ผมรู้สึกเบื่อสังคมของเรามันน่าวุ่นวาย มีอะไรแปลก ๆ เต็มไปหมด
ค่านิยมที่เราสอนกัน ต้องมี รถ มีบ้าน ต้องแต่งงาน มันทำให้ชีวิตเราเหนื่อยจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่เครื่องจักรเครื่องหนึ่ง
บางคนก็อาจจะมองว่าให้มองแง่ดี อย่างน้อยเราก็มีงาน มีนู่นมีนี่....
แต่ว่า...จริงๆ แล้วชีวิตเรามันมีแค่นี้จริง ๆ เหรอครับ?
เราทำงาน แล้วก็วนเวียนอยู่แบบนี้ ทำลายโลก ทำลายคนอื่น เพื่อให้ตัวเองสูงขึ้น ช่วยเหลือคนอื่นเพียงน้อยนิด แต่รู้สึกว่าเป็นคนดี
ไม่ก็โดนเอาเปรียบ จากคนที่มีอำนาจมากกว่า โดนกด โดนด่า หรือบังคับให้เราทำในสิ่งที่เราไม่อยากจะทำ
ชีวิตของคนเราคืออะไรกันแน่ เราบอกว่าตนเป็นสัตว์ประเสริฐ แต่...สิ่งที่เราได้ทำบนโลกใบนี้สามารถบอกได้จริง ๆ เหรอ? ว่าเราเป็นแบบนั้น
หากมองว่า การปลง และการคิดแต่สิ่งดี ๆ หรือทำบุญ การเชื่อในสิ่งใดก็แล้วแต่เป็นสัตว์ประเสริฐแล้ว
สัตว์ดูน่าจะประเสริฐกว่าเรารึปล่าว...
เราต้องแข่งขัน ต้องเอาเปรียบ หรือไม่ก็โดนเอาเปรียบ
อยากไปอยู่อย่างสงบ มีพื้นที่ซํกแปลง แต่ก็แพงจนต้องมองเงินในกระเป๋า
เงินกว่า 90% หมดไปกับ บ้าน อาหาร และการเดินทาง แทบไม่เหลือ
บางอย่างก็แพงไม่มีเหตุผล เช่น น้ำมัน แพงแบบแถ สีข้างไถ ก็ยังไม่ยอม
เราต้องเป็นอย่างงี้ไปอีกนานมั้ย เมื่อไหร่เราจะมีอิสระ ที่จะทำงาน และ เราได้ใช้ชีวิตซักที
ยิ่งไปยิ่งตัน ยิ่งก้าวยิ่งดิ่งลงเหว ใครเป็นเหมือนกันบ้างครับ?
เราเป็นประเทศที่กว้างใหญ่ เราเป็นศูนย์กลาง เราได้เปรียบทางชัยภูมิ เรื่องภัยพิบัติน้อยมาก
เราปลูกข้างเอง ส่งออก แต่อาหารเราแพงมาก เมื่อเทียบกับรายได้
เรามีที่ดิน แต่ตอนนี้กำลังจะโดนขาย ให้กับต่างชาดิ ทั้งๆ ที่เรายังไม่สามารถผ่อนบ้านตัวเองให้หมดได้
เรามีน้ำมัน แต่เราต้องแบ่งให้คนอื่นใช้ก่อน ก่อนที่เราจะได้ใช้
เราสามารถผลิตรถเองได้ เราทำรถไฟฟ้าได้ แต่เราก็ยังเสียเงินไปให้กับต่างชาดิ แล้วพวกเราก็ตกงาน
เราแทบไม่มีรายได้ แต่เราซื้อๆๆๆๆ ของจากต่างประเทศ จนเสียดุลย์การค้า
เราทำ application ได้ แต่เราปล่อยให้ต่างชาติ มาทำตลาด ดึงเงินเราออกไป
เราเป็นประเทศการเกษตร แต่เราแพ้ประเทศที่มีพืนที่การเกษตรน้อยกว่าเรา
แล้วลูกหลานเราจะไปต่อยังไง?
นี่คือเหตุผลนึงที่ผมไม่คิดว่าจะมีลูกเลย เพราะผมไม่อยากให้เค้ามาเจอแบบนี้ สังคมที่ไม่มีความหวังอะไร
ได้แต่ยอมรับชะตากรรม....
อีกไม่กี่ปี เราก็จะเป็นแค่ขี้เถ้า ได้แต่สงสารคนรุ่นต่อไป
คิดถึงรัชกาลที่ 9 เหลือเกิน.......
