สวัสดีครับทุกท่าน คือบางครั้งที่ผมปฏิบัติภาวนาเนี่ย ผมจะค้นพบตัวเองในรูปแบบต่างๆ ทั้งเป็นตัวตนที่มีความโกรธ มีความเศร้า มีความรู้สึกสนุก ซึ่งตัวตนเหล่านี้มันมีเยอะมากๆเลยครับ เหมือนกับว่าตัวตนเหล่านี้พยายามที่จะออกมา จนจิตมันเริ่มเหนื่อยมั้งครับ อารมณ์ประมาณว่าแบบควบคุมตัวเองไม่ได้ก็ไม่เชิงควบคุมไม่ได้ก็ไม่ใช่ คือมันเหมือนตัวตนที่ผมเป็นต่างๆมันพยายามจะออกมา แล้วใจก็เป็นคนดู จนมันเกิดสภาวะหนึ่งขึ้นมาครับ เหมือนกับว่าใจมันเหนื่อยที่ต้องแบกรับตัวตนในรูปแบบต่างๆ จนมันคลาย แล้วช่วงเวลานั้นคือมันนิ่งมาก เหมือนมันวางจากทุกอย่างบนโลกใบนี้ จนกว่าจะทำความรู้สึกตัวได้อีกที ก็เหมือนกับว่าช่วงเวลานั้นมันเกิดสภาวะที่ไร้การปรุงแต่งต่างๆครับ จึงอยากทราบว่าสภาวะวิสังขารของนิพพาน ใช่แบบนี้หรือเปล่าครับผม ขอบคุณทุกความเห็นล่วงหน้าด้วยครับ