ซินเดอเรลล่า ล่ารัก
ล. วิลิศมาหรา
ฉันชื่อเอลล่า พ่อบอกว่าเป็นอีกชื่อของซินเดอเรลล่า หญิงสาวแสนสวยผู้โชคดีในนิทานปรัมปรา ฉันชอบชื่อนี้และรู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตเหมือนหล่อนเข้าไปทุกที โดยเฉพาะเมื่อแม่ตายไปและพ่อแต่งงานใหม่กับแม่หม้ายสาวพราวเสน่ห์ มีลูกติดหนึ่งคนอย่างติวาห์ เสียแต่ว่าฉันไม่ใช่สาวน้อยเรียบร้อยอ่อนแอแบบนั้น ฉันเข้มแข็งเอาแต่ใจและดื้อ จนโดนพ่อสั่งกักบริเวณหลายครั้งต่างหาก
ในบ้านหลังใหญ่อันหรูหรา อุดมไปด้วยเครื่องประดับตบแต่งราคาแพง ตามแบบฉบับบ้านคนรวยของนครทาลัม ฉันกำลังรอต้อนรับแม่เลี้ยงคนใหม่และริอันนาลูกสาวของหล่อนพร้อมกันกับพ่อ
“ลูกรัก พ่อเข้าใจดีว่าลูกคิดยังไงกับเรื่องนี้ แต่พ่ออยากจะขอร้องลูก ติวาห์กับ ริอันนา พวกเธอเป็นคนดีพ่อรับรองได้ พ่อไม่ขออะไรกับลูกมากมายนัก...เพียงอยากขอให้ลูกต้อนรับสองคนนั้นดี ๆ ก็แค่จับมือทักทาย...และยิ้ม ลูกของพ่อจะทำได้ไหม”
เสียงทุ้มนุ่มของคุณพ่อผู้น่ารัก...อย่างน้อย ๆ ก็ก่อนที่ท่านจะหันไปคว้าเอายายแม่หม้ายผัวตายคนนั้นมาทำเมีย เอ่ยขึ้นด้วยท่วงทำนองอ้อนวอน ท่านถึงกับลงทุนคุกเข่าลงข้างหนึ่งบนพื้น เอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ ก็คงกลัวฉันออกฤทธิ์เสียตั้งแต่วันแรกที่พบพวกหล่อนนั่นแหละ
“แน่นอนสิคะคุณพ่อ” ฉันเชิดหน้าขึ้นตอบ มือปัดชุดกระโปรงตัวใหม่ที่สวมอยู่ ก่อนยกขึ้นแตะปอยผมสีบลอนด์ยาวสลวย ที่วันนี้เซ็ตหยิกเป็นลอนเอาไว้อย่างดี
“ไม่เห็นหรือคะว่าวันนี้ หนูถึงกับใส่ชุดใหม่มารอต้อนรับคุณผู้หญิงคนใหม่ของพ่อด้วย”
ตอบเสียงขึ้นจมูก ทำหน้าจริงจังให้สมบูรณ์แบบ คนฟังพยักหน้าแต่สายตาดูไม่ใคร่เชื่อถือมากนัก แน่ละ เพราะท่านรู้จักลูกสาวคนนี้ของท่านดีน่ะซี ฉันร้ายจะตาย...แต่ร้ายเฉพาะกับคนที่ร้ายกับฉันเท่านั้นเองนะ
“พ่อขอบใจลูกมาก เจ้าหญิงน้อย ๆ ของพ่อ”
พ่อยิ้มออก ริ้วรอยแห่งวัยกระจายเต็มใบหน้าชราของท่าน อืม...พ่อแก่ลงมาก ท่านคงเหงาและต้องการคนดูแลเอาใจใส่ ซึ่งฉันก็เข้าใจได้ เพราะเรื่องแบบนี้ใคร ๆ เขาก็ทำกัน ถึงแม้นิสัยตัวเองจะไม่ใช่นางเอก แต่ก็ไม่ได้ร้ายถึงขนาดตัวอิจฉา ที่เที่ยวไปขัดขวางความสุขคนอื่นเขาไปทั่ว ฟาดงวงฟาดงาใส่
