เธอชื่อ..น้ำตาล

ถ้าพูดถึงคำว่า  หมาสองราง ใครๆก็คงคิดถึงเรื่องดีของคำนี้ไม่ออกใช่ไหมครับ

แต่ความแน่นอนอาจไม่เป็น
เช่นที่เคยรู้มาก็ได้


น้ำตาล เป็นชื่อของเธอตัว
นี้   ครับ..เธอเป็นหมาพันธ์ทางวัยเจริญพันธุ์  หน้าตาก็ธรรมดาไม่ได้น่ารักอะไร
รูปร่างก็ผอมๆ

เมื่อแรกที่ผมได้เห็นเธอนั้น  เธอถูกนำมาทิ้งไว้
ในป่าหญ้าข้างทาง
เพื่อนบ้าน(เจ้าของปัจจุบัน
ของเธอ)ไปพบเข้า ก็เลย
ช่วยแกะถุงนำเธอออกมา

ช่วงแรก พี่เค้าก็ไม่ได้อยากเลี้ยงเธอหรอกครับ
แต่คงเพราะความอ่อนน้อม
ถ่อมตน  รู้จักประจบและเจียมตัวทำให้นายใหญ่(ภรรยาของพี่เค้า)
ยอมรับเลี้ยงในที่สุด

น้ำตาลเป็นหมาน่ารัก  เธอจะมาหาแม่ผมบ่อย  บางที
ก็แวะมากระดิกหางไปมา
แล้วก็กลับ  บางทีผมไปท้องนา เวลาผ่านบ้านเธอและเห็นเธอนั่งอยู่หน้าบ้าน
ผมก็จะชวนเธอไปด้วย
(ทำยังกะเป็นหมาตัวเองโน๊ะ 😄) ซึ่งแน่นอนว่าเธอ
ก็ยอมตามไปด้วยทุกครั้ง

ดังนั้นเธอจึงเป็นที่รักที่เอ็นดูของทุกคนที่บ้านผม
ไปด้วย
และไม่ใช่แต่เจ้าของเธอและบ้านผมที่เอ็นดูเธอนะครับ  เธอยังไปตกป้าและพ่อกับแม่ของพี่รุ่ง(ชื่อเจ้าของเธอ)ได้อีกด้วย
ดังนั้นเวลาทุกคนออกไป
ซื้อของ จึงต้องมีกิจวัตรประจำคือซื้อขนมมาฝากเธอเสมอ

ในทุกบ้านที่ได้กล่าวถึงนี้
เธอสามารถไปนั่งไปนอน
อยู่ในบ้านได้ทุกหลัง
แต่ถัาเจ้าของไม่อยู่เธอจะเฝ้าบ้าน จนเป็นที่รู้กันว่า
ถ้าเธอหายไปไม่มาหา คือ
พี่รุ่งไม่อยู่บ้าน
และในปีนั้นเธอก็ตกลูกออกมาสองตัว ช่วงลูกยังเล็ก
เธอแทบไม่ไปบ้านผมเลย
พี่รุ่งบอกว่า เธอห่วงลูกมาก
ก็เลยให้นมลูกทั้งวัน
จนลูกเธออายุได้สองสามเดือน...เธอก็เริ่มพาลูกออกตระเวณแบบเดิม
เธอเลยมีฉายาว่า..
นางงามมิตรภาพ
เพราะไปได้ทุกที่ทุกบ้าน
แต่ถึงเวลากินข้าว เธอจะกลับไปกินบ้านตัวเอง

แต่อยู่มาวันหนึ่ง..พี่รุ่งก็มาบ้านผมแต่เช้า .เพราะเหตุผลที่ว่า..น้ำตาลหาย

"มันหายไปตั้งแต่เมื่อวาน
แล้วกันก็คิดว่ามันไปเที่ยวไกล  ถึงเวลากินข้าวก็ยังไม่
กลับ เช้านี้เรียกหาก็ไม่เห็น
อีก"

"ช่วงนี้ไม่ได้มาหลายวันแล้วพี่..ก็คิดว่าพี่ไม่อยู่เธอเลย
เฝ้าบ้าน...ตอนนี้ลูกเริ่มโต
เธอเลยหนีลูกหรือเปล่า"

"อื้อ...งั้นเดี๋ยวจะลองไปดูบ้านปู่ก่อน บางทีมันก็ไปหาเค้าเหมือนกัน"

"เดี๋ยวผมไปถามบ้านป้าให้
นะเพราะจะผ่านทางนั้นพอดี"

"เออๆ  ฝากด้วย"

