คือ เราอยากบอกเรื่องนี้ให้สำหรับคนที่ขี้อิจฉาน้องหรือลูกคนรวยนะคะ ขอเล่าเรื่องราวนะคะ คือตอนนี้เราเรียนอยู่มัธยมต้น เริ่มเข้าวัยรุ่นเเล้ว พอดีเรามีปัญหาเรื่องหนึ่ง ตั้งเเต่ประถม คือในครอบครอบเรามี พี่สาวหนึ่งคน ซึ่งตอนนี้เป็นเเอร์ค่ะ เเล้วเราก็เป็นน้องสุดท้อง ก็คือเเม่มีลูกสองคนค่ะ คือเรากับพี่สาว ซึ่งปัญหามันเริ่มตั้งเเต่ตอนนี้เลยคะ ตอนเราอนุบาลพ่อเเม่เรามักจะใส่ใจเรา ดูเเลเราบาครั้งพวกท่านก็มีทะเลาะกัน ซึ่งเป็นครั้งเเรกที่เราเห็นพ่อเเม่ทะเลาะกันเรงถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน พอขึ้นประถมเราเปลี่ยนไมากจากเด็กที่มั่นใจในตัวเอง ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองเลย เอาเเต่กัดเล็บ ซึ่งปัจจุบันยังเเก้ไม่ได้เลย
พอเราขึ้นป.5ไม่ก็ป.6พ่อเเม่เรามีปัญหากัอีกเเล้วค่ะ เเต่พ่อเเม่ก็ยังเลี้ยงเรานะคะ เเต่เเค่เหมือนพ่อเเม่เลิกกัน(พวกเขาไม่ได้เเต่งงานกันนะคะ) เราจึงไปอยู่กับพ่อ เเล้วเเม่เราก็สร้างบ้านอีกหลังให้เราที่ต่างจังหวัด บ้านไม่ได้จนนะคะคือหมายถึงมีตังค์เลยจะดีกว่า ขอบอกค่ะว่าตั้งเเต่เล็กจนโตพ่อเเม่ดูเเลเราดี(เกินไป)จนเราจะกลายเป็นลูกคุณหนูอยู่เเล้ว พอขึ้นม.1(ปัจจุบัน)เราปิดเทอมมาอยู่กับเเม่ด้วยค่ะ พ่อก็มาด้วย ซึ่งเราเริ่มมีความรู้สึก ที่เริ่มเย็นชากับตัวเองจนอยากร้องไห้บาง เพราะพ่อเเม่ของเราตามใจเราทุกอย่างมาก จนเราเครียด เเม่เราทำงานบ้านเก่งมากบางครั้งเเม่ก็ทำงานบ้านเอง เราสงสารเเม่ เเต่เเม่ก็ดูเป็นห่วงเรา ไม่อยากให้เราทำ เเต่ก็มีบางนะที่เราได้ทำ เช่น ยกของ ตากผ้า ถูบ้าน ดูดฝุ่น ล้างจาน กรอกน้ำ ซักผ้า เเต่บางครั้งเราอยากร้องมากจนเครียดนอนไม่หลับ เราเป็นคนที่คิดมาก พยายามที่จะหยุดคิด เเต่ก็หยุดคิดไม่ได้ บ่อยมากที่เวลานอนเราจะปวดหัว พ่อเราเคยบอกว่า เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมต้องเครียด เราฝืนยิ้มให้พ่อเล็กน้อย
เวลาเราอยู่ร.รเราไม่รู้ว่าเราเรารู้สึกเเบบนี้นะ เวลาเพื่อนเล่ยมุกตลกเเต่ก่อนจะขำมากเเต่พอปัจจุบันเราจะฝืนขำให้เพื่อน เพื่อนก็ขำตาม เเต่เเท้จริงเราไม่ได้ขำนะเเต่เเค่กำลังจะร้องไห้
เวลาเราออกไปข้างนอก เราฝืนยิ้มตลอด หรือไม่ก็เวลาทำอะไรเราจะช้ามาก เเต่ก่อนไม่ช้าเลย
เราเคยไปอ่านเรื่องพ่อเเม่ทำร้ายฉัน เป็นหนังสือหรือละครสั้นนิเเหละจำไม่ได้เเล้ว เราเคยอ่านเราอ่านไปหดหู่ใจมาก เหมือนเราตรงที่พ่อเเม่ตามใจเราทุกอย่างสุดท้าย จนสุดท้ายก็นั้นเเหละ คนเคยอ่านนะจะเข้าใจ