เพราะอันที่จริงฉันก็ไม่ได้หวงพ่อขนาดไม่ยอมให้แต่งงานใหม่หรอก เพียงแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยชอบใจลูกสาวของแม่คนใหม่ต่างหาก...ริอันนา แม่สาวผมแดง ตาสีเขียวใสเหมือนหยก ดาวดวงเด่นของโรงเรียนมัธยมฯที่ฉันเรียนอยู่ หล่อนเป็นคู่แข่งคนสำคัญในชั้น ทั้งเรื่องความสวยและผลการเรียนอันเป็นเลิศ ไหนจะเรื่องที่หล่อนพยายามช่วงชิงความสนใจของไบรอันไปจากฉันอีกล่ะ ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าไบรอันกับฉันชอบกัน
แต่จะว่าไปมันก็น่าอยู่หรอก ไบรอันหนุ่มหล่อผมทอง ตาสีเขียวอมน้ำเงิน สูงสง่าคมเข้มราวเจ้าชายในเทพนิยาย ที่สาว ๆ พากันสนใจใฝ่หา ลูกชายอัครมหาเศรษฐีแห่งทาลัม พ่อของเขารวยกว่า และยิ่งใหญ่กว่าพ่อของฉันหลายเท่า เขาเป็นทั้งนักกีฬาเบสบอล นักเรียนเหรียญทองสามปีซ้อน นักร้องนักดนตรีประจำวงของโรงเรียน ที่มีสาว ๆ ตามกรี๊ดมากที่สุด จึงไม่น่าแปลกใจที่ริอันนาจะโปรยเสน่ห์ของเธอแข่งกับสาว ๆ ทุกคน รวมทั้งฉันด้วย แต่ไบรอันมีท่าทีสนใจฉันมากกว่า เขาชอบผมสีบลอนด์สว่างกับตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเลของฉัน แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาบอกว่าชอบความจริงใจ ความเป็นตัวของตัวเองอย่างที่ฉันเป็นมากที่สุด
“มากันแล้ว”
คุณพ่ออุทาน นัยน์ตาเปล่งประกายวาววาม เมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูบ้าน รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปรอรับภรรยาคนใหม่ถึงหน้าประตู ฉันลุกตามไป ได้เห็นพวกเธอแม่ลูกเดินตามคนรับใช้ที่หอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเดินตรงมาหา
ติวาห์เป็นผู้หญิงร่างอวบ แต่ยังมีส่วนเว้าส่วนโค้งอันดึงดูดสายตา ผมและตาเป็นสีเดียวกันกับลูกสาวของหล่อน พอพบหน้ากันเข้าจริง ๆ ฉันกลับรู้สึกเป็นมิตรกับผู้หญิงคนนี้ ใบหน้าสวยอิ่มเต็มของแม่หม้ายสาวใหญ่ดูเป็นคนใจดีมีเมตตา มิน่าล่ะ พ่อถึงได้ตกหลุมรักหล่อนจนยอมเอามาเป็นภรรยา แต่ลูกสาวของหล่อนนี่สิ...ที่พอสบตากับฉัน ริอันนาก็แสร้งทำหน้าเฉย ราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
...นังบ้า ทุเรศ ไร้มารยาทที่สุด...
