สวัสดีค่ะ วันนี้ฉันมีเรื่องอยากเล่าให้คนที่ไม่รู้จักฉันแต่เข้าใจฉันฟังค่ะ เริ่มเลยนะค้ะ.....
   เมื่อฉันท้องฉันศึกษาหลักการเลี้ยงลูก และตั้งใจจะเลี้ยงลูกเองด้วยนมแม่ เมื่อท้องได้ 5 เดือน ฉันจึงลาออกจากงานเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเป็นคุณแม่ full time แต่ฉันยังโชคดีนะที่ได้อยู่บ้านสามี และแม่พ่อสามีก็ดีกับฉันมากๆ
   เมื่อฉันคลอดคนเฝ้าไข้ ดูแลเรื่องอาหารการกินของฉันคือแม่สามี เห็นไหมแม่สามีรักฉันนะ!! และการเริ่มต้นการเลี้ยงลูกของฉันนั้นจึงไม่ทุลักทุเล เพราะแม่สามีเขาช่วยฉัน คอยบอกฉันในสิ่งที่ฉันยังไม่รู้ หรือสิ่งที่ฉันไม่สามารถทำได้
    ตลอดระยะเวลาฉันเลี้ยงลูกด้วยนมของฉัน ซึ่งมีมากเกินสำหรับลูกตัวน้อย มันคือเรื่องที่น่าภูมิใจ ฉันกอดลูกฉันเวลากินนม มองหน้ากัน จับมือกัน การที่ได้เฝ้ามองเขาเติบโตมันคือเรื่องดีสำหรับฉัน แม้ฉันจะไม่ค่อยได้นอน หรือเวลากินข้าวแทบจะไม่มี แต่มันคือความสุขของฉัน
    แต่แล้ววันหนึ่ง ลูกฉันอายุ 2 เดือน กำหนดนัดฉีดวัคซีน แน่นอนว่าคุณย่าจะไม่ปล่อยให้แม่ลูกไปตามลำพังแน่ๆ เพราะเป็นห่วงจึงไปด้วยกัน เข้าพบหมอตรวจร่างกาย ตรวจพัฒนาการ พัฒนาการของลูกฉันไวมาก แต่ทางด้านร่างกายเธอความสมดุลของร่างกายเกือบจะต่ำกว่าเกณฑ์ แต่ก็อยู่ในเกณฑ์นะ!!!! คุณย่าเริ่มต่อว่าฉัน หาว่าฉันไม่กินผัก หาว่าฉันไม่กินของมีประโยชน์ แต่ความจริงคือฉันก็กินกับข้าวที่คุณย่าทำให้กินนะ 5555
   กลับมาถึงบ้านคุณย่าบอกคุณปู่ ว่าหมอบอกมาว่าหลานตัวเล็กเกินไป คุณปู่โมโหมาก บอกว่าไม่มีเงินซื้อนมหรือ? ถึงได้ปล่อยให้หลานของเขาตัวเล็กแบบนี้!!! มันสะเทือนใจฉันมากนะ ฉันใจสั่นอยากจะร้องไห้ซะตรงนั้นเลยแต่กลั้นไว้ดีกว่าอายเขา
   รุ่งขึ้นสามีฉันซื้อนม s26 sma gold สูตร 1 กล่องเล็กมาให้ พร้อมขวดนมไม่มียี่ห้อจุกนมธรรมดา บังคับให้ฉันชงป้อนลูก แน่นอนว่าฉันชงแต่ฉันก็ภาวนาว่าขอให้ลูกฉันไม่กินจุกนม แล้วคำอธิษฐานของฉันเป็นจริง!!!! คุณย่าเธอจึงบอกว่าเธอจะป้อนเอง...เมื่อเธอป้อนลูกฉันร้องจ้า เธอบอกว่าให้ฉันใจแข็งๆ ไว้ อย่าใจอ่อน เดี๋ยวมันหิวมันก็กินเอง แต่คราวนี้ฉันไม่ไหว ฉันขอตัวแอบไปร้องไห้ในส้วมละกัน ผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมงลูกฉันไม่กิน (หลับๆตื่นๆ) เธอจึงยอมให้ลูกฉันกินนมจากอกฉันเหมือนเดิม
   รุ่งขึ้นอีกวัน สามีฉันจึงไปซื้อขวดนมที่สืบหาจากในพันทิป ขวดนมยี่ห้อพีเจ้นแบบคอกว้าง แต่คราวนี้ลูกฉันกิน!!! คุณย่าเธอเลยได้ใจใหญ่เวลาฉันให้ลูกกินนมจากเต้าแล้วเค้าเมินหน้าหนีหรือร้องไห้ไม่ยอมกิน
   ฉันจึงตัดสินใจบีบนมใส่ขวดรอลูกฉันเวลาลูกหลับ ฉันจะกะเวลาก่อนลูกตื่นเสมอๆ เพื่อลูกฉันจะได้กินนมแม่ แม้ว่าสารอาหารจะลดลงเพราะตั้งทิ้งไว้เกือบๆ ชั่วโมง กว่าลูกฉันจะตื่นขึ้นมากิน
   บางทีฉันนึกน้อยใจนะ ฉันคิดอยู่เสมอว่า ลูกคงคิดว่ามีแม่เป็นขวดนม ฉันอยากให้ลูกกินนมจากเต้าเหมือนเดิมเพราะฉันอยากใกล้ชิดเค้า อยากให้เค้าสัมผัสไออุ่นรักจากอกฉัน ฉันก็ได้แต่คิด
   ถามว่าทำไมฉันไม่มีนมสต้อกหรือเครื่องปั้มนม คำตอบคือ ฉันไม่ได้ตั้งใจเลี้ยงลูกด้วยขวดตั้งแต่แรก เครื่องปั้มนมหรือขวดนมฉันจึงไม่ต้องการตั้งแต่แรก จะมาซื้อตอนนี้สามีฉันไม่ซื้อให้เพราะจะให้ลูกกินนมผง
   ปล.ฉันขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมารับฟัง ฉันอยากระบายออกทางใดทางหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จักฉัน มันเป็นเรื่องเศร้าสำหรับฉันมาก ถ้าเลี้ยงลูกด้วยขวดแต่แรก จิตใจของฉันคงไม่อึดอัดขนาดนี้ ขอบคุณค่ะ ไปก่อน ก่อนที่จะยาวกว่านี้ 😥😥