คือผมพึ่งจะลองเขียนนิยาย แต่คนเข้าอ่านกับคนเม้นน้อยมาก ผมอยากจะรู้ว่าผมพลาดตรงไหน ผมทำอะไรไม่ดีพอ ผมอยากพัฒนาตัวเองไปให้มากกว่านี้ ผมเลยิยากให้ทุกคนช่วยวิจารณ์หน่อยครับ จะด่าแรงๆ มาเลยก็ได้ แค่ขอช่วยบอกจุดที่ยังพลาดของผมให้หน่อย

นี่คือตัวอย่างตอนที่ 1 ครับ

           
           
           
           "นี่เราทำเรื่องแบบนี้มากี่ครั้งกันนะ"
           เด็กชายพูดกับตัวเองบนสะพานสูงหลายสิบเมตร
           รอบกายคือผู้คนมากมายที่รุมล้อมและโน้มน้าวให้เขาเปลี่ยนความคิดในสิ่งที่เขากำลังจะทำ
           "อนาคตของเธอยังอีกไกลนะ อย่าเอาชีวิตมาทิ้งเปล่าเลย"
           "ฉันรู้ว่าเธอลำบาก แต่มีคนที่ลำบากกว่าเธออีกมากนะ ถ้าพวกเขาฝ่าฟันความลำบากมาได้ เธอก็ต้องทำได้เหมือนกัน"
           พวกเขาเหล่านั้นพูดเตือนสติเด็กหนุ่มด้วยความหวังดี แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จักเด็กหนุ่ม แต่ก็ยังแสดงถึงห่วงใยที่มีต่อเพื่อนมนุษย์ที่ยืนหยัดอยู่ร่วมโลกใบเดียวกัน เป็นคนดีที่เปี่ยมล้นไปด้วยศีลธรรมเสียเหลือเกิน
    
           [ช่างน่าขัน]
    
           คนแปลกหน้าเหล่านั้นพยายามทำเป็นเหมือนเข้าใจเด็กหนุ่มดี ทำเป็นเข้าใจในความลำบากที่เด็กหนุ่มกำลังเผชิญ
    
           [ช่างน่าขัน]
    
           ทั้งหมดที่พูดมาก็แค่ภาพลวงของการแสร้งทำเป็นรู้ดีไปหมดทุกอย่าง แต่แท้ที่จริงแล้วไม่ได้รู้อะไรเลยสักอย่าง
    
           [ช่างน่าขัน]
    
           พวกเขาไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มมาจากที่ไหน ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มต้องเผชิญกับอะไร...พวกเขาไม่รู้แม้แต่ชื่อของเด็กหนุ่มเสียด้วยซ้ำ
           พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่บังเอิญผ่านทางมาก็เท่านั้น....คนเช่นนี้น่ะหรือคือคนที่จะช่วยเหลือเด็กหนุ่ม...?
    
           [ยิ่งพูดก็ยิ่งน่าขัน]
    
           "ลูกกล้าดียังไง!!"
           เสียงตะโกนดังจากฝั่งปลายสะพาน เสียงรอบข้างเงียบหายไปในพริบตาราวกับความวุ่นวายเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องโกหก
           เสียงนั้นเย็นชาและดุดัน ความเย็นยะเยือกถูกส่งออกมาจากเสียงนั้น
           "ลูกทำให้พ่อเสียเวลามารับถึงที่นี่ ลูกคิดว่ากำลังเล่นอะไรอยู่"
           น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามเด็กชาย บรรยากาศอันเย็นยะเยือกเพิ่มพูนจากทุกถ้อยคำ
           เด็กชายเหลียวตามองไปยังต้นเสียง
           ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำ ชายคนนั้นคือคนที่เป็นเจ้าของเสียงเมื่อครู่ และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นพ่อของเด็กหนุ่มบนสะพาน
           ทั้งสองจ้องหน้ากันสักพัก ก่อนที่ชายชุดดำจะเอ่ยปาก...
           "กลับบ้านกันได้แล้ว พ่อไม่ได้มีเวลาว่างมาเล่นกับลูกทั้งวันนะ"
            สิ่งที่แสดงผ่านใบหน้าของเด็กชายคือดวงตาที่ไร้ซึ่งแวว ราวกับเป็นเพียงดวงตาที่มีไว้แค่ประดับใบหน้าไม่ให้ว่างเปล่า
           "หมายความว่ายังไง นี่ลูกกล้าขัดคำสั่งพ่ออย่างงั้นเหรอ"
           ชายในชุดสูทเดินเข้าหาเด็กหนุ่ม ทุกก้าวเดินนั้นมั่นคงและเรียบนิ่ง แต่ก็แฝงไปด้วยความสง่าและน่าเกรงขาม
           "ถ้าแกอยากตายขนาดนั้น งั้นก็ตายไปเลยสิ....จะได้ไปอยู่กับแม่ของแกไง"
           สิ้นเสียง เด็กชายหลบสายตามองต่ำ พึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง หันไปสบสายตากับผู้เป็นพ่ออีกครั้ง
           "ตาย? มันก็คงไม่แย่ไปกว่าตอนนี้หรอก"
            เด็กหนุ่มกางแขนทั้งสองข้างออก และโน้มตัวลง แต่ก่อนที่ร่างกายจะถูกทิ้งให้ร่วงหล่นลงจากสะพาน
           แผ่นดินก็เริ่มสั่นไหว เหล่าสัพสัตว์กู่ร้องอึกทึก หมอกควันดำทึบพวยพุ่งห้อมล้อมทั่วทุกสารทิศ ประกายละอองสีเหลืองทองปริศนาแพร่กระจายไปในทุกๆที่
           ละอองทองนั้นเสกสรรค์ความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสให้แก่ผู้สูดดม
           ราวกับถูกแทงที่หัวใจ ราวกับมีตะปูไหลอยู่ในเส้นเลือด ราวกับปอดกำลังถูกฉีก ราวกับสมองกำลังจะระเบิดออก
           ผู้คนรอบกายทยอยสิ้นใจลงทีละคน ทีละคน ทีละคน จนเหลือแต่เพียงเด็กหนุ่มที่ยังคงประคับประคองสติเอาไว้ได้
           ทั้งที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนทำเป็นพูดดีเหมือนรู้จักกับความทรมาน แต่ตอนนี้กลับพวกเขาเป็นคนที่ทนต่อความทรมานไม่ได้เสียอย่างนั้น
           แต่จะว่าก็ว่าเถอะ ทางเด็กชายเองก็ใก้ลขีดความอดทนเต็มทีแล้วเหมือนกัน
           สติของเด็กชายค่อยๆ เลือนหายไปช้าๆ
           ....และแล้วเด็กชายก็ได้หมดสติลงในที่สุด
    

นี่คือเรื่องเต็ม : http://writer.dek-d.com/CODE-1011/writer/viewlongc.php?id=2275441&chapter=1

ย้ำอีกครั้ง วิจารณ์แรงๆได้เลย
ผมไม่รู้ว่าจะหันไปพึ่งใครแล้วจริงๆ