“ติวาห์ดีใจมากที่ได้พบลูก เธอสัญญาว่าจะดูแลครอบครัวเรา ลูกเองก็ดีใจเหมือนกันใช่ไหมจ๊ะ ที่บ้านเราจะมีคุณนายประจำบ้านเสียที” พ่อแนะนำหล่อน สายตาบอกถึงความชื่นชมในตัวภรรยาคนใหม่ พูดเองเออเองเสร็จสรรพไม่ทันให้ฉันได้เปิดปากพูดสักคำ
“อรุณสวัสดิ์จ้ะเอลล่า หนูสวยงามสดชื่นเหมือนดอกกุหลาบแรกแย้มสมชื่อจริง ๆ”
เสียงหวานไพเราะทักทาย สายตาชื่นชมจริงใจ เธอคงเห็นฉันเป็นสาวน้อยตาโต สวยหวานน่ารักเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ไปอีกคนแล้ว ฉันจับมือกับเธอพลางคลี่ยิ้มให้
“ส่วนนี่คือริอันนา” พ่อหันมาผายมือไปทางลูกติดของติวาห์ ฉันเห็นริอันนาทำเป็นพึมพำสวัสดี แล้วยิ้มติดมุมปากนิด ๆ อย่างเสียไม่ได้
“ริอันนาอายุเท่ากันกับลูก” พ่อชักนำ
“เรารู้จักกันค่ะ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกันด้วย” เหลือบตามองหน้าหล่อนแล้วบอกพ่อเสียเอง รู้สึกหมั่นไส้คนจองหองเสียจนอดไม่ได้ที่จะเหลือกตาใส่
“ดีใจที่ได้มาเจอเธอ เอลล่า” เห็นอย่างนั้นหล่อนถึงค่อยยื่นมือมาทักทาย
“เช่นกัน...” ฉันจับมือเขย่าพอเป็นพิธี พ่อทำหน้าแปลกใจต่อท่าทีของเราสองคน แต่ก็ไม่พูดว่าอะไร ท่านดูเหมือนจะพอใจแล้วกับท่าทีของฉันที่มีต่อสองแม่ลูก
...หนูทำตามที่ขอแล้วนะคุณพ่อ...
ต่อไปพ่อจะมาว่าอะไรกันไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉันได้ทำหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดีอย่างเต็มกำลังแล้วนี่
(มีต่อ)
ซิลเดอเรลล่า...ล่ารัก
ล. วิลิศมาหรา
ฉันชื่อเอลล่า พ่อบอกว่าเป็นอีกชื่อของซินเดอเรลล่า หญิงสาวแสนสวยผู้โชคดีในนิทานปรัมปรา ฉันชอบชื่อนี้และรู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตเหมือนหล่อนเข้าไปทุกที โดยเฉพาะเมื่อแม่ตายไปและพ่อแต่งงานใหม่กับแม่หม้ายสาวพราวเสน่ห์ มีลูกติดหนึ่งคนอย่างติวาห์ เสียแต่ว่าฉันไม่ใช่สาวน้อยเรียบร้อยอ่อนแอแบบนั้น ฉันเข้มแข็งเอาแต่ใจและดื้อ จนโดนพ่อสั่งกักบริเวณหลายครั้งต่างหาก
ในบ้านหลังใหญ่อันหรูหรา อุดมไปด้วยเครื่องประดับตบแต่งราคาแพง ตามแบบฉบับบ้านคนรวยของนครทาลัม ฉันกำลังรอต้อนรับแม่เลี้ยงคนใหม่และริอันนาลูกสาวของหล่อนพร้อมกันกับพ่อ
“ลูกรัก พ่อเข้าใจดีว่าลูกคิดยังไงกับเรื่องนี้ แต่พ่ออยากจะขอร้องลูก ติวาห์กับ ริอันนา พวกเธอเป็นคนดีพ่อรับรองได้ พ่อไม่ขออะไรกับลูกมากมายนัก...เพียงอยากขอให้ลูกต้อนรับสองคนนั้นดี ๆ ก็แค่จับมือทักทาย...และยิ้ม ลูกของพ่อจะทำได้ไหม”
