ยามฝนรินดินอุ้มแสนชุ่มฉ่ำ ห้วงธารน้ำเอ่อท้นล้นฝั่งสอง พฤกษาดื่นชื่นหยาดสาดละออง ดั่งรักปองครองสมรื่นรมย์ใจ ครั้นเหมันต์ฝันหวานวิมานแก้ว น้ำค้างแวววาวรับอรุณใส หญ้ายอดอ่อนร่อนพริ้วปลิวลมไกว ปานท่องในส

ร้องไห้กับเดือน   มองเดือนเหมือนส่งให้ ใจคิดถึงที่รักปักจิต   ห่วงน้องหนุ่มนาคร่ำครวญพิศ  ปั่นป่วน พอห่างไกลใจจ้อง   ซึ่งเฝ้ารอคอย ไกลกันลืม