หรือว่าเราต้องรอจนเราจบชีวิต มันถึงจะจบ
มีใครเบื่อสังคมบ้างครับ?
ค่านิยมที่เราสอนกัน ต้องมี รถ มีบ้าน ต้องแต่งงาน มันทำให้ชีวิตเราเหนื่อยจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่เครื่องจักรเครื่องหนึ่ง
บางคนก็อาจจะมองว่าให้มองแง่ดี อย่างน้อยเราก็มีงาน มีนู่นมีนี่....
แต่ว่า...จริงๆ แล้วชีวิตเรามันมีแค่นี้จริง ๆ เหรอครับ?
เราทำงาน แล้วก็วนเวียนอยู่แบบนี้ ทำลายโลก ทำลายคนอื่น เพื่อให้ตัวเองสูงขึ้น ช่วยเหลือคนอื่นเพียงน้อยนิด แต่รู้สึกว่าเป็นคนดี
ไม่ก็โดนเอาเปรียบ จากคนที่มีอำนาจมากกว่า โดนกด โดนด่า หรือบังคับให้เราทำในสิ่งที่เราไม่อยากจะทำ
ชีวิตของคนเราคืออะไรกันแน่ เราบอกว่าตนเป็นสัตว์ประเสริฐ แต่...สิ่งที่เราได้ทำบนโลกใบนี้สามารถบอกได้จริง ๆ เหรอ? ว่าเราเป็นแบบนั้น
หากมองว่า การปลง และการคิดแต่สิ่งดี ๆ หรือทำบุญ การเชื่อในสิ่งใดก็แล้วแต่เป็นสัตว์ประเสริฐแล้ว
สัตว์ดูน่าจะประเสริฐกว่าเรารึปล่าว...
เราต้องแข่งขัน ต้องเอาเปรียบ หรือไม่ก็โดนเอาเปรียบ
อยากไปอยู่อย่างสงบ มีพื้นที่ซํกแปลง แต่ก็แพงจนต้องมองเงินในกระเป๋า
เงินกว่า 90% หมดไปกับ บ้าน อาหาร และการเดินทาง แทบไม่เหลือ
บางอย่างก็แพงไม่มีเหตุผล เช่น น้ำมัน แพงแบบแถ สีข้างไถ ก็ยังไม่ยอม
เราต้องเป็นอย่างงี้ไปอีกนานมั้ย เมื่อไหร่เราจะมีอิสระ ที่จะทำงาน และ เราได้ใช้ชีวิตซักที
ยิ่งไปยิ่งตัน ยิ่งก้าวยิ่งดิ่งลงเหว ใครเป็นเหมือนกันบ้างครับ?
เราเป็นประเทศที่กว้างใหญ่ เราเป็นศูนย์กลาง เราได้เปรียบทางชัยภูมิ เรื่องภัยพิบัติน้อยมาก
เราปลูกข้างเอง ส่งออก แต่อาหารเราแพงมาก เมื่อเทียบกับรายได้
เรามีที่ดิน แต่ตอนนี้กำลังจะโดนขาย ให้กับต่างชาดิ ทั้งๆ ที่เรายังไม่สามารถผ่อนบ้านตัวเองให้หมดได้
เรามีน้ำมัน แต่เราต้องแบ่งให้คนอื่นใช้ก่อน ก่อนที่เราจะได้ใช้
เราสามารถผลิตรถเองได้ เราทำรถไฟฟ้าได้ แต่เราก็ยังเสียเงินไปให้กับต่างชาดิ แล้วพวกเราก็ตกงาน
เราแทบไม่มีรายได้ แต่เราซื้อๆๆๆๆ ของจากต่างประเทศ จนเสียดุลย์การค้า
เราทำ application ได้ แต่เราปล่อยให้ต่างชาติ มาทำตลาด ดึงเงินเราออกไป
เราเป็นประเทศการเกษตร แต่เราแพ้ประเทศที่มีพืนที่การเกษตรน้อยกว่าเรา
แล้วลูกหลานเราจะไปต่อยังไง?
นี่คือเหตุผลนึงที่ผมไม่คิดว่าจะมีลูกเลย เพราะผมไม่อยากให้เค้ามาเจอแบบนี้ สังคมที่ไม่มีความหวังอะไร
ได้แต่ยอมรับชะตากรรม....
อีกไม่กี่ปี เราก็จะเป็นแค่ขี้เถ้า ได้แต่สงสารคนรุ่นต่อไป
คิดถึงรัชกาลที่ 9 เหลือเกิน.......
หรือว่าเราต้องรอจนเราจบชีวิต มันถึงจะจบ