เสียงทุ้มนุ่มของคุณพ่อผู้น่ารัก...อย่างน้อย ๆ ก็ก่อนที่ท่านจะหันไปคว้าเอายายแม่หม้ายผัวตายคนนั้นมาทำเมีย เอ่ยขึ้นด้วยท่วงทำนองอ้อนวอน ท่านถึงกับลงทุนคุกเข่าลงข้างหนึ่งบนพื้น เอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ ก็คงกลัวฉันออกฤทธิ์เสียตั้งแต่วันแรกที่พบพวกหล่อนนั่นแหละ
“แน่นอนสิคะคุณพ่อ” ฉันเชิดหน้าขึ้นตอบ มือปัดชุดกระโปรงตัวใหม่ที่สวมอยู่ ก่อนยกขึ้นแตะปอยผมสีบลอนด์ยาวสลวย ที่วันนี้เซ็ตหยิกเป็นลอนเอาไว้อย่างดี
“ไม่เห็นหรือคะว่าวันนี้ หนูถึงกับใส่ชุดใหม่มารอต้อนรับคุณผู้หญิงคนใหม่ของพ่อด้วย”
ตอบเสียงขึ้นจมูก ทำหน้าจริงจังให้สมบูรณ์แบบ คนฟังพยักหน้าแต่สายตาดูไม่ใคร่เชื่อถือมากนัก แน่ละ เพราะท่านรู้จักลูกสาวคนนี้ของท่านดีน่ะซี ฉันร้ายจะตาย...แต่ร้ายเฉพาะกับคนที่ร้ายกับฉันเท่านั้นเองนะ
“พ่อขอบใจลูกมาก เจ้าหญิงน้อย ๆ ของพ่อ”
พ่อยิ้มออก ริ้วรอยแห่งวัยกระจายเต็มใบหน้าชราของท่าน อืม...พ่อแก่ลงมาก ท่านคงเหงาและต้องการคนดูแลเอาใจใส่ ซึ่งฉันก็เข้าใจได้ เพราะเรื่องแบบนี้ใคร ๆ เขาก็ทำกัน ถึงแม้นิสัยตัวเองจะไม่ใช่นางเอก แต่ก็ไม่ได้ร้ายถึงขนาดตัวอิจฉา ที่เที่ยวไปขัดขวางความสุขคนอื่นเขาไปทั่ว ฟาดงวงฟาดงาใส่
เพราะอันที่จริงฉันก็ไม่ได้หวงพ่อขนาดไม่ยอมให้แต่งงานใหม่หรอก เพียงแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยชอบใจลูกสาวของแม่คนใหม่ต่างหาก...ริอันนา แม่สาวผมแดง ตาสีเขียวใสเหมือนหยก ดาวดวงเด่นของโรงเรียนมัธยมฯที่ฉันเรียนอยู่ หล่อนเป็นคู่แข่งคนสำคัญในชั้น ทั้งเรื่องความสวยและผลการเรียนอันเป็นเลิศ ไหนจะเรื่องที่หล่อนพยายามช่วงชิงความสนใจของไบรอันไปจากฉันอีกล่ะ ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าไบรอันกับฉันชอบกัน
แต่จะว่าไปมันก็น่าอยู่หรอก ไบรอันหนุ่มหล่อผมทอง ตาสีเขียวอมน้ำเงิน สูงสง่าคมเข้มราวเจ้าชายในเทพนิยาย ที่สาว ๆ พากันสนใจใฝ่หา ลูกชายอัครมหาเศรษฐีแห่งทาลัม พ่อของเขารวยกว่า และยิ่งใหญ่กว่าพ่อของฉันหลายเท่า เขาเป็นทั้งนักกีฬาเบสบอล นักเรียนเหรียญทองสามปีซ้อน นักร้องนักดนตรีประจำวงของโรงเรียน ที่มีสาว ๆ ตามกรี๊ดมากที่สุด จึงไม่น่าแปลกใจที่ริอันนาจะโปรยเสน่ห์ของเธอแข่งกับสาว ๆ ทุกคน รวมทั้งฉันด้วย แต่ไบรอันมีท่าทีสนใจฉันมากกว่า เขาชอบผมสีบลอนด์สว่างกับตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเลของฉัน แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาบอกว่าชอบความจริงใจ ความเป็นตัวของตัวเองอย่างที่ฉันเป็นมากที่สุด