เห็นไหมครับว่าเธอเป็นขวัญใจมหาชนขนาดไหน
แค่หายไป เพื่อนบ้านยังต้องช่วยตามหา

พอพ้นวันที่สาม พี่รุ่งก็ทำใจได้ว่า  เธอคงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
จวบจนวันที่เจ็ด จู่ๆ เธอก็วิ่งตากฝนกลับมาบ้าน
เล่นเอาพี่รุ่งแทบโดด  แม้อยากรู้ว่าหายไปไหนมา
แต่เมื่อซักถามกันไม่ได้
พี่รุ่งก็เลยเอาเชือกยาวมาล่ามเธอไว้(กันหมาหาย😄)

และบ่ายวันนั้นก็มีคนมาที่บ้านพี่รุ่ง  เหตุผลคือมาขอ
รับน้ำตาลไปให้นมลูกหมาของเขา

บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคนที่เพิ่งมาอยู่ใหม่  ซึ่งอยู่ถัดจากบ้านปู่ไปประมาณสองร้อยเมตร(พี่รุ่งไม่สนิทก็เลยไม่ได้ไปตามน้ำตาลที่บ้านเขา)

เขาเล่าว่า น้ำตาลเคยไปหา
ไปเล่นกับหมาเขาอยู่หลายครั้ง  จนหมาเขาตกลูกเมื่อสองอาทิตย์ก่อน  และแม่
หมาก็สู้กับงูจนตายไปด้วยกัน(ปกป้องลูก)
เขาก็หานมมาเลี้ยงลูกหมา
แต่เด็กๆไม่กิน พอดีน้ำตาลไปเที่ยวบ้าน เขาเลยพาเด็ก
มากินนม ซึ่งน้ำตาลก็นอนให้กินแต่โดยดี แถมยังดูรักเด็กมากๆด้วย  จนเมื่อวาน
เขาเปิดรั้วบ้านให้น้ำตาลกลับ  เพราะคิดว่าเดี๋ยวน้ำตาลคงกลับไปอีก  แต่ปรากฏว่า เธอไม่ไปและเด็กๆ ก็หิวนม เขาเลยมา
ตาม มาขอร้อง และมาขอโทษที่กักตัวน้ำตาลไว้

พอพี่รุ่งรู้แกก็งง  ถ้าคนหรือ
ช้างจะมีแม่นมนี่คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่หมานี่ยังไม่เคยเจอ  
แต่กระนั้นแกก็กลับไปปล่อยน้ำตาลให้

และยังไม่ทันที่เจ้าของกับคนมาตามจะทำอะไร
เจ้าน้ำตาลก็พุ่งออกจากบ้านไปทันทีที่หลุดจากเชือก เล่นเอาคนต้องตามไปทั้งขบวน(รวมทั้งส่วนเกินแบบผมด้วย)
คือ..แอบอยากรู้น่ะครับ
ว่า..แม่หมาที่ไปรักลูกของ
หมาตัวอื่นมีจริงหรือ

พอน้ำตาลไปถึง  เราก็ไปถึงเช่นกัน  ภาพที่เห็นคือ..
ลูกหมาอ้วนปุ๊กสามตัววิ่งเข้าหาน้ำตาลแบบคงหิวจัด
ส่วนไอ้เจ้าแม่ปลอมนี่ก็
ทิ้งตัวลงนอนให้ลูกดูดนม
ทันที  เห็นภาพแล้วก็ไม่มี
ใครพูดออก  ก็เลยได้แต่
มองหน้ากันไปมา

หมาสองรางนี่คือกินข้าวบ้านโน้นทีบ้านนี้ทีใช่ไหมครับ  แต่หมาเลี้ยงลูกสองบ้านนี่ เค้าจะเรียกว่ายังไงกัน  
ทุกวันนี้น้ำตาลไม่อยู่แล้ว
เหลือแต่ลูกจริงและลูกปลอมทั้งห้าตัวของเธอ
แต่เธอก็ยังอยู่ในใจของพวกเรา  เวลาพูดถึงหมาน่ารัก  ผมจะคิดถึงเธอเสมอ

และโดยเฉพาะ เวลาเจอข่าวแม่ใจยักษ์  ผมจะยิ่ง
คิดถึงเธอเป็นพิเศษ

ป่านนี้เธอคงมีความสุขอยู่
ที่ไหนสักแห่ง และอยากบอกเธอว่า  พวกเรายังคิดถึงเธออยู่เสมอ

คิดถึงนะ คุณน้ำตาล...
นางงามมิตรภาพของพวกเรา
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่