ในที่สุดเอมิลี่ก็ได้เจอจีน

แวบแรกที่เห็น เธอมีความรู้สึกว่าหญิงสาวร่างเพรียวระหง ผมดำเหยียดตรงยาวถึงกลางหลัง รูปหน้าคมคายและมีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคนนี้ช่างดูงามสง่าราวกับนางพญา หล่อนนั่งหน้าเชิดอยู่ที่เก้าอี้กินข้าว นิ้วคีบมวนบุหรี่ที่จุดสูบแล้วเหลืออยู่ครึ่งมวนไว้หมิ่น ๆ

“สายัณห์สวัสดิ์จ้ะที่รัก วันนี้เธอดูดีขึ้นนี่ ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” 

หล่อนทักทายยิ้ม ๆ และตั้งคำถามเอากับคนที่ถูกมาร์ธาประคองเข้ามานั่งเก้าอี้ประจันหน้ากันกับหล่อน มีโต๊ะอาหารวางของน่ากินหลายอย่างคั่นกลาง ทั้งเนื้ออบ สลัดและพาสต้า สังเกตเห็นแก้วใบเขื่องบรรจุของเหลวชนิดหนึ่งค่อนใบวางอยู่ใกล้กันกับตะกร้าใส่ผลไม้สุดขอบโต๊ะ

...ยาจะทำให้ความจำเสื่อมและแข้งขาอ่อนแรง อาหารกับเครื่องดื่มล้วนผสมยานี้ทั้งนั้น....

นึกถึงคำพูดของคนช่วยประคองมา ที่เมื่อช่วยเธอให้นั่งลงเรียบร้อยแล้ว หล่อนก็นั่งบนเก้าอี้ข้างเธอบ้าง มาร์ธาดูสงบปากคำลงและมีท่าทีที่สำรวมขึ้นมาก มื้อค่ำนี้ต่อหน้าของจีน เธอกับมาร์ธาวางแผนกันไว้ว่า ตัวเองจะต้องหาทางดื่มกินให้น้อยที่สุด เอมิลี่ยอมรับว่าเชื่อใจหญิงชรามากกว่าหญิงสาวหน้าตาดีผู้เพิ่งได้เห็นหน้ากันครั้งแรก

เหลือบมองคนนั่งเคียงข้างชั่วแวบ ใบหน้าและสายตาของมาร์ธาเรียบเฉยเป็นปกติ หล่อนคงคุ้นชินกับการเสแสร้งแกล้งแสดงออกแบบนี้มานานแล้ว เพราะได้ยินหล่อนพูดกับผู้ชายสองคนนั่นว่าอยู่ที่นี่มาเป็นสิบปี และไม่ได้คิดจะหนีไปไหน ซึ่งมันคงหมายถึงหล่อนต้องแกล้งแสดงความจงรักภักดีต่อผู้หญิงชื่อจีนคนนี้มาโดยตลอดด้วยสินะ

“หวัด...หวัดดี ฉันยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย ขอบใจเธอมาก...ที่ช่วยเหลือ” 

(มีต่อ)