ตอนนี้หมดไฟกับทุกอย่างเเล้วจิงๆอยากมาระบายในนี้ค่ะเพราะคงไม่มีใครรับฟังเรา
หมดไฟกับการเรียนครอบครัวเครียดทุกเรื่องเลยตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจเลยครอบครัวเหมือนเป็นสิ่งที่ทําให้เราเสียใจสุดๆเจอคําพูดเพียงไม่ีกี่คําจากที่บ้านมันทําให้เราร้องไห้เครียดเราพยายามเป็นคนที่ดีขึ้นในทุกๆอย่างเมื่อก่อนเป็นลูกที่เเย่ค่ะเป็นคนขี้เกียจทํางานช่วยเเต่ตอนนี้เราช่วยเท่าที่ช่วยได้เเต่เค้ากลับบอกว่าสันๆเราไม่ทําอะไรเลยทั้งๆที่เราก็เรียนออนไลน์ต้องมาเครียดกับการบ้านทุกวันกดดันทุกวันเเต่ไม่เคยได้รับคําพูดดีๆจากครอบครัวเลยเวลาที่เราทําอะไรดีๆไม่เคยอยู่ในสายตาเค้าเลยเรากลายเป็นคนที่เก็บตัวเครียดง่ายมีอะไรก็ไม่กล้าพูดกับพ่อเเม่พ่อพูดก็เจอคําพูดที่ทําร้ายจิตใจตลอดเลยอยากได้คําพูดดีๆจากครอบครัวพ่อเเม่พี่น้องเเต่ตอนนี้มันกลายเป็นว่าไม่ต้องการเเล้วมันไม่เหลือเราคนเดิมเเล้วจิงๆคิดถึงตัวเองที่เคยเป็นคนสดใสยิ้มง่ายเเต่ตอนนี้เราต้องฝืนยิ้มเพื่อให้เห็นว่าเราไม่เป็นอะไรพ่อเเม่ไม่เคยเข้าใจเราเลยๆตั้งเเต่เล็กจนโตไม่เคยคิดอยากปรึกษาอะไรกับครอบครัวเลยพอพูดไปเค้าก็ไม่สนใจไม่พอใจอยากได้อะไรเราก็ต้องทําความดีเข้าเเลกไม่กล้าขออะไรจากครอบครัวเลยพอทําไม่ถูกใจก็พูดว่ากูไม่น่าซื้อให้เลยอย่าหวังอะไรอีกจากกูนี้เลยเป็นปมขอฃเราไปเลยหมดกําลังในทุกๆเรื่องมีครั้งหนึ่งเราอยู่ป.6มั้งเเล้วเราก็ไปรับใบเกรดรีบเดินกลับบ้านมาบอกพ่อเเม่พ่อเราบอกพ่อว่าได้ที่7พ่อพูดมาว่าได้เเค่ที่7ละก็ทําหน้าขรึมไม่ค่อยพอใจเเล้วคือเพื่อนก็ยืนอยู่ข้างๆเรารู้สึกอายมากค่ะตอนนั้นเดี๋ยวนี้พอเค้าพูดอะไรออกมาเราก็เอามาคิดตลอดบางทีมันน้อยใจว่าเป็นเรามันเเย่ขนาดนั้นเลยหรอไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอเคยคิดอยากหนีเเต่ก็ไม่รู้จะอยู่ไหนเรามีเเค่ครอบครัวไม่มีคนอื่นเเล้วคืออยากจะบอกว่าเราเป็นลูกคนเล็กอ่ะค่ะหลายคนคิดว่ามันดีลูกคนเล็กพ่อเเม่ตามใจมีครั้งหนึ่งเรานั่งรถไปกับพี่สาวอีก2คนอยู่พี่สาวคนกลางเราพูดว่าตั้งเเต่เราเกิดมาพ่อเเม่ก็ตามใจเราเพราะตอนนั้นพี่คนโตน้อยใจพ่อเเม่พอพี่คนกลางพูดเเบบนั้นละมีอีกคําที่เราจําไม่เคยลืมคือถ้าไม่มีเราคงดี😕

อาจจะมั่วไปบางเเต่เราพิมพ์ไปร้องไห้ไปมั่วหน่อยขอโทษนะคะ