รู้สึกรำคาญ ไม่ชอบตอนที่ถูกพูดถึงหรือมีคนไม่สนิทหรือรู้จักมาพูดด้วยรู้สึกรับมือกับคนเหล่านั้นไม่ไหวแม่กระทั่งญาติเราก็รับมือไม่ไหวเหมือนกัน เบื่อ เศร้า ท้อ สิ้นหวัง ไม่รู้และไม่คิดมองเห็นอนาคตตัวเองว่าจะเป็นยังไงครอบครัวมี5คนแม่พ่อพี่คนโตคนกลางแล้วก็เราทั้งหมดเป็นผู้หญิงรวมถึงเรา เราเกลียดพ่อมันก็มีหลายสาเหตุแหละ พี่คนโตไม่สนิทเขาก็ไปสร้างครอบครัวแล้ว คนกลางก็ทะเลาะกันไม่พูดกันหลายปีพึ่งดีกันแต่ก็ไม่สนิท มีแต่แม่คนเดียวที่สนิท รักรักมาก บ้านเราจน เราเครียดอะเพื่อนก็ไม่ค่อยคบเป็นตัวปัญหาให้คนอื่นตลอดด้วยความที่พูดกับคนอื่นไม่รู้เรื่องด้วยแหละมั้งเขาเลยไม่คบหน้าตาก็ไม่ได้ดี

เคยคิดจะฆตตนะแต่ก็นั่นแหละเรื่องนี้เราก็ขี้ขลาดเหมือนเดิม อยู่ไปก็ยาก อยากตายก็ไม่มีความกล้าพอมองสิ่งที่จะเกิดขึ้นคาดเดาไม่ได้เลยว่าถ้ามีชีวิตอยู่ต่อเราจะเป็นแบบไหนจะกลายเป็นคนในแบบที่เราไม่อยากเป็นรึเปล่านะ แล้วทำไมนะทำไมต้องใช้ชีวิตที่ยากเย็นแบบนี้ด้วยในขณะที่รู้ว่าก็ต้องตายแล้วก็หายไปไม่มีใครจำเราได้อยู่ดี หลายคนก็อาจจะบอกว่าต้องทำตำเองให้เป็นที่จดจำหรือบางคนต้องประสบความสำเร็จก่อนตายให้ได้ ถามหน่อยสุดท้ายก็ตายคุณมั่นใจหรอว่าเขาจะจดำจคุณถึงจะจดจำคุณได้แล้วยังไงต่อ ยังไงต่อละ หึน่าอดสูดีนะ

บางคนบอกการได้มีชีวิตคือของขวัญล้ำค่าล้ำค้ากับผีนะสิ