ตั้งแต่ 2100 ปีก่อนคริสตศักราช เมโสโปเตเมียมีเมือง Ur ที่มั่งคั่งและ ziggurat ที่สูงตระหง่าน อียิปต์มี Memphis และ Alexandria โดยเป็นปิรามิดและห้องสมุดอันยิ่งใหญ่ตามลำดับ และอารยธรรม Toltec  หรือ Totonacs ที่อาศัยอยู่ในเม็กซิโกสมัยใหม่มี Teotihuacan เมืองที่ใหญ่ที่สุดในทวีปอเมริกาสมัยก่อนโคลัมบัสโดยมีประชากรกว่า 125,000 คนในสถาปัตยกรรมเสาหิน

เมืองโบราณดูเหมือนว่าจะผุดขึ้นทั่วโลก ซึ่งแต่ละเมืองเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่งดงามในสมัยของพวกเขา แม้เมืองเหล่านี้จำนวนหนึ่งได้รับความสนใจอย่างมากในสายตาของประชาชนแบบ Teotihuacan ที่เป็นที่รู้จักกันดี แต่มีเพียงไม่กี่คนที่คุ้นเคยกับเมืองอื่นๆ ในอเมริกาเหนือเช่น American Bottom  และ Cahokia เมืองโบราณที่ยิ่งใหญ่

ประมาณหนึ่งพันปีที่แล้ว มีเมืองหนึ่งเติบโตขึ้นในที่ราบน้ำท่วมที่รู้จักกันในชื่อ American Bottom ทางตะวันออกของที่ปัจจุบันคือเมืองเซนต์หลุยส์ ในรัฐอิลลินอยส์ ในเวลาไม่กี่ทศวรรษ เมืองนี้กลายเป็นศูนย์กลางของประชากรที่ใหญ่ที่สุดในทวีปทางตอนเหนือของเม็กซิโก โดยอาจมีประชากรถึง15,000
คน จากนั้น ผู้คนได้เพิ่มขึ้นจำนวนมากเป็นสองเท่าในพื้นที่โดยรอบ สองศตวรรษต่อมา มันก็เสื่อมโทรมและถูกทิ้งร้างในปี 1400 

ในขณะที่เรื่องราวของ Cahokia กลับสร้างความลึกลับให้กับนักโบราณคดีมากกว่า นับตั้งแต่ปี 1867 ที่พวกเขาได้สำรวจเนินดินซึ่งเป็นโครงสร้างที่มนุษย์สร้างขึ้นที่สูงที่สุดในสหรัฐ พวกเขาไม่รู้ว่าทำไม Cahokia ถึงก่อตัวขึ้น ทำไมมันถึงเติบโตอย่างแข็งแกร่ง หรือทำไมชาวเมืองจึงอพยพออกไป ปล่อยให้มันพังทลาย สมมติฐานมีมากมาย แต่ข้อมูลการละทิ้งไม่มากพอ

โดยรวมแล้ว เนินดินถูกทำขึ้นบนพื้นที่ประมาณ 55 ล้านลูกบาศก์ฟุต ห่างออกไปทางตะวันออกของเซนต์หลุยส์ประมาณ 10 ไมล์ จาก120 เนินที่สร้างขึ้นเมื่อ 1,000 ปีก่อนที่โคลัมบัสจะไปถึงอเมริกาเหนือ ตอนนี้เหลือแค่ 80 แห่งบนพื้นที่ 2,200 เอเคอร์ เนินดินที่ใหญ่ที่สุดครอบคลุมพื้นที่13.8 เอเคอร์และสูง 100 ฟุต เนินเหล่านี้สร้างขึ้นโดยชนพื้นเมืองอเมริกันที่เรียกว่า Mississippians ซึ่งตั้งชื่อตามแม่น้ำสายใหญ่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ใกล้ ๆ 

นักโบราณคดีกล่าวว่า อารยธรรม Mississippian นั้นไม่ค่อยเข้าใจมากนักเพราะไม่มีระบบการเขียน เมื่อเริ่มจะบันทึกวัฒนธรรมของพวกเขาอย่างจริงจัง
พวกเขาก็กระจัดกระจายไป และบางส่วนตายจากโรคในยุโรปที่พวกเขาไม่มีภูมิคุ้มกัน อย่างไรก็ตาม ข้อมูลที่มีส่วนใหญ่มาจากโบราณคดี โดยเฉพาะเมือง Cahokia เป็นหลักฐานทางโบราณคดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เมืองนี้ตั้งชื่อตามชนเผ่า Cahokia ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นี้เมื่อชาวฝรั่งเศสมาถึงครั้งแรก แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ชาวเมืองดั้งเดิมก็ตาม จนในศตวรรษที่ 17  Cahokia ก็ถูกทิ้งร้างเช่นกัน