“มากันแล้ว”
คุณพ่ออุทาน นัยน์ตาเปล่งประกายวาววาม เมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูบ้าน รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปรอรับภรรยาคนใหม่ถึงหน้าประตู ฉันลุกตามไป ได้เห็นพวกเธอแม่ลูกเดินตามคนรับใช้ที่หอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเดินตรงมาหา
ติวาห์เป็นผู้หญิงร่างอวบ แต่ยังมีส่วนเว้าส่วนโค้งอันดึงดูดสายตา ผมและตาเป็นสีเดียวกันกับลูกสาวของหล่อน พอพบหน้ากันเข้าจริง ๆ ฉันกลับรู้สึกเป็นมิตรกับผู้หญิงคนนี้ ใบหน้าสวยอิ่มเต็มของแม่หม้ายสาวใหญ่ดูเป็นคนใจดีมีเมตตา มิน่าล่ะ พ่อถึงได้ตกหลุมรักหล่อนจนยอมเอามาเป็นภรรยา แต่ลูกสาวของหล่อนนี่สิ...ที่พอสบตากับฉัน ริอันนาก็แสร้งทำหน้าเฉย ราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
...นังบ้า ทุเรศ ไร้มารยาทที่สุด...
“ติวาห์ดีใจมากที่ได้พบลูก เธอสัญญาว่าจะดูแลครอบครัวเรา ลูกเองก็ดีใจเหมือนกันใช่ไหมจ๊ะ ที่บ้านเราจะมีคุณนายประจำบ้านเสียที” พ่อแนะนำหล่อน สายตาบอกถึงความชื่นชมในตัวภรรยาคนใหม่ พูดเองเออเองเสร็จสรรพไม่ทันให้ฉันได้เปิดปากพูดสักคำ
“อรุณสวัสดิ์จ้ะเอลล่า หนูสวยงามสดชื่นเหมือนดอกกุหลาบแรกแย้มสมชื่อจริง ๆ”
เสียงหวานไพเราะทักทาย สายตาชื่นชมจริงใจ เธอคงเห็นฉันเป็นสาวน้อยตาโต สวยหวานน่ารักเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ไปอีกคนแล้ว ฉันจับมือกับเธอพลางคลี่ยิ้มให้
“ส่วนนี่คือริอันนา” พ่อหันมาผายมือไปทางลูกติดของติวาห์ ฉันเห็นริอันนาทำเป็นพึมพำสวัสดี แล้วยิ้มติดมุมปากนิด ๆ อย่างเสียไม่ได้
“ริอันนาอายุเท่ากันกับลูก” พ่อชักนำ
“เรารู้จักกันค่ะ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกันด้วย” เหลือบตามองหน้าหล่อนแล้วบอกพ่อเสียเอง รู้สึกหมั่นไส้คนจองหองเสียจนอดไม่ได้ที่จะเหลือกตาใส่
“ดีใจที่ได้มาเจอเธอ เอลล่า” เห็นอย่างนั้นหล่อนถึงค่อยยื่นมือมาทักทาย
“เช่นกัน...” ฉันจับมือเขย่าพอเป็นพิธี พ่อทำหน้าแปลกใจต่อท่าทีของเราสองคน แต่ก็ไม่พูดว่าอะไร ท่านดูเหมือนจะพอใจแล้วกับท่าทีของฉันที่มีต่อสองแม่ลูก
...หนูทำตามที่ขอแล้วนะคุณพ่อ...
ต่อไปพ่อจะมาว่าอะไรกันไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉันได้ทำหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดีอย่างเต็มกำลังแล้วนี่
(มีต่อ)