ซึ่งเราเคยถามพ่อเเม่นะว่าทำไมต้องตามใจเราขนาดนี้ พวกท่านตอบ"ก็เพราะอย่างให้ลูกมีความสำเร็จ อยากให้ลูกอยู่สบาย"ตอนนั้นในใจเราคือเเบบน้ำตาจะไหล เราดีใจที่พ่อเเม่ตามใจเรา เเต่เราอยากให้พวกท่านพักที่จะตามใจเรา เพราะเราไม่มีความสุขเลย
เราขอคำตอบดีๆนะคะ พอดีเราเป็นคนเครียดง่าย เป็นคนจิตกง่ายมาก กังวลง่าย จนอยากไปพบจิตเเพทย์เลย เราจึงขอความร่วมมือของคำตอบที่สุภาพเเละดีๆนะคะว่าควรทำยังไงดี
ทำยังไงดีคะ?พ่อเเม่ตามใจเราทุกอย่างจนเราไม่มีความสุขเลย
พอเราขึ้นป.5ไม่ก็ป.6พ่อเเม่เรามีปัญหากัอีกเเล้วค่ะ เเต่พ่อเเม่ก็ยังเลี้ยงเรานะคะ เเต่เเค่เหมือนพ่อเเม่เลิกกัน(พวกเขาไม่ได้เเต่งงานกันนะคะ) เราจึงไปอยู่กับพ่อ เเล้วเเม่เราก็สร้างบ้านอีกหลังให้เราที่ต่างจังหวัด บ้านไม่ได้จนนะคะคือหมายถึงมีตังค์เลยจะดีกว่า ขอบอกค่ะว่าตั้งเเต่เล็กจนโตพ่อเเม่ดูเเลเราดี(เกินไป)จนเราจะกลายเป็นลูกคุณหนูอยู่เเล้ว พอขึ้นม.1(ปัจจุบัน)เราปิดเทอมมาอยู่กับเเม่ด้วยค่ะ พ่อก็มาด้วย ซึ่งเราเริ่มมีความรู้สึก ที่เริ่มเย็นชากับตัวเองจนอยากร้องไห้บาง เพราะพ่อเเม่ของเราตามใจเราทุกอย่างมาก จนเราเครียด เเม่เราทำงานบ้านเก่งมากบางครั้งเเม่ก็ทำงานบ้านเอง เราสงสารเเม่ เเต่เเม่ก็ดูเป็นห่วงเรา ไม่อยากให้เราทำ เเต่ก็มีบางนะที่เราได้ทำ เช่น ยกของ ตากผ้า ถูบ้าน ดูดฝุ่น ล้างจาน กรอกน้ำ ซักผ้า เเต่บางครั้งเราอยากร้องมากจนเครียดนอนไม่หลับ เราเป็นคนที่คิดมาก พยายามที่จะหยุดคิด เเต่ก็หยุดคิดไม่ได้ บ่อยมากที่เวลานอนเราจะปวดหัว พ่อเราเคยบอกว่า เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมต้องเครียด เราฝืนยิ้มให้พ่อเล็กน้อย
เวลาเราอยู่ร.รเราไม่รู้ว่าเราเรารู้สึกเเบบนี้นะ เวลาเพื่อนเล่ยมุกตลกเเต่ก่อนจะขำมากเเต่พอปัจจุบันเราจะฝืนขำให้เพื่อน เพื่อนก็ขำตาม เเต่เเท้จริงเราไม่ได้ขำนะเเต่เเค่กำลังจะร้องไห้
เวลาเราออกไปข้างนอก เราฝืนยิ้มตลอด หรือไม่ก็เวลาทำอะไรเราจะช้ามาก เเต่ก่อนไม่ช้าเลย
เราเคยไปอ่านเรื่องพ่อเเม่ทำร้ายฉัน เป็นหนังสือหรือละครสั้นนิเเหละจำไม่ได้เเล้ว เราเคยอ่านเราอ่านไปหดหู่ใจมาก เหมือนเราตรงที่พ่อเเม่ตามใจเราทุกอย่างสุดท้าย จนสุดท้ายก็นั้นเเหละ คนเคยอ่านนะจะเข้าใจ
ซึ่งเราเคยถามพ่อเเม่นะว่าทำไมต้องตามใจเราขนาดนี้ พวกท่านตอบ"ก็เพราะอย่างให้ลูกมีความสำเร็จ อยากให้ลูกอยู่สบาย"ตอนนั้นในใจเราคือเเบบน้ำตาจะไหล เราดีใจที่พ่อเเม่ตามใจเรา เเต่เราอยากให้พวกท่านพักที่จะตามใจเรา เพราะเราไม่มีความสุขเลย
เราขอคำตอบดีๆนะคะ พอดีเราเป็นคนเครียดง่าย เป็นคนจิตกง่ายมาก กังวลง่าย จนอยากไปพบจิตเเพทย์เลย เราจึงขอความร่วมมือของคำตอบที่สุภาพเเละดีๆนะคะว่าควรทำยังไงดี