... เหมันต์รัญจวน...  (กลบทยมกมัชฌิมา) ลมหนาวพัด​แผ่วแผ่ว​หวิวแว่วหวานดอกไม้บาน พลิ้วพลิ้ว​ลอย ปลิวว่อนหนาวคราวนี้​ มากมาก​อย่าจากจรเหมันต์ย้อน​ครวญครวญ​ รัญจวนจัง ยังคงเฝ้าฝันฝัน

ออกพรรษาแล้วไร้ริ้วผิวแผ่วสายลมหนาวและหวามไหวไม่มีแม้ข่าวคราวเหมันต์มิก้าวเข้ามาเยือน ในความหงอยเหงาใต้ร่มเงาดายเดียวเปล่าเปลี่ยวเพื่อนขับกล่อมเพลงลมหนาวกับดาวเดือนยิ่งดูเหมือนหนาวนิ่งยิ่งเหงางม เหมัน

⋆｡˚ ☁︎ ˚｡⋆｡˚☽˚｡⋆  ⋅˚₊‧ ୨୧ ‧₊˚ ⋅ หวนลม ห่มล้อม ห้อมหลอมหวน หมุนรวน ม้วนเรื่อ เมื่อรอบหมุน จุนแสง แจ้งสร่าง จ่างส่องจุน นานอุ่น&

ยามฝนรินดินอุ้มแสนชุ่มฉ่ำ ห้วงธารน้ำเอ่อท้นล้นฝั่งสอง พฤกษาดื่นชื่นหยาดสาดละออง ดั่งรักปองครองสมรื่นรมย์ใจ ครั้นเหมันต์ฝันหวานวิมานแก้ว น้ำค้างแวววาวรับอรุณใส หญ้ายอดอ่อนร่อนพริ้วปลิวลมไกว ปานท่องในส

ภู่รัญจวนหวนหาอุราหวาม ปทุมงามกลีบอ่อนภมรหลง เข้าโลมลามตามซอนเกสรทรง แทรกส่วนองค์อณูมิรู้ลา ลมรำเพยเผยฉมโชยรมย์รื่น ราวปลุกฟื้นไฟสวาทปรารถนา เวียนเชยชิดสนิทข้างมิสร่างซา ลิ้มรสามธุรินหาสิ้นแรง แทรกช

เหมันต์ลุธุมาอุษาโยคมารุตโบกโลกล้อมห้อมไอหนาวนภดลหม่นรับอับแสงดาวไร้สกาวพราวแพรวแววกลา อัมพุทเคลื่อนเลื่อนโลมโพยมเย้ามฆาเข้าเนาเช่นหลบเร้นหาอนธการนานคืนกลืนเวลาวังเวงแว่วแคล้วคราแรมราตรี เทิ

o กระซิบสั่ง ดังแว่ว เพียงแผ่วโผย ฟังระโหย แหบพร่า พาหวิวไหว ลมรำเพย เลยผ่าน ม่านไม้ใบ คล้ายเสียงไห้ หวนร่ำ พร่ำวิงวอน o ว่าจวนเจียน จากละ ผละปลิดขั้ว หวาดระรัว ระทม ตรมทอดถอน ต้องร่วงหล่น บนพื

 ฝากลมพา เพลงรัก ลอยจากสรวง จากหนึ่งห้วง ดวงใจ ใฝ่เสนอ ด้วยภักดี มีตอบ ไว้มอบเธอ มั่นเสมอ เพ้อพร่ำ ลำนำวาง ฝากดวงดาว พราวพรม ช่วยห่มหนาวเมื่อถึงค