ตามข้อมูลทางประวัติศาสตร์ Cahokia เติบโตเป็นมหาอำนาจระหว่าง 800-1200 ซีอี ถูกเรียกว่าว่าเมือง " America’s Forgotten " พื้นที่ขนาดใหญ่แห่งนี้ครั้งหนึ่งเคยมีผู้คนมากถึง 40,000 คน และแผ่กระจายไปทั่วเกือบ 4,000 เอเคอร์ ลักษณะเด่นที่สุดของสถานที่นี้คือ เนินดินทำมือ ซึ่งเป็นที่ตั้งของวัด อาคารทางการเมือง และหลุมฝังศพ ทำให้ Cahokia Mounds เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงวัฒนธรรมที่มีการจัดระเบียบอย่างดีของชาว Mississippians ยุคแรกที่สร้างเมืองที่ใหญ่ที่สุดในทวีปอเมริกาเหนือยุค pre-Columbian

Cahokia นั้นมีเนินดินสามประเภทคือ แท่นพื้นราบ ทรงกรวย และยอดสันเขา (flat-top platform, conical, and ridge-top) แต่ที่พบมากที่สุดคือเนินดิน
ที่ส่วนใหญ่สร้างขึ้นระหว่างศตวรรษที่ 9 - 13 วัตถุประสงค์ของเนินดินมีหลากหลาย โดยเนินดินที่มียอดแบนจะรองรับที่อยู่อาศัย วัด และเวทีสำหรับเทศกาลและพิธีกรรมทางศาสนา/การเมือง ส่วนเนินทรงกรวยและบนสันเขาดูเหมือนจะทำหน้าที่เป็นสถานที่ฝังศพและสถานที่สำคัญอื่นๆ

วัสดุในการสร้างเนิน Cahokia มีดินเหนียว ดินชั้นบนสุด เปลือกหอย หรือหิน ซึ่งเนินดินที่ใหญ่ที่สุดมีเปอร์เซ็นต์ดินเหนียวสูงเพื่อป้องกันการซึมและการกัดเซาะของน้ำ ทั้งนี้ เนินดินทั้งหมดทำด้วยมือจากการรวบรวมวัสดุที่นำมาจากพื้นที่อื่นหรือขุดขึ้น จากนั้นพวกเขาจะบรรทุกไปในตะกร้าบนหลังไปยังสถานที่ก่อสร้าง เพื่ออัดดินและดินเหนียวทีละชั้นเพื่อสร้างเป็นเนิน

จากโครงสร้างมากมายภายใน Cahokia สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือ Monks Mound ที่นักโบราณคดีเชื่อว่ามีการก่อสร้างต่อเนื่องกัน 40 ขั้นตอน ซึ่งใช้ดินมากกว่า 25 ล้านลูกบาศก์ฟุต ด้วยความสูง 100 ฟุตขึ้นไปในอากาศ และครอบคลุมพื้นที่ 14 เอเคอร์ ทำให้ Monks Mound เป็นโครงสร้างดินยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดทางตอนเหนือของอเมริกา

แต่ Cahokia ไม่ได้ถูกลิขิตให้คงอยู่ สิ่งที่ขับไล่ชาวมิสซิสซิปปี้ออกจากเมืองอันกว้างใหญ่นั้นไม่ชัดเจน ทำให้การล่มสลายของมันค่อนข้างลึกลับ จากการวิจัย เหตุการณ์สามเหตุการณ์ต่อไปนี้อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับมัน

 

1. จากการศึกษาที่ตีพิมพ์ในปี 2017 โดย Broxton Bird นักภูมิอากาศวิทยาจาก Indiana University-Purdue University Indianapolis โดยการเก็บตัวอย่างแคลไซต์โบราณใน Martin Lake รัฐอินเดียนา เขาและทีมของเขาได้วิเคราะห์ระดับการตกตะกอนของมันตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผลลัพธ์ระบุว่าเมื่อประมาณปี 1250 CE มีการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเกิดขึ้น จนถึงภายในปี 1350 เกิดภัยแล้งอย่างรุนแรงโดยอากาศที่แห้งแล้งของอาร์กติก ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นจุดเริ่มต้นของยุคน้ำแข็งน้อยซึ่งกินเวลานานถึง 500 ปี

