สวัสดีค่ะ เราอายุ16ปี ก่อนหน้านี้ประมาณ12-13 พ่อแม่เราแยกทางกันค่ะขอเล่าคร่าวๆเท่าที่เล่าได้นะคะ

ตอนนั้นจบไม่ค่อยดีค่ะ ค่อนข้างมีเหตุการณ์ที่ฝังใจเราอยู่ไม่น้อย ตอนนั้นที่แม่พาเราหนีมาในช่วงแรกๆเรารู้สึกผิดค่ะ แต่จำความรู้สึไม่ได้มาก แต่รู้สึกผิดว่าที่แม่ยอมทนแยู่แบบนั้นตั้งนานมันเป็นเพราะเราเอง เป็นเพราะแม่กลัวเรากับน้องมีครอบครัวไม่สมบูรณ์ จนครั้งนั้นมันหนักมากๆเค้าเลยถามว่าถ้าไม่มีพ่อจะโอเคไหม เค้าจึงตัดสินใจพาเราหนี ใช้คำว่าหนีเลยจริงๆค่ะㅠㅡㅠ ตั้งแต่ตอนนั้นมาเราก็คิดว่าเป็นเพราะเราที่ทำให้แม่ต้องทนอยู่แบบนั้นมาซักพักนึงค่ะ แต่พอหลังจากนั้นก็ยังมีเรื่องเรื่อยๆ พ่อเราส่งข้อความมาขู่บ้างว่าจะตามหา บางครั้งก็ตัดพ้อจนเราก็กลัวว่าเค้าจะคิดสั้น สำหรับเราในวัยนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างหนักเลยค่ะ แต่เราก็บอกครอบครัวฝั่งแม่นะคะไม่ได้เก็บเอาไว้

ต่อมาช่วงปีที่แล้วพ่อเราหายไปช่วงนึงเพราะเค้าโดนจับค่ะ เราก็รู้สึกว่าสุขภาพจิตตัวเองดีขึ้น มีโทรคุยกับย่ากับปู่บ้าง เค้าก็เล่าชีวิตประจำวัน เล่าว่าไปเยี่ยมพ่อมาเค้าเป็นยังไงบ้างถามสารทุกข์สุขดิบปกติค่ะ แต่ทุกครั้งหลังจากคุยเสร็จเราจะร้องไห้ทุกครั้งแบบทุกครั้ง เรามีความคิดว่าเป็นความผิดเรา เรารู้สึกผิดที่ตัวเองใช้ชีวิตได้ปกติแต่ปู่กับย่ากลับยังต้องทำงานทั้งๆที่แก่แล้ว และเราเลือกที่จะนานๆโทรหาเค้าทีให้ตัวเองได้พักความรู้สึกผิด ในตอนนั้นคิดได้แค่หนีปัญหาแบบนี้จริงๆเลยค่ะ;-; แต่เราก็รู้ว่าเค้าคิดถึงเรา อยากให้เราโทรหาบ่อยๆ เราก็พยายามหลีกเลี่ยงประเด็นที่จะทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ แต่ก็ยังเสียใจยังร้องไห้หลังจากคุยเสร็จอยู่ดี และเมื่อไม่นานมานี้พ่อเราก็ออกมาจากคุกแต่คืนนั้นเรายังไม่รู้ค่ะๆ ตอนแรกเห็นชื่อเฟสเป็นชื่อพ่อแอดเรามา เรารู้สึกตัวชา คิดอะไรไม่ออก มันตื้อไปหมด ร้องไห้อยู่พักนึงแล้วก็ฮึบ เดินไปบอกแม่ค่ะ แต่แค่พูดถึงเราก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง คืนนั้นเราร้องอยู่เป็นชั่วโมงเลยเรากลัวมากๆ วันต่อมาตัดสินใจโทรคุยกับพ่อเราก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง เค้าดูคิดได้แล้วจากการคุย ดูไม่น่าจะทำอะไรเหมือนเมื่อก่อนแล้ว (แต่หลังคุยเสร็จก็มีร้องไห้น่าจะเพราะเสียใจหรือคิดถึง) 

และจนล่าสุดเมื่อเช้านี้เค้าก็โทรมาหาเราคุยปกติเลยค่ะ แต่พอถึงตอนที่เค้าพูดกับเราว่าให้เรารักกับน้องเยอะๆ มีกันอยู่2คน คุยกับน้องบ้าง (ช่วงที่พ่อแม่แยกกันตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมน้องมาอยู่บ้านน้า เลยไม่ได้รู้เหตุการณ์อะไร) และเค้าก็พูดว่า เผื่อเราจะมีโอกาสกลับมาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นที่ได้ยินประโยคนี้เราเริ่มรู้สึกตัวชานิดหน่อยค่ะ พอเค้าพูดอีกนิดหน่อยก็วางสายไปเราก็ร้องไห้อีกแล้ว มันรู้สึกชาๆที่มือเท้า เรากลัวมาก แต่เราก็ไม่มั่นใจว่ากลัวอะไร กลัวกลับไปอยู่แบบเดิมหรือคิดมากไปเอง เราคิดว่าเราอาจจะแค่รู้สึกเสียใจขึ้นมาเฉยๆหรือเปล่า แต่ก็มีบ้างที่ไปหาข้อมูลพวกโรควิตกกังวล โรคแพนิค หรืออื่นๆ มีบางข้อที่เราก็ตรง แต่เราก็ไม่มั่นใจ เรากลัวว่าแาจจะแค่เป็นคนเซนซิทีฟอยู่แล้ว เลยไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ

เราควรไปปรึกษาจิตแพทย์ไหมคะ มีที่ไหนแนะนำบ้าง แต่เราก็กลัวว่ามันจะไม่ต้องขนาดนั้น แต่ก็ไม่รู้วิธีรับมือกับมันเหมือนกัน ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ ㅠㅡㅠ