ผมเสียคุณแม่ไปเมื่อวันที่ 12 ตุลาคม 2564 ที่ผ่านมาครับ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาสำหรับผมคือช่วงเวลาที่หนักมากกว่าผมจะผ่านไปได้แต่ละวัน
ทุกวันนี้พยายามหาเหตุผลเพื่อให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตให้เป็นปกติที่ที่สุดอย่างที่ควรจะเป็นโดยที่ไม่มีแม่ แต่ก็ทำไม่ได้ครับ
เหมือนเวลายิ่งผ่านไปสภาพจิตใจผมก็จะยิ่งแย่ลง (เคยมีช่วงที่ดิ่งมากๆหลายครั้ง) ทุกวันนี้อยู่ดีๆแค่นึกถึงแม่ก็ร้องไห้ ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่
ถ้านึกถึงแม่ขึ้นมาผมจะหยุดวางกิจกรรมที่ทำอยู่ทันที เพราะมันไม่สามารถทำอะไรต่อได้ ในหัวมีแต่เรื่องแม่เกือบตลอดเวลา
เมื่อเช้าผมลองเดินไปในทุ่งนาเหมือนที่แม่เคยชอบทำตอนแม่ยังอยู่ ผมร้องไห้แบบหลุดไปเลยครับเหมือนเด็ก ไปตรงไหนก็มีแต่ภาพของแม่ ในทุกที่ของบ้าน ตู้เสื้อผ้ายังมีกลิ่นของแม่ ของใช้ของแม่ทุกอย่างผมยังไว้ที่เดิม คอยปัดฝุ่น ทำให้เหมือนแม่ยังอยู่
ทำไมความคิดถึงมันถึงทำให้เราเหมือนตายทั้งเป็นได้ขนาดนี้ครับ คิดถึงแม่เหมือนใจจะขาดเลยครับ