เราเป็นลูกคนโตกับที่บ้านก็คือไม่ค่อยสนิดกับน้องและพวกเขาไม่สนใจไม่เคารพเราเป็นพี่แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะมันก็ตั้งแต่เด็กจนโตจนกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเราไปแล้ว น้องเราคือมีสิทธ์ทุกอย่างในบ้านจนเราเป็นคนที่กลัวน้องตัวเองแต่ก่อนก็มีคิดบ้างแต่มันก็ชินไปแล้วเพราะพ่อแม่ให้ท้ายน้องจนเราโตมาเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่แต่ก็พอมีเพื่อนอยู่บ้างสิ่งที่เราไม่เข้าใจพ่อแม่เกลียดเรามากขนาดนั้นเลยหรอเวลาที่เราทำอะไรที่ผิดหรือไม่ผิดก็ตามเราคือคนที่ไม่มีสิทธ์เถียงหรือว่าอะไรเลยถ้าเถียงพ่อแม่ก็บอกเราว่าเก่งเกินไปแล้วเราก็จะโดนทุบตีและบอกว่าเราไม่มีสิทธ์ที่จะพูดหรือเถียงกับพ่อแม่แต่พอเป็นน้องคือเถียงเก่งที่สุดบางครั้งก็ด่าเลยแต่พ่อแม่กับไม่สนและก็ไม่ว่าเลย สำหรับเราเวลาอยู่บ้านคือเราจะเป็นคนไม่พูดชืมๆเหมือนคนไม่สนโลกเพราะรู้สึกเบื่อทุกอย่างในบ้านที่มันมีแต่ความอึดอัดเป็นครอบครัวแต่เหมือนเป็นคนแปลกหน้าต่อกันเวลามีเรื่องอะไรก็ตามเราก็ไม่สามารถที่จะพูดคุยเปิดใจกับคนในครอบครัวได้ แต่พอเราอยู่นอกบ้านเวลาอยู่กับเพื่อนหรืออยู่โรงเรียนกับเป็นคนละคนมีความสุขและเป็นตัวเองได้กับเพื่อนสนิดเราก็คุยได้ทุกเรื่องแบบเปิดเผยและพอเป็นแบบนี้เราถึงรู้สึกสบายใจกับคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัว แล้วสิ่งนี้มันก็เป็นปัญหาของเรากับครอบครัวมาตลอดเวลาที่ทะเลาะกับน้องหรือต้องมีเรื่องให้ดุด่าแม่จะด่าเราว่าเห็นคนอื่นดีกว่าครอบครัวชื่งมันก็จะเป็นแบบนี้มาตลอดคำว่าเห็นคนอื่นดีกว่าจะใช้กับเราทุกครั้งจนบางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้แล้วทีกับครอบครัวทำกับเราอย่างเป็นคนอื่นล่ะ? เราไม่มีความสำคัญกับคนที่บ้านเลยเราไม่มีที่พึ่งได้แต่พอเรามีเพื่อนที่พอเข้าใจเราได้มันก็จะเป็นเรื่องที่ผิดอีก เราพยายามแล้วนะที่จะเข้าใจคนที่บ้านแต่เหมือนว่าเราคือจุดต่ำสุดของบ้านที่ทุกคนจะเหยียบย่ำ มีครั้งนื่ง ญาติที่เรียนด้วยกันคิดสั้นกินยาตายแต่โชกดีที่รอด และเวลาแม่ด่าเราก็จะบอกว่าทำไมไม่กินยาตายไปแบบมันล่ะ คำด่าแบบนี้คงไม่ต้องคิดเยอะหรอกใช่ไหมเพราะเราไม่มีความสำคัญและเหมือนไม่ใช่คนในครอบครัวเลยเวลาโดนด่าโดนตีส่วนมากก็จะมีแต่เรานิแหละที่หนักสุดทั้งที่เราก็โตแล้วสำหรับคนอื่นครอบครัวคือที่ๆอบอุ่นรู้สึกปอดภัยที่ได้อยู่กับครอบครัวแต่สำหรับเราครอบครัวคือสิ่งที่เจ็บปวดในความทรงจำที่มี เวลาที่คิดมากเหนื่อยมากก็อยากตายจริงๆนะแต่ที่ยังอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอาจจะใจไม่แข็งพอที่จะตายก็เลยต้องอยู่ไปอย่างทรมาร ปัจจุบันตอนนี้ก็20แล้วไปเรียนต่อที่มหาลัยพักอยู่กับญาติต่างจังหวัดลำบากมากแต่ก็สู้สุดเพราะอยากเรียนและช่วงโควิดก็พึ่งจะได้กลับบ้านเราก็คิดว่าทุกอย่างอาจเปลี่ยนไปก็ได้แต่ไม่เลยยังเหมือนหรือไม่ก็อาจจะแย่กว่าเดิมด้วยช้ำทุกคนในบ้านก็ยังทำกับเราเหมือนเดิม จนวันหนื่งทะเลาะเรื่องทำงานบ้านทำแทบจะทุกอย่างพอมีบางอย่างที่ทำไม่ทันก็จะโดนว่า
ที่ไปอยู่กับคนอื่นมืงยังทำได้แต่พอบ้านตัวเองกับไม่อยากทำชื่งก็จะมีเหตุมีผลให้เปียบเทียบอยู่เสมอเรารู้สึกเหนื่อยและไม่ไหวเพราะเราก็ทนมามากพอแล้วอยู่กับญาติดเราก็ทำงานหนักพอแล้วมันอัดอั้นมากเราก็เถียงกันยกใหญ่กับแม่ และแม่ก็บอกเราว่าถ้าเรียนจบแล้วไม่ต้องกับมาบ้านเรียนจบก็ให้หนีไปเลยไปใช้ชีวิตของเองเห็นคนอื่นดีกว่าชื่งมันเป็นคำพูดที่เกินจะทนแล้วเราหมดกำลังใจมากและตอนนี่ก็อยู่แต่ในห้องใช้เวลาคิดว่าจะเอาไงต่อไปกับชีวิตคนในบ้านก็ไม่มีใครสนไม่มีใครคุยด้วยเหมือนไม่มีตัวตนแล้ว อันที่จริงมันก็เยอะมากเลยกับความรู้สึกที่มันอัดอั้นในใจช่วงนี้เพื่อนก็ลำบากเราเองก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังเพราะครั้งนี้อาจจะหนักไปมากก็เลยอยากมาเขียนละบายความรู้สึก ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่เข้ามาอ่านนะคะ