2. เมื่อเกิดฝนตกหนักในช่วงฤดูแล้งน้ำท่วมมักเกิดขึ้นควบคู่กัน ในการศึกษา(2015) ของ Samuel Munoz และ Jack Williams ทีมวิจัยนักภูมิศาสตร์ของ UW–Madison ได้เก็บตัวอย่างแกนกลางที่มีอายุมากถึง 2,000 ปีจากทะเลสาบสองแห่งในพื้นที่น้ำท่วมขังของมิสซิสซิปปี้ พวกเขาพบว่าก่อน 600 CE
มีช่วงที่น้ำไม่ท่วมและน้ำท่วมหลายครั้ง โดยช่วงเวลาที่ไม่มีน้ำท่วมนั้น Cahokia เจริญรุ่งเรืองอย่างมาก จนหลังอุทกภัยในปี 1200 CE จำนวนประชากรได้ลดลงจนถูกละทิ้งโดยสิ้นเชิง

3. การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและเหตุการณ์น้ำท่วมอาจส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อการผลิตข้าวโพด ดังนั้น ความอดอยากและความหิวโหยย่อม
นำไปสู่ความโกลาหลครั้งใหญ่ในประชากรจำนวนมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เป็นผลให้สังคม Mississippian ในภูมิภาคเริ่มล่มสลาย รวมทั้งการทำลายผาสูง การบวงสรวงที่เพิ่มขึ้น และการทำสงครามที่รุนแรงเกิดขึ้นหลังปี 1250 CE ดังนั้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 14 ผู้อยู่อาศัยได้อพยพไปทางใต้และตะวันออกไปยังพื้นที่ที่มีสภาพอากาศคงที่มากขึ้น

ปัจจุบัน Cahokia ได้รับการอนุรักษ์ให้เป็นสถานที่ทางประวัติศาสตร์ที่ทุกคนสามารถเข้าชมได้ โดยโบราณสถานในรัฐอิลลินอยส์ปกป้องพื้นที่กว่า 2,220 เอเคอร์จากเดิม 4,000 เอเคอร์ ซึ่งรวมถึงประมาณ 70 จาก 80 เนินที่เหลืออยู่ ในปี 1964 รัฐบาลกลางกำหนดให้ที่นี่เป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของสหรัฐฯ และในปี 1982  UNESCO ได้กำหนดให้เป็นมรดกโลก นอกจากนี้ยังเป็นที่ตั้งของ Museum Society ซึ่งมุ่งมั่นที่จะส่งเสริมความก้าวหน้าทางการศึกษาและวิทยาศาสตร์ของ Cahokia Mounds

อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้น พื้นที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ที่มีการพัฒนาอย่างหนัก  เนินดินบางแห่งได้รับการปรับระดับเพื่อทำการเกษตร,สนามบิน,ที่อยู่อาศัย และทางหลวง โชคดีที่พื้นที่ส่วนใหญ่ยังคงอยู่ และเป็นหนึ่งในไม่กี่เมืองโบราณที่ยังเหลือให้เยี่ยมชมในอเมริกาเหนือ โดยนักท่องเที่ยวสามารถขึ้นบันไดไป
ยอดเนิน Monks Mound ได้ ซึ่งจะมีป้ายคำอธิบายเกี่ยวกับมุมมองที่น่าประทับใจนี้

ยังมีเส้นทางศึกษาธรรมชาติ - วัฒนธรรมยาว 6.2 ไมล์ผ่านพื้นที่ห่างไกลในสภาพแวดล้อมของพื้นที่ชุ่มน้ำ ป่าไม้ และเส้นทางเดินทุ่งหญ้าที่ยาวเป็นไมล์ของ Prairie State ที่มีพืชพันธุ์พื้นเมืองและสัตว์ในพื้นที่ รวมทั้งชมลักษณะทางกายภาพอื่นๆ ได้แก่ กำแพงรั้วที่สร้างขึ้นใหม่, Woodhenge วงกลมของเสาที่อยู่ล้อมรอบเสากลางขนาดใหญ่ ที่พระอาทิตย์ขึ้นสามารถจัดแนวเพื่อกำหนดฤดูกาล - ช่วงเวลาของปี