเยอะๆเรากลัวทร่จะเข้าสังคมเราอายเราไม่อยากเจอหน้าใครเลยค่ะ เราดิ่งมากๆเราเป็นคนที่ที่บ้านไม่เวพาไปเที่ยวเลยค่ะ เพื่อนเราได้ไปเที่ยวกับครอบครัวตลอด แต่เราไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากอยู่บ้านค่ะ จนตอนนี้ปู่เราก็ยังไม่เลิกติดยา เราก็อาการแย่มากขึ้นทุกที เราเกลียดปู่เราผิดไหมคะ